ΜΠΑΝΓΚΟΚ.-

Η «παγκοσμιοποίηση» της οικονομίας και η εξέλιξη του καπιταλισμού επηρεάζουν με ιδιαίτερα αρνητικό τρόπο τις εργαζόμενες γυναίκες: αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα μιας διάσκεψης που γίνεται αυτές τις ημέρες στην Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης για να εξετάσει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης η οποία έπληξε (ιδιαίτερα κατά τα έτη 1997-1998) τη Νοτιοανατολική Ασία. Στην ίδια διάσκεψη οι πολυεθνικές επιχειρήσεις χαρακτηρίστηκαν ως «ιδιαίτερα επικίνδυνες», σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των γυναικών οι οποίες εργάζονται, σημειώνει στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας «Bangkok Post» η δημοσιογράφος Αντίρα Ασαβάνοντα.

Η βασικότερη «παρενέργεια» της κρίσης σε αυτή τη διετία, όπως σημείωσε ένας από τους συμμετέχοντες στη διάσκεψη, ήταν οι απολύσεις, ειδικά στη βιομηχανία της κλωστοϋφαντουργίας, όπου «σχεδόν το 80% των εργαζομένων (κατά την πλειοψηφία τους γυναίκες) απολύθηκε». Μια άλλη συμμετέχουσα τόνισε ότι, όσο κι αν η «παγκοσμιοποίηση» της οικονομίας θεωρείται εξόχως «θετική» και «εποικοδομητική» εξέλιξη, για τις εργαζόμενες η πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σκληρή. Οταν οι πολυεθνικές ιδρύουν εργοστάσια σε χώρες της Ασίας, «προτιμούν» να προσλαμβάνουν νέες γυναίκες, τις οποίες απολύουν κατά μέσον όρο στα 10 έτη. Οι πολυεθνικές δεν «ανέχονται» καν την ιδέα των συνδικάτων, και προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις, συνήθως με την ανοχή - ή την υποταγή - των τοπικών κυβερνήσεων.

Ενα πρόβλημα που προκύπτει από τη μαζική μετανάστευση στην Ασία είναι ότι οι εργαζόμενοι, υπό την «πίεση» των πιο χαμηλόμισθων μεταναστών - μεταναστριών, πρακτικά «εξαναγκάζονται» να απασχολούνται περισσότερες ώρες (9-12 ή και παραπάνω) ημερησίως, χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Το φαινόμενο παρατηρείται ιδιαίτερα στη Μαλαισία.

Χειρότερα, σε χώρες όπως η Νότια Κορέα οι γυναίκες «δε θεωρούνται» τις περισσότερες φορές μέρος του «ενεργού εργατικού δυναμικού», ενώ πολλές φορές απολύονται από τις μόνιμες θέσεις εργασίας και επαναπροσλαμβάνονται ως «έκτακτες» -λόγω χαμηλότερων μισθών.

Ενας αντιπρόσωπος από την Ινδονησία τόνισε το γεγονός ότι μια από τις αιτίες που οι εργαζόμενες (και οι εργαζόμενοι) υφίστανται τέτοιες πιέσεις είναι η εξάρτηση των ασιατικών κυβερνήσεων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που τις «αναγκάζει» να αγνοούν κάθε αίτημα για έστω «μετριοπαθείς» μεταρρυθμίσεις...