Μέσα στα όργανα του Κόμματος και της Νεολαίας του, με την ευθύνη των κομμουνιστριών και μέσα στα όργανα τουλάχιστον του ταξικά προσανατολισμένου εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, σε συσπειρώσεις με αντιμονοπωλιακούς στόχους πάλης, χρειάζεται να πείθουμε γιατί είναι αναγκαία η επεξεργασμένη, εξειδικευμένη δουλειά στις γυναίκες εργατικής - λαϊκής ένταξης ή καταγωγής, γιατί χρειάζεται για να συμβάλει στην άνοδο της συμμετοχής των γυναικών στον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα. Το γεγονός ότι σήμερα έχουν τυπικά και νομικά αρθεί μια σειρά από αναχρονιστικά εμπόδια σε σχέση, παραδείγματος χάριν, με το δικαίωμα των γυναικών στη μόρφωση, με τον εκσυγχρονισμό στο οικογενειακό και κληρονομικό δίκαιο, με την είσοδο της γυναίκας ως μισθωτής εργαζόμενης σε μια σειρά τομείς και κλάδους της οικονομίας, αυτή η κοινωνική πρόοδος, δεν αναιρεί την ανισότιμη θέση της γυναίκας στα πλαίσια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η ανισοτιμία σήμερα εκφράζεται με νέες μορφές στις σύγχρονες συνθήκες.

Οι σύγχρονες μορφές ανισοτιμίας της γυναίκας είναι αυτές που κάνουν αναγκαία την εξειδικευμένη δουλειά στις γυναίκες, μέσα και έξω από το Κόμμα. Κι αυτή η εξειδίκευση δεν μπορεί να γίνει αν δεν αφιερωθούν σε αυτήν πρώτ' απ' όλα τα γυναικεία στελέχη του Κόμματος και της Νεολαίας του, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες χρεώσεις και καθήκοντα που έχουν μέσα στο Κόμμα.

Πρόκειται για δουλειά που χρειάζεται να διαπερνά όλους τους τομείς: Τον ιδεολογικό, τον παιδαγωγικό, τη μαζική διαφώτιση, τη δουλειά στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα, στο κίνημα των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις, στο μαθητικό, σπουδαστικό, φοιτητικό κίνημα.

Πολλές φορές νέες γυναίκες αποκτούν στρεβλή αντίληψη για την οικονομική ανεξαρτησία, σε εκείνη τη φάση της ζωής τους που έχουν μια δουλειά, μένουν όμως ακόμα στα σπίτια των γονιών τους. Επομένως, χρειάζεται βαθιά ιδεολογική δουλειά για ν' αντιληφθούν τους πραγματικούς όρους της οικονομικής χειραφέτησης πριν τους χτυπήσει την πόρτα η ανεργία, η πιο ωμή εργοδοτική εκμεταλλευτική και καταπιεστική συμπεριφορά.

Χρειάζεται εξειδίκευση στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, στην εκδοτική δραστηριότητα. Ιδεολογική - πολιτική δουλειά με τις γυναίκες, που να εξειδικεύεται στις θέσεις για τη σχέση εργασίας - μητρότητας, στην πολιτική μας συνολικά για τη θέση της γυναίκας στη σοσιαλιστική κοινωνία, στην κοινωνία που στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στις αποκλειστικά κρατικές, δωρεάν παρεχόμενες κοινωνικές υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, με κεντρικό σχεδιασμό.

Η εξειδίκευση πρέπει να περιλαμβάνει την εκλαΐκευση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων που απαιτούνται για να εξασφαλιστεί το δικαίωμα και η υποχρέωση εργασίας όλων των ικανών γυναικών στην προσδιορισμένη ηλικιακή περίοδο, αλλά και η κρατική κοινωνική ευθύνη για τον ελεύθερο χρόνο της γυναίκας. Δηλαδή, τη δυνατότητα να ζήσουν σε άλλη κοινωνία με ικανοποίηση των αναγκών και των δικαιωμάτων τους, που όμως απαιτεί επαναστατικές ανατροπές στη σκέψη και στη δράση τους.

Απαιτείται εξειδικευμένη παρέμβαση που να αντιμετωπίζει τους αρνητικούς παράγοντες στη συνειδητοποίηση της γυναίκας. Η έλλειψη ελεύθερου χρόνου για ενημέρωση, μελέτη, συμμετοχή, κάνει ακόμα και κομμουνίστριες πιο διστακτικές στη συζήτηση πολιτικών θεμάτων, περιορίζει τη δράση τους.

Αυτή η αντικειμενική κατάσταση μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι και σήμερα, στον 21ο αιώνα, μέσα στις γραμμές του Κόμματος και της ΚΝΕ χρειάζεται εξειδικευμένη δουλειά με τις γυναίκες, για να εξουδετερώνονται οι πρόσθετοι ανασταλτικοί παράγοντες στη συμμετοχή - ωρίμανση των κομμουνιστριών, των γυναικών που συνεργάζονται με το Κόμμα.

Η εξειδίκευση της ιδεολογικής - πολιτικής μας δουλειάς στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, σήμερα γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, επομένως είναι ακόμα πιο απαιτητικά αναγκαία, εξαιτίας των αντεπαναστατικών ανατροπών και της καπιταλιστικής οπισθοδρόμησης.

Οσο περισσότερο απορροφάται η γυναίκα του λαού από τα προβλήματα της καθημερινής επιβίωσης, τόσο περισσότερο προσηλώνεται στη δική της μεμονωμένη εμπειρία ή γενικότερα περιορίζει την κρίση της στα όρια της εμπειρίας, τόσο δυσκολεύεται να μπει στο βάθος των κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων και καταστάσεων, δυσκολεύεται να ανακαλύψει τις βαθύτερες αιτίες τους, τόσο περισσότερο εγκλωβίζεται σε αδιέξοδα, σε ψεύτικα διλήμματα, απογοητεύεται, βυθίζεται σε ψυχολογικές κρίσεις, επιλέγει πολιτικές ξένες προς τα πραγματικά της συμφέροντα.

Ολοι αυτοί οι αρνητικοί παράγοντες για τη συνειδητοποίηση της γυναίκας, παράγοντες αλλά και αποτέλεσμα του πιο αρνητικού παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων που γνώρισε η ανθρωπότητα στον τελευταίο ενάμιση αιώνα, αναπαράγουν το γυναικείο ζήτημα, τη σύμφυση δηλαδή της ταξικής εκμετάλλευσης με την ανισοτιμία του φύλου, στις σύγχρονες συνθήκες του καπιταλισμού. Αναπαράγουν τις ανισοτιμίες σε βάρος της γυναίκας με νέες, πολύ πιο συγκαλυμμένες μορφές απ' ό,τι στο παρελθόν, αφού σε μεγάλο μέρος του καπιταλιστικού κόσμου αυτές δεν είναι κραυγαλέες, δεν έχουν τη μορφή της νομικής ανισότητας των γυναικών σε σχέση με τους άνδρες.

Ετσι, εργαζόμενες γυναίκες, γυναίκες λαϊκών στρωμάτων πιο εύκολα πείθονται ότι η ρίζα της μη ικανοποίησης των κοινωνικών τους αναγκών, μέσα σε αυτά και ο πλήρης σεβασμός κι από το άλλο φύλο, οφείλεται στη νοοτροπία, στη συμπεριφορά των ανδρών. Πιο τυφλά ακολουθούν αστικές πολιτικές και στόχους, όπως της ΕΕ και πολλών καπιταλιστικών κυβερνήσεων που υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με τις ποσοστώσεις στη σύνθεση των οργάνων των κομμάτων ή στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, γενικότερα στα λεγόμενα «Κέντρα λήψης αποφάσεων».

Από την άλλη μεριά, οι γυναίκες δραστηριοποιούνται πιο εύκολα σε ό,τι σχετίζεται με το παιδί, παραδείγματος χάριν σε συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, αλλά συνήθως όχι με χαρακτήρα διεκδίκησης αλλά υποκατάστασης των ελλείψεων, των κενών που αφήνει η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Επίσης, οι γυναίκες είναι ευαίσθητες σε ζητήματα αλληλεγγύης, για παράδειγμα προς τους και τις πρόσφυγες, μετανάστες - μετανάστριες και τα παιδιά τους, αλλά και ως προς αυτό εύκολα παρασύρονται σε δράσεις υποκατάστασης και όχι διεκδίκησης από το κράτος.

Συχνά διαπιστώνουμε πρόσθετα εμπόδια στη στρατολόγηση γυναικών στο Κόμμα, που οφείλονται στη μακροχρόνια επίδραση αντιδραστικών αντιλήψεων, θρησκευτικών καταβολών. Ακόμα και μέλη του Κόμματος, πολύ περισσότερο μέλη των σωματείων και των γυναικείων συλλόγων, αγκαλιάζει η άποψη ότι η μάνα έχει την πρώτη και κύρια ευθύνη για την ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού, για την απόδοσή του στο σχολείο, ότι η σωματική, πνευματική, ψυχική ανάπτυξη του παιδιού είναι κυρίως υπόθεση της οικογένειας, όχι της κοινωνίας. Αυτή η αντίληψη οδηγεί ακόμα και κομμουνίστριες να βλέπουν περιορισμένα, στενά χρονικά τη σχέση τους με τα παιδιά, άθελά τους να υποβαθμίζουν το περιεχόμενο αυτής της σχέσης.

Πολλές φορές, στις διμερείς συναντήσεις με Κομμουνιστικά, Εργατικά Κόμματα παρατηρούμε ότι εντυπωσιάζει το ποσοστό συμμετοχής γυναικών στο Κόμμα μας. Εμείς γνωρίζουμε ότι η ρίζα αυτής της συμμετοχής βρίσκεται στην Ιστορία του Κόμματός μας. Στο γεγονός ότι οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στην ελεύθερη Ελλάδα, την απελευθερωμένη από το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, στη συμμετοχή των γυναικών στα λαϊκά δικαστήρια και στις άλλες λαϊκές επιτροπές στις περιοχές που απελευθερώνονταν από τον ΔΣΕ, βρίσκεται στο γεγονός ότι το 1/4 των δυνάμεων του ΔΣΕ ήταν γυναίκες και μάλιστα μάχιμες, βρίσκεται στην ιδιαίτερη οργανωτική, ιδεολογική, μορφωτική, διαπαιδαγωγητική δουλειά, ακόμα και στην ιδιαίτερη στρατιωτική εκπαίδευση που έκανε το Κόμμα μας στις γυναίκες.

Μέσα στο καμίνι του ΔΣΕ οργανώθηκε Πανελλαδική Σύσκεψη γυναικών, στην οποία πήραν μέρος γυναίκες αντιπρόσωποι από μάχιμες μονάδες σ' όλη σχεδόν την Ελλάδα, αψηφώντας κινδύνους, τον ταξικό αντίπαλο με την υπεροπλία του, τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, διασχίζοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα σε χιονισμένα βουνά. Η πίστη στο σκοπό τις έκανε να υπερβαίνουν την ίδια τους τη φύση.

Η δική μας γνώση και δύναμη για εξειδικευμένη δουλειά στις γυναίκες πατά στην ιστορία χιλιάδων κομμουνιστριών και αγωνιστριών που πέρασαν από τις φυλακές και τις εξορίες, όπου οι περισσότερες όχι μόνο δε λύγισαν, αλλά οργάνωσαν τη ζωή εκεί, μετέδωσαν τη φλόγα της εκπαίδευσης, της γνώσης, της καλλιτεχνικής, λογοτεχνικής δημιουργίας, εξουδετέρωσαν τον ατομικό φόβο μέσα από τη συλλογικότητα και αλληλεγγύη, έδωσαν πιο πλούσιο περιεχόμενο στη ζωή της φυλακισμένης και εξόριστης απ' όσο είχε γνωρίσει ως ελεύθερη. Μέσα απ' όλη αυτήν τη δράση έσπασαν και οι προκαταλήψεις, τα βιώματα συμπεριφοράς ανδρών και γυναικών μέσα στο Κόμμα, αναδείχθηκαν γυναίκες στα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος μέχρι την ΚΕ και το ΠΓ, ακόμα και γυναίκα ΓΓ επί χρόνια.

Μακριά από εμάς ο εφησυχασμός. Ξέρουμε ότι ιδιαίτερα σε αντιδραστικές καμπές της ιστορίας της κοινωνικής εξέλιξης, εύκολα μπορείς να χάσεις ό,τι με μακρόχρονους κόπους έχεις κατακτήσει. Κι αυτό αφορά και τη συμμετοχή, την ανάδειξη, την εξέλιξη των γυναικείων στελεχών στο Κόμμα, στην ΚΝΕ, στο ρόλο τους στα κινήματα, στην ικανότητα των κομμουνιστριών να εμπνέουν και να προσελκύουν γυναίκες στον αγώνα.

Το Κόμμα μας έχει μακρά θητεία και πείρα και στην εξειδικευμένη δράση των κομμουνιστριών στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, για τις μορφές έκφρασης του οποίου κατά καιρούς πρωτοστάτησε. Τα τελευταία 40 χρόνια, οι κομμουνίστριες δρουν μέσα από τις γραμμές της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας.

Το συμπέρασμα στο οποίο έχουμε κατασταλάξει είναι ότι το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα είναι αναγκαίο για το ανέβασμα της συμμετοχής της γυναίκας στους κοινωνικούς αγώνες, στην ταξική πάλη. Μπορεί να συμβάλει στη συμμετοχή της στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί κυρίως μπορεί να συμβάλει στην εξειδίκευση των διεκδικήσεών του με στόχους πάλης που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες των γυναικών της εργατικής τάξης. Το ίδιο για τις αυτοαπασχολούμενες, τις αγρότισσες, αλλά και την κοινή πάλη τους, τη λαϊκή συμμαχία. Μπορεί να συμβάλει ακόμα και στη διαπαιδαγώγηση των αντρών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων προς αυτήν την κατεύθυνση.

Είναι ζήτημα των κομμουνιστριών η κατανόηση αυτής της σχέσης, ώστε να βοηθήσουν να ξεπεραστούν προβληματισμοί του τύπου «πού να οργανωθούν οι γυναίκες, στο σωματείο ή στο Κόμμα;». Είναι διαφορετικές μορφές οργάνωσης που απαντά η καθεμιά σε διαφορετικό βαθμό ανάγκης, πάλης, δράσης, επομένως και ανάπτυξης της συνείδησης της γυναίκας. Ομως, είναι μορφές οργάνωσης που πάνε χέρι χέρι όταν έχουν σωστή κατεύθυνση και μπορούν να αποκτήσουν αυτή την κατεύθυνση μόνο με τη δράση των κομμουνιστριών, του Κομμουνιστικού Κόμματος, που είναι η ανώτερη μορφή συνειδητοποίησης και πάλης, που αφορά γενικότερα την ταξική πάλη αλλά και ειδικότερα την πάλη για την ανισοτιμία της γυναίκας.