Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι πολιτικές συγκεντρώσεις της ΚΟ Ηρακλείου, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της πολύμορφης πολιτικής δραστηριότητας που αναπτύσσει η Κομματική Οργάνωση όλο το τελευταίο διάστημα. Οι πολιτικές συγκεντρώσεις είχαν ως θέμα τις πολιτικές εξελίξεις και την πρόταση του ΚΚΕ και πραγματοποιήθηκαν στο Γάζι, με ομιλητή τον Σαλούστρο Δημόκριτο, μέλος της ΤΕ Ηρακλείου του ΚΚΕ, στην Αλικαρνασσό, με ομιλήτρια την Μπακέλα Κατερίνα, μέλος του ΤΓ Ηρακλείου, και στο Ατσαλένιο, με ομιλητή τον Σοφίου Βαγγέλη, μέλος του ΤΓ Ηρακλείου.

Μετά τις ομιλίες προβλήθηκε η ταινία «Ludlow, οι Ελληνες στους Πολέμους του Ανθρακα». Η ταινία αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πόσο αδίστακτη μπορεί να γίνει η αστική τάξη όταν απειλείται άμεσα η κερδοφορία της και πώς η οργανωμένη εργατική τάξη που καταλαβαίνει τη δύναμή της μπορεί να έχει νίκες ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Οι ομιλητές εστίασαν στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι οι εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης και των γειτονικών χωρών, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, τη βαθιά καπιταλιστική κρίση, την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε επίπεδο κρατών, τη συνολική και εφ' όλης της ύλης επίθεση της αστικής τάξης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Τουρκία δείχνουν όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου μέσα στην ίδια τη χώρα, και τους συνολικότερους διεθνείς ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή, με την αντιπαράθεση ισχυρών καπιταλιστικών κρατών όπως της Ρωσίας, των ΗΠΑ και άλλων. Τα γεγονότα αυτά στην Τουρκία έδειξαν, για μια ακόμη φορά, ότι η κατάσταση στην περιοχή «μυρίζει μπαρούτι» και μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες.

Απαντώντας στο εφεύρημα της «νησίδας σταθερότητας που πρέπει να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που της δίνονται», όπως μια σειρά αστικά επιτελεία χαρακτηρίζουν την Ελλάδα με αφορμή και τις εξελίξεις στην Τουρκία, σημείωσαν πως στην πραγματικότητα παρουσιάζουν στο λαό σαν «ευκαιρία» την προτροπή για μεγαλύτερη εμπλοκή του στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, στην αναζήτηση δηλαδή «αναβάθμισης» της θέσης των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων. Κάτι που συνιστά αρνητική εξέλιξη για το λαό, αφού θα κληθεί να πληρώσει ακόμα και με το αίμα του τις διεθνείς και περιφερειακές επιδιώξεις του κεφαλαίου, που στο εσωτερικό της χώρας τσακίζει δικαιώματα, θέλει το λαό να ζει με ψίχουλα.

Στο πλαίσιο αυτό υπενθύμισαν και τις πρόσφατες χαρακτηριστικές τοποθετήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, όπου ανέλαβε πλήρη ευθύνη για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με πρόσχημα τις προσφυγικές ροές.

Εφιστώντας την προσοχή του λαού για τα όσα επικίνδυνα προοιωνίζονται αυτές οι εξελίξεις, οι ομιλητές υπογράμμισε ότι μπροστά σε όλη αυτήν την κατάσταση που διαμορφώνεται χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί όλες οι κινήσεις στη σκακιέρα των ανταγωνισμών, η εργατική τάξη και ο λαός δεν πρέπει να δεχτούν να δώσουν το αίμα τους κάτω από τη σημαία των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ακόμα και σε καιρό πολέμου είναι διαμετρικά αντίθετα τα συμφέροντα της εργατικής και της αστικής τάξης μέσα στην ίδια τη χώρα. Σε περίπτωση συμμετοχής της Ελλάδας σε έναν πόλεμο, στον οποίο η αστική τάξη της χώρας θα εμπλέξει το λαό, καθήκον των εργατών είναι η οργάνωση της δικής τους αυτοτελούς παρέμβασης, για να αντιμετωπίσουν και τον εισβολέα αλλά και την εγχώρια αστική τάξη, να γλιτώσουν το λαό από τον πόλεμο, να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό.

Σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας όπως π.χ. οι πρόσφατες αλλαγές στον εκλογικό νόμο, αλλά και η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι στο λαό και να αποπροσανατολίσει από τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα και τις πραγματικές τους αιτίες. Θέλει να αποσπάσει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση σε αυτές τις θεσμικές αναπροσαρμογές, στις οποίες προσπαθεί να δώσει προοδευτική και δημοκρατική διάσταση. Γι' αυτό μιλά για «νέο ξεκίνημα» και «επαναθεμελίωση της δημοκρατίας», για νέα Μεταπολίτευση, νέα Ελλάδα κ.λπ.

Μιλούν για «αποτελεσματική προστασία και διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων», για «νέο κοινωνικό κράτος για όλους», την ώρα που όχι μόνο διατηρούν στο ακέραιο όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των προκατόχων της, αλλά προσθέτουν συνεχώς νέα βάρη στην πλάτη του λαού, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου.

Ομως, όλες αυτές οι κορόνες περί «δημοκρατίας» και «κοινωνικού κράτους» σταματάνε έξω από τους χώρους δουλειάς, εκεί όπου αρχίζει η εκμετάλλευση. Στα εργοστάσια, όπου οι εργαζόμενοι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί κάτω από άθλιες συνθήκες, στα ξενοδοχεία - που είναι λένε και η «ατμομηχανή της οικονομίας», όπου οι λαντζιέρηδες και οι καμαριέρες λιποθυμάνε από τα 10ωρα και δεν έχουν ρεπό, στις εργατικές και λαϊκές γειτονιές που έχουν γεμίσει νέους άνεργους.

Εκεί δεν υπάρχει δημοκρατία και κοινωνικό κράτος, ούτε καν όπως τα εννοούν αυτοί. Εκεί υπάρχει μόνο το δίκιο του εργοδότη, το κέρδος.

'Η μήπως το κοινωνικό κράτος εμφανίζεται έξω από τις τράπεζες όπου χιλιάδες συνταξιούχοι εισέπραξαν αυτές τις μέρες μειωμένες, κατά 10% μέσο όρο, τις επικουρικές τους συντάξεις.

Ετσι, με σφαγιαστικά μέτρα, θα προστατέψει η κυβέρνηση και τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στην επόμενη αξιολόγηση.

Οι ομιλητές στις συγκεντρώσεις προειδοποίησαν ότι το επόμενο διάστημα έρχεται νέα σαρωτική αντιλαϊκή επίθεση στα εργασιακά που ετοιμάζεται από κοινού με την ΕΕ και τη μεγαλοεργοδοσία, με στόχο, μεταξύ άλλων, να βάλουν ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στους αγώνες των εργαζομένων, ώστε να προωθήσουν μέχρι κεραίας τα βάρβαρα μέτρα του τρίτου μνημονίου.

Η επίθεση θα κλιμακωθεί το Σεπτέμβρη με το νομοσχέδιο που θα αφορά την επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Πιο συγκεκριμένα, η εργατική τάξη θα βρεθεί αντιμέτωπη με την προσπάθεια κατάργησης του 13ου και του 14ου μισθού, που αποτελεί και μακροχρόνια απαίτηση των εργοδοτών, την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, το lockout, που θα δώσει αέρα στα πανιά της εργοδοσίας απέναντι σε κάθε αγώνα που θα αναπτύσσεται συλλογικά σε ένα χώρο δουλειάς.

Επίσης, στα σκαριά βρίσκεται και η αλλαγή του νόμου περί συνδικαλιστικών ελευθεριών και διευκολύνσεων. Στόχος τους η αλλαγή στον τρόπο απόφασης και προκήρυξης των απεργιών που αποσκοπεί στο να βάλει εμπόδια, να δυσκολέψει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα από το να αποφασίζει και να κηρύσσει απεργίες. Δείχνουν ξεκάθαρα ποιος είναι ο φόβος τους. Τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο οι εργαζόμενοι να σηκώσουν κεφάλι.

Οι ομιλητές επεσήμαναν τις ευθύνες και των άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων, σημειώνοντας ότι την ίδια στιγμή όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις συντελούν στο κουκούλωμα του ταξικού χαρακτήρα της πολιτικής που τσακίζει το λαό, στην απόκρυψη της αλήθειας ότι δεν μπορεί να υπάρχει «κοινό καλό» για τα κέρδη των μονοπωλίων και τα λαϊκά δικαιώματα.

Σε αυτήν την επιχείρηση αποπροσανατολισμού, έχουμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα, την κοκορομαχία που έστησαν στη Βουλή, με αφορμή το αίτημα της ΝΔ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το 3ο μνημόνιο που υπέγραψαν μαζί με την κυβέρνηση.

(...) Επιπλέον, τα περί «νέας κοινωνικής πολιτικής», δεν είναι τίποτα άλλο από την ταξική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία πήρε την αντιλαϊκή σκυτάλη από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει τη φτωχοποίηση του λαού για λογαριασμό του κεφαλαίου. Παραδείγματα της νέας κοινωνικής πολιτικής, που οραματίζονται, μπορούμε να βρούμε πολλά: Κατάργηση του ΕΚΑΣ, ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση, μείωση σε μισθούς και συντάξεις, διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση των φόρων στο λαό, ενώ στο κεφάλαιο προσφέρει φοροαπαλλαγές, νέα προνόμια και επενδυτικά πακέτα.

Και να μην ξεχνάμε τον «δημοσιονομικό κόφτη» που έχει θεσμοθετήσει η κυβέρνηση σε συμφωνία με τους συμμάχους της.

Η πραγματικότητα είναι ότι έχουν ενεργοποιηθεί και λειτουργούν δεκάδες «κόφτες» σε όλα τα επίπεδα, από τα νοσοκομεία, τα σχολεία μέχρι την Τοπική Διοίκηση. Η πολιτική αυτή δεν είναι προσωρινή, δεν είναι έκτακτης ανάγκης, όπως εμφανίζει η κυβέρνηση. Είναι μόνιμη, είναι απαραίτητο στοιχείο του στόχου της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.

Συμπερασματικά, οι ομιλητές υπογράμμισαν: «Το βασικό συμπέρασμα που πρέπει να βγει είναι πως σε μια οικονομία και ένα κράτος που λειτουργούν με κριτήριο τα κέρδη των μονοπωλίων δεν μπορεί να μπει φρένο στον αντεργατικό - αντιλαϊκό κατήφορο. Η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας, η στήριξη της ανάκαμψης απαιτούν θυσίες δίχως τέλος.

Εχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να αρνηθούν να παζαρέψουν τι άλλο θα χάσουν. Μαζί με την υπεράσπιση όσων τους έχουν απομείνει, με την πάλη για να ανακτήσουν όσα έχασαν, να παλέψουν με σημαία τα σύγχρονα εργατικά δικαιώματά τους με κριτήριο τις ανάγκες και τις δυνατότητες που διαμορφώνει η εποχή μας.

(...) Χρειάζεται να δυναμώσει η ενότητα των γραμμών της εργατικής τάξης, η οργάνωσή της στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους. Με την κοινή δράση να ξεπεράσουμε απόψεις που δε δίνουν διέξοδο, που λένε ότι "τίποτα δεν αλλάζει", "τίποτα δεν μπορεί να γίνει".

(...) Οσο κι αν είναι δύσκολη η κατάσταση, πολλά μπορούν να γίνουν, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική δύναμή μας. Ο λαός δεν την έχει δείξει ακόμα τη δύναμή του.

(...) Αυτήν τη στιγμή, αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση του αγώνα και όχι οι "κοινωνικοί διάλογοι" που στήνουν η κυβέρνηση και οι ενώσεις των εργοδοτών, για να μας παγιδεύσουν και αυτοί να συνεχίζουν να κλιμακώνουν την επίθεση σε βάρος της τάξης μας. Δική μας ευθύνη είναι να δυναμώσουμε την κοινή δράση και τη συμμαχία με όλο τον εργαζόμενο λαό που στενάζει, στις πόλεις και τα χωριά, όπως κι εμείς, κάτω από τον ίδιο ζυγό των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών.

Η απάντηση στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν ο λαός, οι εργαζόμενοι δίνεται μόνο με τη δική τους πάλη. Μόνο έτσι μπορούν οι ίδιοι να τιμωρήσουν όσους ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, με ένα ισχυρό εργατικό κίνημα, με λαϊκή συμμαχία και συσπείρωση με το ΚΚΕ.

Στις σημερινές συνθήκες βέβαια δεν αρκούν αγώνες απλώς για την υπεράσπιση κάποιων δικαιωμάτων ή για την ανάκτηση απωλειών και μόνο, αλλά ότι οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να βάζουν στο στόχαστρο τον πραγματικό εχθρό, την αστική τάξη και την εξουσία της, παράλληλα με τις άμεσες κατακτήσεις να ανοίγουν και την προοπτική για την κοινωνία όπου η οικονομία και η εξουσία θα είναι στα χέρια του λαού.

Κλειδί είναι η ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος με σκοπό την πλήρη σύγκρουση με την αστική τάξη, για την οικοδόμηση ενός δρόμου ανάπτυξης που στο επίκεντρό του δεν θα έχει τα συμφέροντα μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών αλλά την κάλυψη των αναγκών της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων, των μικρεμπόρων».