Πριν δέκα μέρες, το υπουργείο Παιδείας διαβεβαίωνε ότι θα κάνει τα πάντα και η «Αυγή» έβαζε τίτλο ότι «Το Ελληνικό Σχολείο Μονάχου σώθηκε», καθώς αυτό «προέκυπτε» από την επίσκεψη του υφυπουργού Παιδείας, Θ. Πελεγρίνη, στις 10 Ιούλη, στο Μόναχο. Προχτές, όμως, γνωστοποιήθηκε η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Μονάχου να μη δώσει παράταση στην ελληνική πλευρά για την ανέγερση του Ελληνικού Σχολείου και να δημεύσει το οικόπεδο. Μια μέρα μετά, χτες, το υπουργείο Παιδείας επιχείρησε να ρίξει τις ευθύνες γι' αυτή την εξέλιξη αποκλειστικά στις προηγούμενες κυβερνήσεις, λες και δεν κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ενάμιση χρόνο, λες και ένα σχολείο δεν προλαβαίνει να χτιστεί μέσα σε ενάμιση χρόνο. Το υπουργείο Παιδείας αναφέρει ότι αναμένει επίσημη ενημέρωση από το Δήμο προκειμένου να αποφασίσει τις περαιτέρω ενέργειες και διαβεβαιώνει (για άλλη μια φορά) ότι δεν θα παραιτηθεί «από την αξιοποίηση της όποιας δυνατότητας για τη συνέχιση του έργου».

Υπενθυμίζεται ότι το 2001 ο Δήμος Μονάχου είχε παραχωρήσει οικόπεδο έναντι μικρού τιμήματος στο ελληνικό Δημόσιο (το 80% της χρηματοδότησης του έργου είχε αναλάβει η γερμανική πλευρά), προκειμένου να οικοδομηθεί το Ελληνικό Σχολείο, κάτι το οποίο όμως δεν έγινε εδώ και 15 χρόνια! Το συγκεκριμένο Ελληνικό Σχολείο προοριζόταν να στεγάζει το πολύ 750 μαθητές.

Μια μέρα πριν την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, η Επιτροπή Αγώνα Μονάχου με ανακοίνωσή της κάλεσε γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές «να συντονιστούν στη βάση του πραγματικού προβλήματος, που είναι η ποιότητα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στα ελληνικά σχολεία και η ταυτόχρονη ομαλή και ισότιμη ενσωμάτωση στη γερμανική κοινωνία». Κι επισημαίνοντας ουσιαστικές πτυχές του προβλήματος, θέτει τα εξής ερωτήματα:

«Τι θα γίνει με τους υπόλοιπους περίπου 2.500 που βρίσκονται σήμερα σε ελληνικά αλλά και σε γερμανικά σχολεία; Θα είναι αυτό το σχολείο δημόσιο και δωρεάν ή θα λειτουργήσει ως ένα σχολείο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, που θα περιλαμβάνει δίδακτρα ή κάλυψη από την οικογένεια διαφόρων εξόδων υποδομής και συγγραμμάτων (όπως γίνεται ήδη στο γερμανικό σχολείο), δηλαδή θα επιλέγει μαθητές ανάλογα με το πορτοφόλι τους ή με τις πραγματικές ανάγκες των Ελλήνων εργαζομένων στο Μόναχο;

Θα είναι ικανό να παρέχει πλήρη μόρφωση και όλα τα απαραίτητα εφόδια, ώστε τα παιδιά να μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους είτε στην Ελλάδα είτε στη Γερμανία; (...) Θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά ή θα τα διαχωρίζει, όπως το γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα, από πολύ μικρή ηλικία, σε αυτά που "παίρνουν τα γράμματα" και πάνε στα πρώτης κατηγορίας σχολεία και σε αυτά που "δεν τα παίρνουν" και καταλήγουν στα πιο υποβαθμισμένα σχολεία; (...)

Θα μπει επιτέλους φρένο στα υπέρογκα ποσά που ξοδεύονται για ενοίκια σε ακατάλληλα - σύμφωνα με τους ιθύνοντες - κτιριακά συγκροτήματα για εκπαιδευτική δραστηριότητα;

Θα διεκδικήσουμε περισσότερους διδάσκοντες, ώστε να μη χάνονται διδακτικές ώρες και τα ελληνικά σχολεία να μην καταλήγουν να λειτουργούν ως χώροι αποθήκευσης παιδιών;

Θα διευρυνθεί η ουσιαστική ελληνόγλωσση εκπαίδευση στις γειτονιές και στους δήμους που ζουν και εργάζονται οι Ελληνες μετανάστες; Θα ξανανοίξουν τα τμήματα μητρικής γλώσσας που έκλεισαν την τελευταία πενταετία οι εφαρμοζόμενες αντιλαϊκές πολιτικές στην Ελλάδα;

Θα υπάρξει μέριμνα ώστε οι απολαβές των διδασκόντων να ανταποκρίνονται στο κόστος ζωής της πόλης του Μονάχου;

Σε όλα παραπάνω ερωτήματα απαντήσεις μπορεί να δώσει μόνο ένα κίνημα γονέων - μαθητών - εκπαιδευτικών που θα τα φέρει στο προσκήνιο, αυτά είναι που ενδιαφέρουν άμεσα την εκπαιδευτική κοινότητα».