Ετσι, λοιπόν; Ούτε γάτα, ούτε ζημιά; Η εταιρία έσπευσε να ανακοινώσει ότι θα αποκαταστήσει τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του ναύτη Γιάννη Καρρά, που μάταια περίμεναν προχτές το βράδυ τον πατέρα τους στο σπίτι. Το υπουργείο των εφοπλιστών έσπευσε να υπογραμμίσει ότι ευθύνη για τον έλεγχο του πλοίου είχαν οι Γάλλοι. Οι Γάλλοι έσπευσαν να ενημερώσουν πως στις προδιαγραφές που έχουν δώσει για το πλοίο αναφέρουν ότι η συγκεκριμένη δέστρα του κάβου δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί σαν πρωτεύον εργαλείο πρόσδεσης. Οι εκπρόσωποι της Ενωσης Ναυτών ούτε που πήραν χαμπάρι τι έγινε και δεν εμφανίστηκαν καν στο λιμάνι. Οι επιβάτες, οι ανύποπτοι της υπόθεσης, ανέβηκαν κανονικά στο πλοίο και ταξίδεψαν στον προορισμό τους. Κι όμως τα δυο ταξικά συνδικάτα του χώρου, η ΠΕΜΕΝ και ο «Στέφενσων», επιμένουν: Θα υπάρξουν κι άλλα θύματα. Το πλοίο πρέπει να ακινητοποιηθεί.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Δυστυχώς, δε θα είναι και η τελευταία. Οσο ο χαμός ενός εργάτη δε συγκλονίζει τόσο που να αντιμετωπίζεται σαν ένα έγκλημα που πρέπει να είναι και το τελευταίο και με μια τέτοια απαιτητικότητα να αξιώνεται η άμεση εφαρμογή μέτρων προστασίας της ανθρώπινης ζωής στις σύγχρονες γαλέρες, όσο, δηλαδή, δε θα έχουμε επανακατακτήσει τη δύναμη να επιβάλουμε με τη γροθιά στο τραπέζι, και όχι μόνο εκεί, τις λύσεις που απαιτούνται, τόσο «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» θα μετράμε φέρετρα.

Ο χαμός του ναύτη Γιάννη Καρρά δεν είναι ένα τυχαίο «εργατικό ατύχημα». Είναι καραμπινάτο έγκλημα, που προαναγγέλλει χωρίς περιστροφές τα επόμενα. Με θύματα, βεβαίως, όχι αυτούς που στις αναπαυτικές πολυθρόνες της ακτής Μιαούλη μετράνε δολάρια. Η ταχύτητα με την οποία έσπευσαν όλοι μαζί οι αρμόδιοι κρατικοί λειτουργοί να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη συνέχιση των δρομολογίων του πλοίου δε δείχνει μόνο το εύρος της συνενοχής. Είναι αποκαλυπτική και των συσχετισμών στη σημερινή ταξική αντιπαράθεση. Από τη μια όλοι αυτοί: Απ' τον παπά που ζητά απ' το θεό να συγχωρεθεί το θύμα, λες κι έφταιγε που έχασε τη ζωή του στο μεροκάματο, ως τον υπουργό των εφοπλιστών, που δε θα διστάσει αύριο να υμνήσει για μία ακόμα φορά το δαιμόνιο των Ελλήνων εφοπλιστών. Κι απ' την άλλη, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, μόνοι τους. Να νιώθουν τη θηλιά να σφίγγει καθημερινά. Μόνοι, αλλά όχι άοπλοι.

Ας κρατάμε καθαρό πάντα ένα: Το μέλλον ανήκει στους παραγωγούς του. Ας αρχίσουμε από έναν στοιχειώδη επανεξοπλισμό της τάξης μας. Τα τέσσερα παιδιά του Γιάννη πρέπει να μάθουν πως το χέρι του εφοπλιστή που εμφανίζεται ως φιλάνθρωπο είναι το χέρι του φονιά. Τα παιδιά του Γιάννη, τα παιδιά του κάθε εργάτη πρέπει να μάθουν πως ο κάθε «γαλονάς» που τους εκφράζει τη συμπάθειά του δεν είναι άλλος από αυτόν που συγκαλύπτει το έγκλημα. Τα παιδιά του Γιάννη, τα παιδιά μας, πρέπει - επιβάλλεται να γνωρίζουν πως κι ο δικός τους χαμός είναι προδιαγεγραμμένος, αν τώρα που είναι νωρίς δε μάθουν πως στο πρώτο σκαμπίλι δε γυρνάς το μάγουλο...