Από τη μια, η κυβέρνηση διατρανώνει την πρόθεσή της να κλείσει τη δεύτερη «αξιολόγηση» και πανηγυρίζει ότι έχει ήδη συμφωνήσει με το κουαρτέτο στο 95% των μέτρων που απαιτούνται. Μάλιστα, αξιοποιεί την απόφαση του Γιούρογκρουπ για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, προκειμένου να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στο λαό να αποδεχτεί τα προαπαιτούμενα της «αξιολόγησης». Την ίδια ώρα, σηκώνει τους τόνους για τα μέτρα εκείνα που καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί απέναντι στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, καθώς υπερβαίνουν την ικανότητά της να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Από την άλλη, η ΝΔ δηλώνει διά του αντιπροέδρου της Αδ. Γεωργιάδη ότι όταν κυβερνήσει, «θα ψηφίσουμε πρώτα όλες τις μεταρρυθμίσεις που έχουν απομείνει και θα κάνουμε κι άλλες, πέραν του μνημονίου, για να δώσουμε ανάσα στην οικονομία. Ετσι, ο Σόιμπλε δεν θα μπορεί να πει μετά ότι δεν κάνουμε μεταρρυθμίσεις». Επομένως, ποιος είναι ο κοινός τόπος ανάμεσα σε κυβέρνηση και ΝΔ; Οτι και οι δυο δηλώνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και υπηρετούν το στόχο της οικονομικής ανάκαμψης. Ο ένας λέει ότι θα πάει με βάση το πρόγραμμα που αποφάσισε με τους δανειστές και ο άλλος ότι θα τα εφαρμόσει «προληπτικά», για να «ανασάνει» γρηγορότερα το κεφάλαιο! Δηλαδή, και με τον έναν και με τον άλλο, τα αντιλαϊκά μέτρα είναι δεδομένα. Απλά, διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος μπορεί καλύτερα να τα φέρει σε πέρας, διατηρώντας ταυτόχρονα «εν υπνώσει» τη λαϊκή αγανάκτηση.