Οι δυσκολίες ανάκαμψης της γαλλικής οικονομίας και οι ευρύτεροι προβληματισμοί του ντόπιου κεφαλαίου, που βλέπει να παραμένει το προβάδισμα αρκετών ανταγωνιστών του, θα επιδράσουν καθοριστικά στην προεκλογική περίοδο που ουσιαστικά έχει ξεκινήσει στη Γαλλία, ενόψει των εκλογών για την ανάδειξη νέου προέδρου, την ερχόμενη άνοιξη.

Πριν μερικές μέρες, στο μεγαλύτερο κόμμα της «δεξιάς» αντιπολίτευσης, τους Ρεπουμπλικάνους, οριστικοποιήθηκαν οι τελικά επτά υποψήφιοι για τις προκριματικές εσωκομματικές εκλογές, που στα τέλη του Νοέμβρη θα καθορίσουν ποιος θα πάρει το επίσημο κομματικό χρίσμα.

Επικρατέστεροι θεωρούνται αφενός ο Νικολά Σαρκοζί, πρώην Πρόεδρος της χώρας από το 2007 έως το 2012, και ο Αλέν Ζιπέ, που διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας την περίοδο 1995 - 1997. Ο μεν πρώτος λανσάρεται ως πιο «σκληροπυρηνικός» φιλελεύθερος, ο δε δεύτερος ως «μετριοπαθέστερος». Μια σειρά ταμπέλες κολλάνε και ξεκολλάνε στους επίδοξους υπερασπιστές του κεφαλαίου, που κονταροχτυπιούνται για το ποιος καλύτερα θα μπορέσει να προστατεύσει τα στρατηγικά συμφέροντα των γαλλικών μονοπωλίων.

Για το λαό και την εργατική τάξη της χώρας, αυτό που προετοιμάζουν όλοι οι υποψήφιοι είναι τους νέους γύρους αντιλαϊκών επιθέσεων.

Είναι ενδεικτικές οι διαπιστώσεις που κάνει ο Ζιπέ στο πρόγραμμά του για τα προβλήματα που χρειάζονται να αντιμετωπιστούν, ώστε να στηριχτούν επιχειρήσεις και ανάπτυξη: «Κόστος εργασίας που υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών μας, ακαμψία και αστάθεια του κοινωνικού δικαίου που εμποδίζουν την ανάπτυξή τους, φορολογική επιβάρυνση και νόμοι που αποθαρρύνουν την πρωτοβουλία: τα κακά της οικονομίας μας είναι ευρέως γνωστά...». Δηλαδή, ζεσταίνονται οι μηχανές για ισοπέδωση των όποιων δικαιωμάτων (π.χ. όταν λένε «κόστος εργασίας που υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα», εννοούν μείωση μισθών, εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, άρα και δικαιωμάτων, μείωση υπερωριών, αποζημιώσεων στις απολύσεις κ.λπ.) έχουν διασωθεί και για νέα «πακέτα κινήτρων», φορολογικών και άλλων, σε επιχειρηματίες που θέλουν να καινοτομήσουν ή να αναλάβουν πρωτοβουλίες αναζητώντας μεγαλύτερο /γρηγορότερο κέρδος, με την προσδοκία ότι έτσι μπορεί να επιταχυνθεί ευρύτερα η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου, η αύξηση του ποσοστού κέρδους. Μιλούν δε για «κόστος εργασίας», όταν απ' αυτήν παράγεται ο πλούτος που καρπώνονται, άρα η εργασία δεν είναι κόστος.

«Δράση (σ.σ. για αντιμετώπιση των προβλημάτων) σημαίνει - υποστηρίζει ο Ζιπέ - να φέρουμε τη διάρκεια της αναφοράς του ωραρίου εργασίας στις 39 ώρες, επιτρέποντας έτσι στις εταιρείες να διαπραγματεύονται με βάση τις δικές τους ανάγκες... Δράση σημαίνει μεταρρύθμιση του κώδικα εργασίας, περιλαμβάνοντας στη σύμβαση εργασίας τους όρους καταγγελίας και μεταρρυθμίζοντας τα κοινωνικά κατώτατα όρια για να απελευθερώσουμε την πρόσληψη...».

Με άλλα λόγια, «δράση» για την «ανάπτυξη που αναζητά το κεφάλαιο» σημαίνει κατάργηση και τυπικά του 35ωρου (που ήδη ποδοπατιέται στους χώρους δουλειάς) και κύρια αναγνώριση της ανάγκης των εταιρειών «να διαπραγματεύονται με βάση τις δικές τους ανάγκες», ώστε να «ζυμώνεται» στις εργατικές συνειδήσεις και γενικά ότι όλες οι συνθήκες εργασίας και ζωής είναι «λάστιχο» που πρέπει να «προσαρμόζεται» στις ανάγκες της εργοδοσίας.

Από κοντά κι ο Ν. Σαρκοζί, σε πρόσφατη συνέντευξή του ξεκαθάρισε πως «οι επιχειρήσεις θα βρίσκονται στην καρδιά της οικονομικής μου πολιτικής. Ο στόχος είναι να τους επιτρέψουμε να είναι ανταγωνιστικές απέναντι στους Ευρωπαίους ανταγωνιστές τους...».

Την ίδια στιγμή, ο Σαρκοζί ιεραρχεί και τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, με μέτρα όπως «απομάκρυνση 300.000 θέσεων απασχόλησης από το Δημόσιο: 150.000 από τη δημόσια λειτουργία του Κράτους» και «150.000 από τις εδαφικές συλλογικότητες» (δήμοι κ.τ.λ.).

Ομως, ζηλευτή είναι η ειλικρίνειά του και σχετικά με τις μεθόδους ενθάρρυνσης στην επιστροφή στην αγορά εργασίας: «Δεσμευόμαστε για τη σταδιακή μείωση των επιδομάτων ανεργίας κατά 20% μετά από ένα 12μηνο και ακόμα 20% μετά από ένα 18μηνο... το αναγνωρίζω ότι πρόκειται για σοβαρό μέτρο, αλλά είναι απαραίτητο για να ενθαρρύνει την ταχεία ανάκαμψη της απασχόλησης...». Με λίγα λόγια, όποιος δεν δέχεται τις περιστασιακές και χωρίς δικαιώματα «ευκαιρίες» απασχόλησης που θα του προτείνουν, θα μένει ουσιαστικά «στον άσσο»... Οπως ακριβώς επιτάσσει η φιλοσοφία των «Ενεργητικών Πολιτικών Απασχόλησης» που συνδιαμορφώνουν στην ΕΕ και της οποίας η υλοποίηση προχωρά σε όλα τα κράτη - μέλη της «ενωμένης Ευρώπης».