Ο ηρωικός Δεκέμβρης του '44, που σημαδεύτηκε από τη μεγαλειώδη πάλη του λαού με μπροστάρη το ΚΚΕ, τιμήθηκε σε πρόσφατη εκδήλωση της ΤΟ Α' Αθήνας - Γαλατσίου της ΚΟ Αττικής του Κόμματος, στον κινηματογράφο «Αλκυονίδα».

Οι συγκεντρωμένοι είδαν αυτό το ηρωικό κεφάλαιο της Ιστορίας του ΚΚΕ να ζωντανεύει με το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, που με μεράκι ετοίμασαν η Κομματική και η ΚΝίτικη Οργάνωση. Μέσα από προβολή βίντεο, απαγγελία ποιημάτων και αφήγηση ξεδιπλώθηκε το χρονικό της μάχης, αλλά και οι συνθήκες οι οποίες οδήγησαν σε αυτόν τον ένοπλο ταξικό αγώνα ενάντια στην αστική τάξη και τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό. Ταυτόχρονα, με την εκδήλωση τιμήθηκαν όσοι έδωσαν τη ζωή τους στις μάχες της πρωτεύουσας, αλλά και όσοι συνέχισαν τον ένοπλο αγώνα γράφοντας την τρίχρονη ηρωική εποποιία του ΔΣΕ, 1946 - '49.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, ο οποίος αναφερόμενος στον ηρωικό Δεκέμβρη, τόνισε ανάμεσα σε άλλα:

Ο Δεκέμβρης του '44 ανήκει στην αλυσίδα των ταξικών αγώνων που μέχρι σήμερα θεμελιώνεται η προσφορά, η αντοχή και η συνέχεια του Κόμματός μας, του ΚΚΕ. Ο,τι θετικό έζησε ο λαός στον τόπο μας τα κατέκτησε με σκληρούς ταξικούς αγώνες, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, που για 98 χρόνια είναι η ψυχή, το μυαλό και η αφοσιωμένη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση. (...)

Μόνο το βράδυ της 5ης προς 6ης Δεκέμβρη ο λαός του Πειραιά έστησε 2.000 οδοφράγματα. Το Σύνταγμα ανατολικών συνοικιών της Αθήνας του ΕΛΑΣ ξεκίνησε τον αγώνα με 1.300 άντρες, μέσα στο Δεκέμβρη είχε 800 νεκρούς και τραυματίες και στο τέλος του μήνα βρισκόταν με 1.800 άντρες. Αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα δείγματα μαζικού ηρωισμού και αυταπάρνησης της συμμετοχής του λαού της Αθήνας και του Πειραιά στις μάχες του Δεκέμβρη από τις γραμμές ή στο πλευρό του ΚΚΕ και του ΕΛΑΣ. (...)

Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 72 χρόνια από τον Δεκέμβρη του '44 και 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, η συζήτηση για τούτη την περίοδο συνεχώς οξύνεται. Η διαπάλη δυναμώνει. (...) Γιατί άραγε τέτοιο ενδιαφέρον από τους αστούς, τα ιδεολογικά και ιστορικά επιτελεία τους αν ο Δεκέμβρης του '44 και ο αγώνας του ΔΣΕ είναι αγώνες ξεπερασμένοι; Αν το ΚΚΕ και το Πρόγραμμά του δεν εμπνέουν, δεν κινητοποιούν, αν το ΚΚΕ είναι κόμμα παρωχημένο; (...)

Οι αστοί συκοφαντούν το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό γιατί δεν θέλουν αυτή η προοπτική να γίνει δύναμη για δράση που θα τους ανατρέψει. Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που το ΚΚ, το ΚΚΕ, δεν έχει απολέσει την ιστορική του συνέχεια. Το ΚΚΕ δεν έχει μόνο ιστορικό φορτίο, έχει ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας. Εχει επεξεργαστεί Πρόγραμμα, στρατηγική και τακτική τέτοια που στοχεύουν στη συγκέντρωση των δυνάμεων της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της που θα ανοίξουν το δρόμο της ανατροπής.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, εξετάζουμε και τον ηρωικό αγώνα των ΕΛΑΣιτών της Αθήνας και του Πειραιά τον Δεκέμβρη του '44. Προσπαθούμε να απαντήσουμε στο γιατί η εργατική τάξη δεν πήρε την εξουσία σε εκείνη την κρίσιμη φάση του ταξικού αγώνα (...) που στην Ελλάδα υπήρχε επαναστατική κατάσταση (...)

Η απάντηση δεν σχετίζεται με καμιά από τις ιστορικές ερμηνείες των αστών και των απολογητών τους. Η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στα "χαρτάκια που μοίρασαν τον κόσμο", ούτε στην "ανικανότητα" και τους "τυχοδιωκτισμούς της ηγεσίας του ΚΚΕ".

Το ουσιαστικό ζήτημα ήταν η στρατηγική του Κόμματος εκείνη την περίοδο, μια στρατηγική που δεν ήταν αποκλειστικό πρόβλημα του ΚΚΕ αλλά όλου του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Το ΚΚΕ παρέμενε εγκλωβισμένο σε μια στρατηγική που, ενώ επικαλείτο το Σοσιαλισμό, στην ουσία υιοθετώντας τη λογική των σταδίων, μετέθετε την πάλη για το Σοσιαλισμό σε ένα μακρινό μέλλον. Ακόμα και όταν τον Οκτώβρη του 1944 το ΚΚΕ έπρεπε και μπορούσε να διεκδικήσει την εργατική εξουσία ως έκβαση και "έπαθλο" του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και του συσχετισμού δύναμης που υπήρχε τότε στην Ελλάδα.

Η αιτία αποδοχής αυτής της στρατηγικής ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '30 και το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ, σχετιζόταν με τη λαθεμένη εκτίμηση για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα και για το διαχωρισμό των αστικών δυνάμεων σε δημοκρατικές και φασιστικές στην προοπτική του πολέμου. Ερμηνείες που δεχόταν βέβαια την επίδραση των Αποφάσεων του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ και την προοπτική συγκρότησης των Λαϊκών Μετώπων. Μιας στρατηγικής που δεν επιβεβαιώθηκε ιστορικά σε καμία χώρα. (...)

Η θέση για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τα καθήκοντα των ΚΚ να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, έδωσε σταδιακά τη θέση της μέσα από ταλαντεύσεις και διαπάλη στην εκτίμηση ότι ο πόλεμος, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των αστικών δημοκρατικών δυνάμεων, θα ήταν αντιφασιστικός, εθνικοαπελευθερωτικός, πόλεμος για το στέριωμα της αστικής δημοκρατίας στις καπιταλιστικές χώρες που απειλούσε ο φασισμός και ο ναζισμός. (...)

Και ενώ το ΚΚΕ, επικεφαλής του ένοπλου λαού, ολοκλήρωνε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, η στρατηγική του αντίληψη για αστικοδημοκρατικές λύσεις δεν του επέτρεπε να τραβήξει εμπρός για την ολοκληρωτική νίκη, για την κατάληψη της εξουσίας. Η στρατηγική των σταδίων και ο συμβιβασμός με αστικές δυνάμεις, οδήγησαν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ σε απαράδεκτους συμβιβασμούς, στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, στη συμφωνία συμμετοχής σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου.

Πού οδήγησε η συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με θετικούς συσχετισμούς μέσα στο λαό που ήταν και ένοπλος και με ένα διεθνές περιβάλλον, όπου το κύρος της Σοβιετικής Ενωσης μεγάλωνε συνεχώς και ο Κόκκινος Στρατός ήταν σχεδόν στη μισή Ευρώπη; Σε συνεχείς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.(...) Αποδείχτηκε μεγάλη αυταπάτη ότι το ΚΚΕ θα μπορούσε να οδηγήσει τα αστικά κόμματα σε συμβιβασμούς προς όφελος του λαού. Θα μπορούσε να πιέσει για να διαμορφωθεί μια φιλολαϊκή πολιτική.

Το ΚΚΕ με τη συμμετοχή του στην αστική κυβέρνηση το μόνο που κατάφερε ήταν να δώσει χρόνο στην αστική εξουσία να στεριώσει. Να προετοιμαστεί καλύτερα για την ένοπλη καταστολή του λαού. Εάν το ΚΚΕ είχε στρατηγική κατάκτησης της εξουσίας, τον Οκτώβρη του 1944 έπρεπε να καλέσει την εργατική τάξη και το λαό να πάρουν την εξουσία.

Οι στόχοι των συμμάχων του ΚΚΕ στο ΕΑΜ που πήγαιναν μέχρι την υπεράσπιση του αστικοδημοκρατικού καθεστώτος, αντικειμενικά θα χώριζαν από το στόχο της εργατικής εξουσίας. Το ΚΚΕ θα έπρεπε χωρίς δισταγμό να καλέσει την εργατική τάξη να καταλάβει τα εργοστάσια και τις άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, να κοινωνικοποιηθούν τα Μέσα Παραγωγής. Να έχει επεξεργαστεί έγκαιρα σχέδιο κατάληψης της Αθήνας και άλλων μεγάλων αστικών κέντρων όπως τη Θεσσαλονίκη. Να έριχνε τις δυνάμεις του, ώστε να τσακιστεί άμεσα το αστικό κράτος, οι μηχανισμοί καταστολής και οι δοσίλογοι ταγματασφαλίτες υπερασπιστές του και τη θέση τους να πάρουν οι λαογέννητοι θεσμοί της εργατικής και λαϊκής εξουσίας που τα φύτρα της είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους στην ελληνική επαρχία.

Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα μιας πολεμικής αναμέτρησης. Εάν όμως υπήρχε η προετοιμασία του ΚΚΕ για την κατάληψη της εξουσίας δεμένη με την ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα όλη την περίοδο '40 - '44, ιδιαίτερα μετά το '43, θα διαμορφώνονταν σίγουρα άλλες προϋποθέσεις. (...)

Σήμερα, δεν βρισκόμαστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης όπως το Δεκέμβρη του '44. Δεν είμαστε σε φάση επαναστατικής ορμής της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών για την κατάληψη της εξουσίας. Ομως τα διδάγματα της Ιστορίας του Κόμματος, η πείρα και τα συμπεράσματα που συγκεντρώνουμε από την Ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, είτε σε συνθήκες ανόδου, ακόμα και ένοπλων αναμετρήσεων, είτε σε συνθήκες υποχώρησης είναι πολύτιμα για το σήμερα και το αύριο. Είναι πολύτιμα για να μπορεί το Κόμμα να υπηρετεί τους επαναστατικούς του σκοπούς. (...)

Είναι πολύτιμα ώστε το Κόμμα, σήμερα που βρισκόμαστε ακόμα σε συνθήκες οπισθοχώρησης του εργατικού κινήματος, σε συνθήκες όπου οι συνέπειες της αντεπανάστασης βαραίνουν τις επιλογές, τη στρατηγική και τη δράση πολλών ΚΚ σε όλον τον κόσμο, όχι μόνο να αντέχουμε στον αρνητικό συσχετισμό, αλλά να επιδιώκουμε νέα βήματα εμπρός στην ανάδειξη της σοσιαλιστικής προοπτικής. Να κατακτούμε την ικανότητα να μη χάνεται μέσα στις μάχες του καθημερινού αγώνα η κύρια αποστολή των κομμουνιστών. Η συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση και το Σοσιαλισμό.