Οσο να 'ναι δεν είναι και δύσκολο να χάσεις την μπάλα από τις συνεχείς τούμπες του ΣΥΡΙΖΑ. Πιο πριν ήταν το «καλό» ΔΝΤ που στήριζε τις ελληνικές θέσεις για «ευκολίες πληρωμής» στην αποπληρωμή του μεγάλου κρατικού χρέους, με στόχο να βρει το καπιταλιστικό κράτος επιπλέον χρήμα, ώστε να μπουκώσει τους επιχειρηματικούς ομίλους στην «ιερή» και «εθνική» προσπάθεια της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μετά ήταν η «ρεαλίστρια Μέρκελ», που επειδή, λέει, ήταν αντιμέτωπη με το Προσφυγικό, στήριζε τη «σταθερότητα» της Ελλάδας και γι' αυτό μπορούσε να είναι στήριγμα ενάντια στον «σκληρό» Σόιμπλε, που με τις εμμονές του οδηγούσε στη «δημοσιονομική ασφυξία» και καθυστερούσε το κλείσιμο της πρώτης «αξιολόγησης» με τα βάρβαρα μέτρα που τελικά τη συνόδευαν, απαραίτητα κι αυτά για την επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τώρα είναι το «επαχθές ΔΝΤ», που, όπως μας ενημέρωσε προχτές η κυβέρνηση σχεδόν πανηγυρίζοντας, «ως κι ο Σόιμπλε» σκέφτεται πλέον τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα, προτείνοντας βέβαια κανά - δυο μνημόνια ακόμα, «απαρέγκλιτη» εφαρμογή των ήδη βάρβαρων μέτρων που έχουν συμφωνηθεί και περιλαμβάνουν και τα Εργασιακά, και βέβαια υλοποίησή τους από έναν ESM - «ευρωπαϊκό ΔΝΤ». Ολα αυτά βέβαια με στόχο, όπως λέει η κυβέρνηση, την ένταξη στο μηχανισμό «ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ (QE), για να αντλήσουν φτηνό χρήμα οι επιχειρηματικοί όμιλοι.