Για τον κατώτερο μισθό και τις κλαδικές Συμβάσεις, η Επιτροπή ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής στο πόρισμά της: «Δεν συνιστούμε την επιστροφή στο προηγούμενο σύστημα, ιδιαίτερα δε με το ύψος των μισθών που υπήρχε πριν από την κρίση, αλλά έναν εκσυγχρονισμό σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές (...) Προτείνουμε επίσης τη δυνατότητα προσωρινών παρεκκλίσεων από τις συλλογικές συμβάσεις, όταν οι εταιρείες βρίσκονται σε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες».

Σε άλλο σημείο, διαβεβαιώνει ότι ούτε οι «κοινωνικοί εταίροι» θέλουν «επιστροφή στο παρελθόν», δηλαδή ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης. Οπως γράφεται στο πόρισμα, «οι κοινωνικοί εταίροι κατανοούν τη δύσκολη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και είναι πρόθυμοι να αναλάβουν την ευθύνη, χωρίς να επιστρέψουμε στο παλιό σύστημα».

Αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους προτείνει να εμπλακούν ξανά οι «κοινωνικοί εταίροι» στη διαδικασία καθορισμού του κατώτερου και των κλαδικών μισθών, το πόρισμα αναφέρει: «Μετά την ουσιαστική εσωτερική υποτίμηση, η χώρα χρειάζεται ένα σταθερό ρυθμιστικό πλαίσιο για την ανάκαμψη. Η στρατηγική αυτή απαιτεί ισχυρούς και αντιπροσωπευτικούς κοινωνικούς εταίρους, θεσμική σταθερότητα και δεσμούς μεταξύ των συλλογικών διαπραγματεύσεων και του κοινωνικού διαλόγου με μια αναπτυξιακή στρατηγική».

Επομένως, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτερο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις αντιμετωπίζονται από τη σκοπιά της ενδυνάμωσης του «κοινωνικοεταιρισμού», στο πλαίσιο μιας «αναπτυξιακής στρατηγικής», που σημαίνει να γίνουν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους συμμέτοχοι στην προσπάθεια για ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Αλλωστε, όπως γράφει το πόρισμα, στις επαφές της με τους «κοινωνικούς εταίρους», μεταξύ αυτών και η ΓΣΕΕ, η επιτροπή των «ειδικών» διαπίστωσε ότι «Η εμπιστοσύνη μεταξύ των κοινωνικών εταίρων είναι υψηλή στην Ελλάδα. Αυτό εκφράστηκε από τους κοινωνικούς εταίρους, με πολύ μεγάλη έμφαση και ξεχωριστά από τον καθένα. Τέτοια ανοιχτή και ιδιαίτερα υψηλή έκφραση της εμπιστοσύνη δεν μπορεί να βρεθεί σε πολλές άλλες χώρες και δεν είναι ένα δευτερεύον ζήτημα σε μια δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση, όπως αυτή που υφίσταται σήμερα στην Ελλάδα. Αυτή η εμπιστοσύνη είναι ένα πολύτιμο κοινωνικό κεφάλαιο και ένα απαραίτητο μέσο για όλες τις μελλοντικές στρατηγικές ανάπτυξης».

Οπως, μάλιστα, σημειώνει η Επιτροπή, «με την ισχύουσα εθνική νομοθεσία, η διάβρωση των εθνικών και κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων δεν έχει τελειώσει και θα συνεχιστεί ακόμα τα επόμενα χρόνια, δεδομένου ότι οι εργοδότες είναι όλο και λιγότερο ικανοί να υπογράψουν συλλογικές συμφωνίες, αν δεν καλύπτονται όλες οι επιχειρήσεις του κλάδου. Κατά συνέπεια, η ανισότητα και η φτώχεια μπορεί να αυξηθεί ακόμη πάνω από τα ήδη υψηλά επίπεδα σήμερα».