Η παρουσία πολλών από τους εργαζόμενους του εργοστασίου των Λιπασμάτων Δραπετσώνας, πριν αυτό κλείσει οριστικά το 1999, μετά από 90 χρόνια λειτουργίας, ήταν το στοιχείο που ξεχώρισε στην εκδήλωση των ΚΟ Κερατσινίου - Δραπετσώνας του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας 28/11.

Οι εργαζόμενοι αυτοί σημείωναν συγκινημένοι ότι στο περιεχόμενο της εκδήλωσης έβλεπαν όλη τη ζωή τους, ενώ ενημερώθηκαν για πολλά που αγνοούσαν, κυρίως για τις πρώτες δεκαετίες λειτουργίας του εργοστασίου.

Η εκδήλωση είχε τίτλο «Εμπνεόμαστε - Διδασκόμαστε από τους αγώνες των κομμουνιστών στο εργοστάσιο Λιπασμάτων» και εκτός από την ομιλία του Βαγγέλη Μαρούπα, μέλους του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής και Γραμματέα της ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ, περιλάμβανε έκθεση αρχειακού υλικού, βίντεο και καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, μάλιστα, οι ΚΟ Κερατσινίου - Δραπετσώνας κυκλοφόρησαν ολιγοσέλιδη μπροσούρα, στην οποία ξεδιπλώνεται η ιστορία του εργοστασίου, που είναι ταυτισμένη με τους σκληρούς εργατικούς αγώνες, στους οποίους πρωταγωνίστησαν οι κομμουνιστές.

Ο Β. Μαρούπας, μιλώντας στην εκδήλωση, ανέφερε ανάμεσα σε άλλα:

«Η ίδρυση της Ανώνυμης Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων το 1909 επισφράγισε το μετασχηματισμό του Πειραιά σε επίκεντρο της βιομηχανικής ανάπτυξης, λόγω του μεγέθους της, του όγκου της παραγωγής και του εργατικού δυναμικού που απασχόλησε. Στις αρχές του περασμένου αιώνα έχουμε συνολικά συγκέντρωση βιομηχανικής δραστηριότητας στην περιοχή του Πειραιά, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα και τη συγκέντρωση της κύριας παραγωγικής δύναμης, της εργατικής τάξης.

Το εργοστάσιο Λιπασμάτων ανέπτυξε πλούσια παραγωγική δραστηριότητα. Παρήγε μέχρι και πυρίτιδα, που αξιοποιήθηκε ως στρατιωτικό υλικό. Κάτω από σκληρές συνθήκες δουλειάς, οι καπιταλιστές ξεζούμιζαν τους εργάτες και αυγάταιναν τα κέρδη τους.

Το ΚΚΕ, το κόμμα της εργατικής τάξης, αποτελεί την επαναστατική πρωτοπορία για να επιτελέσει η εργατική τάξη τον ιστορικό της ρόλο. Οι εργάτες, που δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, θα βάλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, που γεννά κρίσεις, φτώχεια, ανεργία, πολέμους. Σε αυτήν την υπόθεση είναι κρίσιμο καθήκον για ένα επαναστατικό κόμμα οι δεσμοί με την εργατική τάξη και η οικοδόμηση στους μεγάλους και κρίσιμους για την οικονομία χώρους δουλειάς.

Τέτοιος, κρίσιμος στρατηγικής σημασίας χώρος ήταν το εργοστάσιο Λιπασμάτων. Τόσο από πλευράς οικονομικής δραστηριότητας, όσο και από πλευράς συγκέντρωσης εργατικού δυναμικού. Επομένως, ήταν φυσικό και επόμενο οι κομμουνιστές να ρίξουν το βάρος στη δουλειά μέσα στο εργοστάσιο, να βάλουν στόχο για οικοδόμηση κομμουνιστικής οργάνωσης, πυρήνα, όπως λεγόταν τότε.

Η δουλειά αυτή απαιτεί επιμονή και υπομονή, καλό σχέδιο, διάταξη δυνάμεων. Για παράδειγμα, το 1924, επιστρέφει από τη Σοβιετική Ενωση και πιάνει δουλειά στα Λιπάσματα το στέλεχος του ΚΚΕ Δημήτρης Σακαρέλλος, μετέπειτα Γραμματέας της ΚΟ Πειραιά.

Οπλο αναντικατάστατο αποδείχθηκε ο "Ριζοσπάστης". Επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση αυτή ότι είναι ο οργανωτής της πάλης. Οι ανταποκρίσεις μέσα από το εργοστάσιο βγάζουν προς τον κόσμο, προς το λαό την πραγματικότητα του εργοστασίου. Γράφει ένας σύντροφος σε ανταπόκριση από τη δεκαετία του '80: "Το να μπει ο «Ρ» μέσα στους χώρους δουλειάς, μερικές φορές γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο. Οπως τώρα που με δικαστική απόφαση, μετά τις πρόσφατες κινητοποιήσεις, μας απαγόρευσαν τη διακίνηση πολιτικών εντύπων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο «Ρ» δεν διαβάζεται από τους εργάτες. Κάθε Τρίτη έξω από τα Λιπάσματα γίνεται εξόρμηση και 50 τουλάχιστον εργάτες μπαίνουν στο εργοστάσιο με τον «Ρ» στο χέρι. Είναι ξεκάθαρο για τους εργάτες των Λιπασμάτων ότι είναι η εφημερίδα που μιλάει την ίδια γλώσσα με μας, την γλώσσα του αγώνα. Και αυτό το απέδειξε όταν βρέθηκε ακούραστος συμπαραστάτης στις τελευταίες κινητοποιήσεις μας για την εφαρμογή του 40ωρου χωρίς να θιχτούν οι αποδοχές μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι 1,5 μήνα μετά τις κινητοποιήσεις οι εργάτες κουβαλούν ακόμα τους «Ριζοσπάστες» εκείνων των ημερών".

Αναπτύχθηκαν πολλοί αγώνες, σε συνθήκες έντονης διαπάλης με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις της, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, επίσημους και ανεπίσημους. Πολλές απεργιακές μάχες ξεχωρίζουν. Βασικό στοιχείο τους είναι η συμμετοχή συνολικά της εργατογειτονιάς της Δραπετσώνας, που βίωνε την περιβαλλοντική επιβάρυνση, αλλά κυρίως ήξερε τα βάσανα της εργατικής τάξης. Σταθμός είναι η απεργία του 1929. Είναι η απεργία που οι μπράβοι της εταιρείας και η Αστυνομία επιτίθενται στους απεργούς με χειροβομβίδες και όπλα, πολλοί συλλαμβάνονται, 16 τραυματίζονται σοβαρά και 3 δολοφονούνται. Οι καταγγελίες σε ανακοίνωση της "Ενωτικής ΓΣΕΕ" αναφέρουν ότι τα πτώματα κρατούνται κρυμμένα μέσα στο εργοστάσιο, ενώ λίγες μέρες αργότερα ανακαλύπτονται πεταμένα κοντά στο νεκροταφείο της Ανάστασης. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο του κάθε καλού, όπως παρουσιάζεται, εργοδότη.

Το συγκεκριμένο εργοστάσιο έχει κλείσει εδώ και πολλά χρόνια, όπως και άλλα εργοστάσια. Με αφορμή αυτό το φαινόμενο εδώ και πολλές δεκαετίες, λογής λογής οπορτουνιστές και καθηγητές πανεπιστημίων μιλάνε για το τέλος του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης, ότι η εργατική τάξη συρρικνώνεται. Αυτή η σκέψη προεκτείνεται στο ότι δεν πρέπει να υπάρχει Κόμμα της εργατικής τάξης, ότι δεν μπορεί να μπαίνει ζήτημα για εργατική εξουσία. Για να δούμε τα επιχειρήματά τους:

Λένε ότι "η εργατική τάξη έχει μικρύνει". Σίγουρα την περίοδο της κρίσης μεγαλώνει ο εφεδρικός στρατός των ανέργων, καθώς η κρίση για να ξεπεραστεί από το κεφάλαιο προϋποθέτει την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και άρα της κύριας παραγωγικής δύναμης που είναι ο άνθρωπος. Αλλά οι άνεργοι, που αποτελούν μέρος της εργατικής τάξης, αυξάνονταν πάντα στις κρίσεις, ακόμα και όταν ο Πειραιάς ήταν γεμάτος εργοστάσια.

Είναι γεγονός ότι το βιομηχανικό προλεταριάτο έχει αλλάξει μορφή σε μεγάλο βαθμό. Η τάση άλλωστε στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες είναι η διόγκωση του τομέα που η αστική στατιστική αποκαλεί "τριτογενή". Είναι γεγονός ότι έχει υποχωρήσει η μεταποίηση, όπως οικοδομή, μέταλλο, όχι γιατί δεν καλύπτει ανάγκες ή δεν υπάρχουν παραγωγικές δυνατότητες, αλλά ως τομείς που απαιτούν αυξημένες επενδύσεις κινούνται κύρια σε χώρες με πιο φτηνές πρώτες ύλες και πιο φτηνό εργατικό δυναμικό. Ομως, η βιομηχανία, η παραγωγική διαδικασία που προσθέτει αξία, η πηγή της υπεραξίας που τσεπώνουν οι κεφαλαιοκράτες, αυξάνεται και αγκαλιάζει νέους τομείς, όπως μεταφορές, τηλεπικοινωνίες κ.ά. Αρα ούτε το βιομηχανικό προλεταριάτο μειώνεται.

Φυσικά, το κλείσιμο παραγωγικών μονάδων επιβεβαιώνει την απλή αλήθεια: Οτι το καπιταλιστικό σύστημα είναι εχθρικό προς τις λαϊκές ανάγκες και αυτό δεν παίρνει γιατρειά. Γιατί, ας πούμε, κλείνουν τα εργοστάσια; Μα γιατί ο καπιταλιστής δεν έχει το προσδοκώμενο κέρδος. Γιατί έχουμε δει κερδοφόρα εργοστάσια να κλείνουν. Τα εργοστάσια τα κλείνει ο ανταγωνισμός, είτε ανάμεσα στον ίδιο κλάδο όταν επικρατεί ο ισχυρότερος, είτε και ολόκληρου του κλάδου όταν άλλοι κλάδοι εμφανίζουν μεγαλύτερη δυναμική. Αρα δεν τα κλείνουν οι αγώνες των εργατών για καλύτερη ζωή, για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς.

Ας δούμε και την πείρα του εργοστασίου Λιπασμάτων. Σύμφωνα με αυτούς που λένε ότι οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια θα έπρεπε οι εργάτες στα Λιπάσματα να μην αγωνίζονται κόντρα στα εργοδοτικά εγκλήματα. Να κάθονται ήσυχοι, να παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα, να μην ξέρουν αν θα ξαναδούν την οικογένειά τους και να αρκούνται στο εξής προστατευτικό μέτρο που είχε πάρει η εργοδοσία: Στις φωτογραφίες εργατών που γκρεμίζονται από σκαλωσιές, κομμένα πόδια και ηλεκτροπληξίες σε παραστάσεις στους τοίχους που σου κόβουν το αίμα. Και από κάτω η επιγραφή: "Αυτά παθαίνει όποιος δεν προσέχει. Η εταιρεία δεν έχει καμιά ευθύνη για τα ατυχήματα!".

Το ΚΚΕ λέει ότι σήμερα η χώρα έχει τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες για να αναπτυχθεί προς όφελος του λαού, με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι με κίνητρο την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ορος είναι να γίνουν τα μέσα παραγωγής κοινωνική ιδιοκτησία, να κοινωνικοποιηθούν. Στον κοινωνικοποιημένο τομέα η εργατική εξουσία με κεντρικό σχεδιασμό θα αξιοποιεί όλες τις παραγωγικές δυνάμεις και φυσικά τον άνθρωπο, που σήμερα αχρηστεύεται με βάση τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας».