Μιλώντας τις προάλλες σε εκδήλωση, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης είπε: «Μακάρι να έχουμε αντιπαραθέσεις περιεχομένου και ουσίας (...) Εκείνο, όμως, το οποίο μπορούμε να αναπτύξουμε περισσότερο, είναι έχοντας τους διαφορετικούς προσανατολισμούς μας, να εντοπίσουμε σημεία κοινού ενδιαφέροντος στα οποία να έχουμε όχι απλώς συναίνεση, αλλά κοινή δράση. Και αναφέρω το παράδειγμα των πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να μπορέσουμε να το θέσουμε ως εθνικό στόχο για να επιτύχουμε τη μείωσή του. Σε αυτή την ασύμμετρη σχέση, κανένα κόμμα δεν μπορεί μόνο του. Ούτε η χώρα μπορεί μόνη της. Για εμένα, η απάντηση είναι μια πολιτική συμμαχιών. Και στην Ευρώπη και στον κόσμο». Η δήλωση αυτή δεν θα είχε ιδιαίτερη αξία (ίσως να μη γινόταν κιόλας...) αν δεν αντανακλούσε ένα γενικότερο κλίμα αβεβαιότητας που καλλιεργείται το τελευταίο διάστημα, για το κατά πόσο η κυβέρνηση (αυτή ή μια επόμενη) θα μπορέσει να ανταποκριθεί στα πολλά και μεγάλα μέτωπα που έχουν ανοίξει ταυτόχρονα (διαπραγμάτευση, Προσφυγικό, Κυπριακό - Ελληνοτουρκικά), αν δεν υπάρξουν ευρύτερες συναινέσεις. Απ' αυτή τη σκοπιά, δεν είναι τυχαία η αρθρογραφία στον Τύπο (πολλές φορές με αντιφάσεις), είτε για την ανάγκη να συναινέσουν κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση στα «μεγάλα» (διαπραγμάτευση, εξωτερική πολιτική), είτε αυτή η συναίνεση να προκύψει με καταλύτη τις πρόωρες εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, τα ζητήματα που διακυβεύονται είναι μεγάλης σημασίας για την αστική τάξη. Αναπόφευκτα επομένως προκαλούν προβληματισμό και ενεργοποιούν σενάρια, αλλά ο στόχος παραμένει ίδιος: Από τη μια να προχωράει απρόσκοπτα η αντιλαϊκή πολιτική και από την άλλη να ανανεώνεται το πλαίσιο ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας.