Εχουμε γυρίσει σχεδόν τον κόσμο όλο, για να ακριβολογούμε τον κόσμο του δικού μας ημισφαιρίου, είχαμε με τρένο διασχίσει πολλές φορές την Ελβετία αλλά να, που ποτέ δεν έτυχε μέχρι τον περασμένο Ιούνη να ζήσουμε μερικά εικοσιτετράωρα εκεί. Τι ξέραμε για την Ελβετία, τι φανταζόμαστε τόσα χρόνια; Γνωρίζαμε ότι είχε ωραία ρολόγια, πλούσιες τράπεζες, τάξη, απόλυτη τάξη και πολύ χιόνι. Για Ζαν Ζακ Ρουσό ξέραμε, για τον Ερασμο, για τον Καλβίνο, για το Λούθηρο, αλλά και για τα χρόνια που πέρασε εκεί ο Ιωάννης Καποδίστριας, πριν κλείσει το ραντεβού με το θάνατο. Στο Ναύπλιο έγινε το κακό.

Μερικοί από μας, που χωρίς να είναι αρχιτέκτονες έχουν ψώνιο με την αρχιτεκτονική, γνώριζαν ότι ο μεγάλος αρχιτέκτονας του αιώνα μας, ο Λε Κορμπιζιέ, από εκεί έλκει την καταγωγή του. Ακόμη μας είχαν διδάξει στο σχολείο ότι η Ελβετία είναι χωρισμένη σε καντόνια και ότι οι κάτοικοι μιλούν τρεις διαφορετικές γλώσσες, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ότι παρ' όλα αυτά ζουν αρμονικά και φυσικά, το... σπουδαιότερο διαθέτει τις ωραιότερες σοκολάτες του κόσμου...

Διασχίσαμε ακόμη μια φορά αυτή τη μικρή πανέμορφη χώρα με το αυτοκίνητο, από άκρη σε άκρη, πάντα όμως μέσα στη δεξιά λωρίδα του αυτοκινητόδρομου. Κάναμε μια στάση δυο ωρών στη Βασιλεία, ήπιαμε έναν ωραίο καφέ, ξεμουδιάσαμε και θαυμάσαμε μερικά εξαιρετικά κτίρια όπως το Δημαρχείο. Επειτα συνεχίσαμε το μικρό ταξίδι μας. Αριστερά μας η Βέρνη, η μεσαιωνική πρωτεύουσα. Παλιά, επιβλητική, πληκτική μοιάζει. Μπορεί και να μην είναι. Μετά από λίγη ώρα, εκεί στο δεξί μας χέρι είχαμε την αίσθηση ότι έτσι και το τεντώναμε θα αγγίζαμε την πόλη που έκρυβε επιμελώς την ομορφιά της, τη Λοζάνη, που για τους περισσότερους είναι η ωραιότερη πόλη της Ελβετίας. Μα το βλέμμα μας άγγιξε μονάχα την ταμπέλα.

Κάποτε, επιτέλους φτάσαμε στη Γενεύη. Ηταν γύρω στις 4 το απόγευμα και ο ήλιος μάς έκανε χρυσή υποδοχή. Ελαμπε. Σε μισή ώρα είχαμε κατέβει από το δωμάτιο του ξενοδοχείου με την τελεσίδικη απόφαση να περάσουμε όλη την ώρα έξω στη Γενεύη. Ξαφνικά κάτι έλαμψε μέσα στο μυαλό μας. Θυμηθήκαμε ότι στα μακρινά μαθητικά μας χρόνια είχαμε μάθει ότι η Γενεύη αναφέρεται για πρώτη φορά τον 10 αιώνα π.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα. Φτάσαμε στο λεπτό στη γραφική λίμνη Λεμάν η οποία είναι η μεγαλύτερη αλπική λίμνη. Από απόσταση «ασφαλείας» θαυμάσαμε το «ζωντανό νερό» που είναι ο υψηλότερος πίδακας νερού στην Ευρώπη. Από απόσταση χαζέψαμε τα υπέροχα πολυτελή ξενοδοχεία, και μόλις λέγαμε να ρίξουμε μια ματιά στα κοσμηματοπωλεία όταν κάτι άλλαξε. Ο ουρανός ξαφνικά, πότε πρόλαβε, μαύρισε. Ελαμψε, άστραψε, βρόντηξε και έχυσε όλο το νερό με μανία πάνω μας. Στην αρχή είπαμε: «Μπόρα είναι θα περάσει». Αμ δε... Το νερό της βροχής άλλαξε στάση και σχήμα. Στερεοποιήθηκε, έγινε χονδρό χαλάζι που μας σφυροκοπούσε αλύπητα. Με μανία. Πήραμε το μάθημα αμέσως και για να μη χαλάσει η διάθεσή μας αποφασίσαμε πως τα νευρικά ξεσπάσματα του καιρού και... οι συναισθηματικές μεταπτώσεις του δε θα μας τάραζαν, και δε θα άλλαζαν τα σχέδιά μας. Εμείς θα γυρνούσαμε όλη την πόλη. Οσο αντέχαμε. Τι και αν βραχήκαμε; - μούσκεμα γίναμε - ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Το μεσαίωνα οι κάτοικοί της αγωνίστηκαν εναντίον του επισκόπου, που ήταν και ο χωροδεσπότης της πόλης και των κομήτων της Σαβοΐας για να κατακτήσουν την αυτοδιοίκηση και άλλα προνόμια που αναγνωρίστηκαν και διευρύνθηκαν το 1387. Το 14ο αιώνα και ιδιαίτερα στις αρχές του 15ου, η Γενεύη ήταν πια γνωστή σε όλην την Ευρώπη για τις εμποροπανηγύρεις ενώ αργότερα θα γίνει γνωστή για τις τράπεζες, με λίγα λόγια θα γίνει το κέντρο τραπεζών και πιστώσεων, ενώ προσχωρούσε στην Ελβετική Συνομοσπονδία ως «σύμμαχη χώρα». Ομως λίγο αργότερα έρχεται η καλβινιστική μεταρρύθμιση με επικεφαλής τον Καλβίνο και έτσι η Γενεύη έγινε η Ρώμη του προτεσταντισμού. Η Γενεύη είναι συγκοινωνιακός κόμβος με λιμναίο λιμάνι και ένα από τα πιο σημαντικά εμπορικά και χρηματιστηριακά κέντρα. Η άποψη της πόλης κυριαρχείται από κτίρια, πλατείες και προκυμαίες του 19ου αιώνα και του 20ού. Εκείνο που κάνει εντύπωση στον επισκέπτη είναι ο διακριτικός πλούτος, αν είναι δόκιμος ο χαρακτηρισμός. Στο «ιστορικό κέντρο» σταθήκαμε στο σπίτι του Ιωάννη Καποδίστρια, ανεβήκαμε και κατεβήκαμε ανηφόρες, χαζέψαμε κτίρια, σταθήκαμε στην Οπερα, αναζητήσαμε το σημείο όπου δολοφονήθηκε η Ελισάβετ της Αυστρίας και περπατήσαμε σε ένα καταπράσινο και πεντακάθαρο πάρκο. Το στομάχι μας άρχισε να διαμαρτύρεται ότι τάχα δίνουμε περισσότερη σημασία στην όραση, ενώ η όρεξη για «φοντί» μεγάλωνε. Δεν αντέξαμε άλλο τις διαμαρτυρίες του. Υποκύψαμε.

Αραγε, εκεί δεν υπάρχει φτώχεια; αναρωτηθήκαμε. Είναι ένας μικρός γήινος παράδεισος, όπου όλοι οι άνθρωποι είναι καλοντυμένοι, χορτασμένοι, ήρεμοι και ευτυχισμένοι; Στην παλιά πόλη ξαφνιαστήκαμε από τη φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού, κάτω από εννιά έμοιαζε, ένα κοριτσάκι που πριν από ένα μήνα πέθανε από πείνα στη διακριτικά πλούσια και πανέμορφη Γενεύη, εν έτει 2001. Πέθανε από πείνα. Μικρά καντηλάκια έκαιγαν μπροστά στη φωτογραφία του παιδιού, και μερικά μικρά μπουκετάκια από λουλούδια ήταν ακουμπισμένα μπροστά στη φωτογραφία του. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Οταν γύρισα στην Αθήνα ρώτησα μια φίλη - γέννημα και θρέμμα της Ελβετίας - που τα τελευταία χρόνια ζει εδώ. «Δεν υπάρχει φτώχεια στην πατρίδα σου;», «Ναι υπάρχει, παραδέχτηκε. Υπάρχει αλλά ξέρει καλά να κρύβεται». Οπως ο πλούτος σκεφτήκαμε... Και φύγαμε χωρίς πολλές πολλές σκέψεις.