Τα 27 χρόνια της «αποκαταστάσεως της Δημοκρατίας» γιόρτασε η ευρωΝΑΤΟική πολιτική ηγεσία της άρχουσας τάξης. Γιόρτασε, σε κλίμα «εθνικής συμφιλίωσης», ήτοι ταξικής ομοφωνίας της, τα «γερά θεμέλια της Δημοκρατίας» του δικομματισμού. Είκοσι επτά χρόνια πέρασαν από την ανατροπή της απριλιανής δικτατορίας, χάρη στον αγώνα του λαού. Αλλά ο λαός ακόμα να δει «θεού πρόσωπο». Να απολαύσει αυτά, για τα οποία αγωνίστηκε. Ούτε και τα στοιχειώδη: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Οχι μόνο το ψωμί, αλλά και την Παιδεία και την Ελευθερία τού τα «αρπάζουν απ' το τραπέζι», όπως θα 'λεγε ο Μπρεχτ, το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, τα ευρω-αμερικανικά πολιτικοστρατιωτικά όργανά του και οι ντόπιοι εκπρόσωποί του. Οσοι κυβέρνησαν αυτά τα 27 χρόνια επαίρονται για τη «δημοκρατική», «κοινωνική», «φιλολαϊκή» πολιτική τους. Οποιος, όμως, δεν εθελοτυφλεί, όποιος θέτει υπό κρίση και σύγκριση τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και το σήμερα, διαπιστώνει ότι για το λαό τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο. Ολα βαίνουν προς το χειρότερο.

Με τα παραπάνω, θέλουμε να συνοψίσουμε, αφ' ενός, το περιεχόμενο και, αφ' ετέρου, την τολμηρή κοινωνικοπολιτική αλήθεια και τη διαχρονική αξία του συνολικού συγγραφικού έργου του Κυριάκου Σιμόπουλου, και στην προκειμένη περίπτωση των χρονογραφημάτων του στη διάρκεια επτά χρόνων (1975-1981). Σ' αυτήν την πτυχή της δημιουργίας του αναφερόμαστε σήμερα, με την ευκαιρία του Α` τόμου «Χρονογραφημάτων» του, την περίοδο 8/10/75 - 8/10/76, δημοσιευμένων στη «Βραδυνή», ο οποίος κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Στάχυ». Ο Κ. Σιμόπουλος, με τα επίκαιρα και σήμερα χρονογραφήματά του (έγραψε αρκετές χιλιάδες), τα οποία υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Ανταίος», προκαλούσε την μήνιν των παραγόντων της εξουσίας, ορισμένοι από τους οποίους κραύγαζαν στον εκδότη της εφημερίδας «Διώξ' τον». Δεν υπήρχε σοβαρό θέμα της ελληνικής και διεθνούς κοινωνικής, πολιτικο-οικονομικής, πολιτισμικής, πολιτιστικής, περιβαλλοντικής πραγματικότητας και επικαιρότητας, που να μην περάσει από την αναλυτική εμβάθυνση και την αυστηρή κριτική «ματιά» του και την ασυμβίβαστη πάντα πένα του. Δεν υπήρχε πρόβλημα, ανάγκη, αίτημα, δικαίωμα, αγώνας του λαού για δημοκρατία, εργασία, υγεία, παιδεία, κ.ο.κ, που να μην τα υπερασπιστεί. Δεν υπήρχε πράξη εκμετάλλευσης και απάτης κατά του λαού (προερχόμενη από την πολιτεία, από το αχόρταγο κεφάλαιο, από τον ξένο παράγοντα), που να μην την καταδικάσει. Καμιά ασχημία και αναισχυντία κατά του λαού και του τόπου μας και κανένας υπαίτιος όποιου κακού ενάντια στον άνθρωπο και στην ανθρωπότητα, δε γλίτωσαν το «κατηγορώ» του.