Στις αρχές του καλοκαιριού και για την ακρίβεια στα μέσα του Ιούνη, στη Συνδιάσκεψη του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας συζητήθηκε εκτενώς το θέμα των «διακρίσεων» μεταξύ ανδρών και γυναικών στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης. Οι κυβερνητικές και εργοδοτικές οργανώσεις πολλών κρατών και από την Ευρώπη, πίστεψαν πως ήρθε η ώρα του «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» με τα εναπομείναντα ασφαλιστικά δικαιώματα και ενεργοποίησαν τον μηχανισμό σύνθλιψής τους. Ισχυρίζονται ότι η ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα - που σκοπό έχει την απάλειψη των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών - «τραυματίζεται» από διατάξεις... που διαφοροποιούν τις γυναίκες από τους άνδρες στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης! Στη βάση αυτού του ψεύδους πολεμούν με λύσσα αυτές τις «διακρίσεις», έτσι ώστε να διαμορφώσουν μια κοινή, όμοια και θλιβερή μοίρα για άνδρες και γυναίκες. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, πρωτοπόρα, εξέδωσε αρκετά νωρίτερα σχετικές οδηγίες τις οποίες ενσωματώνει τώρα η κυβέρνηση στην ελληνική νομοθεσία. Οδηγίες που με βάση τους σημερινούς ισχυρισμούς δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ότι μπορεί να μείνουν αλώβητα τα ασφαλιστικά δικαιώματα των γυναικών και συνακόλουθα των ανδρών.

Τόσο οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όσο και η ελληνική κυβέρνηση, έχουν στο στόχαστρο της πολιτικής τους τις ευνοϊκότερες ρυθμίσεις, την αρχή εκείνη σύμφωνα με την οποία η γυναίκα χρίζει μεγαλύτερης βοήθειας, σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης των αυξημένων ευθυνών της, του δισυπόστατου ρόλου της ως μητέρας και εργαζόμενης, της επαγγελματικής και κοινωνικής υποτίμησής της σε πολλές περιπτώσεις με γραπτούς και άγραφους νόμους. Οι κυβερνήσεις αυτές - και η ελληνική - επιχειρούν μια τεράστια οσπισθοδρόμηση και όπως κάνουν συχνά, επικαλούνται γι' αυτή το «συμφέρον» των θυμάτων! Εξάλλου, ήδη στην Ελλάδα οι νεοασφαλιζόμενοι από το 1993 και μετά, συνταξιοδοτούνται ανεξαρτήτου φύλου με τα ίδια όρια ηλικίας, μέσω μιας εξίσωσης που στέρησε από τις γυναίκες μια πολύτιμη πενταετία - τουλάχιστον - ανάπαυσης. Αυτή είναι και μια ισχυρή απόδειξη για τις προθέσεις της κυβέρνησης, η οποία προς το παρόν αναλώνεται στην υποβάθμιση της ρύθμισης που επέβαλε μέσω του Προεδρικού Διατάγματος για την «ίση μεταχείριση» ανδρών και γυναικών. Στο ίδιο «μήκος κύματος» κινούνται εξάλλου και οι κυβερνητικές προτάσεις που κατατέθηκαν λίγους μήνες πριν για την αντιδραστική αναμόρφωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών είναι μια δηλωμένη επιλογή της κυβέρνησης, αναπόσπαστο τμήμα της αντιασφαλιστικής πολιτικής της, την οποία δεν αναίρεσε ούτε για μια στιγμή, ούτε στο ελάχιστο.

Ομως επειδή η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της, τα υπόλοιπα ευρωλάγνα πολιτικά κόμματα, αλλά και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, φοβούνται τους εργαζόμενους και την οργή τους, φροντίζουν για τη σιωπηρή υλοποίηση της αντιασφαλιστικής πολιτικής. Στα πλαίσια αυτά μετέθεσαν τις επίσημες διεργασίες για το Σεπτέμβρη και πρόσφατα, επιδίωξαν να υποβαθμίσουν τη σημασία της ρύθμισης που απαίτησε η Ευρωπαϊκή Ενωση. Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι σαθρά. Δηλώνει ότι το Προεδρικό Διάταγμα αφορά μόνο τα «συστήματα επαγγελματικής ασφάλισης» και ενώ δεν καθορίζει ποια είναι αυτά, ανεπίσημα καθησυχάζει ότι δεν πρόκειται για το ελληνικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Είναι όμως η ίδια η αρχή της ισότητας, την οποία τόσο βάναυσα διαστρεβλώνουν, η οποία δεν μπορεί να «ανεχθεί» μια κατηγορία ασφαλισμένων να αντιμετωπίζεται διαφορετικά από μια άλλη. Εκ των πραγμάτων, ακόμη και αν το επιχείρημα της κυβέρνησης είναι πραγματικό - που δεν είναι - η ρύθμιση αυτή θα πάρει συνολικό χαρακτήρα. Γι' αυτό και τον πρώτο λόγο τον έχουν τώρα οι εργαζόμενοι.