Με σύνθημα τους στίχους του Βάρναλη«Απ' τα μπουντρούμια και την εξορία, η νέα του κόσμου ξεκινά Ιστορία» και του Ρίτσου«Είναι μακρύς ο δρόμος ως εδώ, τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος», πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης 7/7, στο χώρο των παλιών φυλακών Τρικάλων, η εκδήλωση που οργάνωσαν οι Τομεακές Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στα Τρίκαλα, στο πλαίσιο των γιορτασμών για τα 100χρονα του Κόμματος, για να τιμηθούν οι αγώνες, οι θυσίες, η αντοχή των κομμουνιστών κι άλλων λαϊκών αγωνιστών που πέρασαν ως πολιτικοί κρατούμενοι από αυτές τις φυλακές.

Οι φυλακές των Τρικάλων για δεκαετίες ήταν γεμάτες με αγωνιστές. Στα 1945, στη φυλακή κρατούνταν αρκετοί ΕΠΟΝίτες. Πολλά χρόνια αργότερα, τον Οκτώβρη του 1961, κρατούνταν ακόμα 130 πολιτικοί κρατούμενοι, ανάμεσά τους 57 που είχαν πιαστεί από το 1945 και έως τότε παρέμεναν συνεχώς φυλακισμένοι. Οι εκατοντάδες Τρικαλινοί - ανάμεσά τους πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι - που πήραν μέρος στην εκδήλωση, «διάβασαν» επί τόπου μια από τις ηρωικές σελίδες που έγραψαν κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές του λαϊκού κινήματός της σ' αυτό τον τόπο μαρτυρίου.

Μέσα από τις, με απλά και σεμνά λόγια, αφηγήσεις της Πελαγίας Λιατίφη, του Μηνά Μακρή και του Γιώργου Σωτηρίου, παλιών κομμουνιστών οι οποίοι πέρασαν ως πολιτικοί κρατούμενοι και από τις φυλακές Τρικάλων, που διαβάστηκαν στην εκδήλωση, αντιλήφθηκαν ότι όλοι αυτοί που έμειναν αλύγιστοι στις φυλακές και τις εξορίες δεν γεννήθηκαν ήρωες, ούτε ήταν υπεράνθρωποι. Ηταν συνηθισμένοι άνθρωποι, «απλοί σαν τα δέντρα μπροστά στον ήλιο».

Αντεξαν, όμως, γιατί διαπαιδαγωγήθηκαν στον ταξικό αγώνα, στην οργανωμένη ζωή μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, γιατί προετοιμάζονταν ιδεολογικά και πολιτικά για να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο. Η πίστη στο σκοπό της κοινωνικής απελευθέρωσης είναι που κράτησε λεύτερη τη σκέψη των φυλακισμένων κομμουνιστών από κάθε μορφής καταναγκασμό, από κάθε μορφής βία.

Μια πίστη που διοχετεύεται στο μέλλον κι είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του 87χρονου σήμερα συντρόφου Μηνά Μακρή: «Ο αγώνας δεν χάνεται παιδιά! Ο,τι εμπόδια κι αν βρεθούν μπροστά, ό,τι καθυστερήσεις κι αν γίνουν, το Κόμμα δεν χάνεται! ΠΟΤΕ. Ας το μισούν, ας το κυνηγάν, ας το σκοτώνουν δεν χάνεται! Οπως δεν χάνεται ο αέρας, έτσι είναι και αυτή η ιδεολογία. Ετσι είναι, αδύνατον να χαθεί».

Τις εντυπώσεις στην εκδήλωση κέρδισε η πρότυπη μουσικοθεατρική παράσταση προετοιμασμένη από την Κομματική Οργάνωση Θεσσαλίας και την Οργάνωση Θεσσαλίας της ΚΝΕ. Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ, στο νησί Τρίκερι, πριν από ένα μήνα, και αυτή ήταν η δεύτερη παρουσίασή της στο κοινό. Επιλέχθηκε να παρουσιαστεί στις παλιές φυλακές Τρικάλων, γιατί τα κείμενα του δρώμενου γράφτηκαν μετά από τη μελέτη ιστορικών μαρτυριών των γυναικών που έζησαν σε φυλακές και εξορίες.

Στην εκδήλωση υπήρχε έκθεση αρχειακού υλικού από τις φυλακές Τρικάλων, αλλά και άλλους τόπους φυλάκισης και εξορίας. Το υλικό αυτό συγκεντρώθηκε με την πολύτιμη βοήθεια μελών και φίλων του ΚΚΕ, προσπάθεια που συνεχίζεται.

Στο χαιρετισμό του στην εκδήλωση, ο Σωτήρης Σωτηρόπουλος, Γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Πόλης Τρικάλων του ΚΚΕ, μεταξύ άλλων τόνισε: «Με την εκδήλωση αυτή τιμάμε τους αγώνες, τις θυσίες, την αντοχή των κομμουνιστών και αγωνιστών του λαού για το δίκιο, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Επιδιώκουμε να γνωρίσουμε τις ηρωικές σελίδες της δράσης του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος στην πόλη μας, στοιχείο της ταυτότητάς μας. Καλούμε να γνωρίσουμε και να αναδείξουμε την πραγματική ιστορία των αγώνων του λαού και του τόπου μας. Την ιστορία που είτε μας κρύβουν, είτε μας την παρουσιάζουν όπως θέλουν οι εκμεταλλευτές, γιατί μας θέλουν σήμερα με σκυμμένο το κεφάλι».

Στην ομιλία της, η Μαρία Γαβαλά, μέλος του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ, ανάμεσα στα άλλα, υπογράμμισε: «Σήμερα, υπάρχει μια συμπυκνωμένη πείρα, υπάρχει γνώση. Σήμερα πρέπει να σκεφτούμε ότι ναι, δεν υπάρχει ο συρμάτινος βούρδουλας των χρόνων της ωμής κρατικής αστικής βίας.

Σήμερα ο βούρδουλας είναι "βελουδένιος", η αστική τάξη - σαν τάξη - δουλεύει στρατηγικά και όχι... κυβερνητικά! Δουλεύει ιδεολογικοπολιτικά, βάζοντας μέσα στην εργατική τάξη τη γραμμή της εναλλαγής κυβερνήσεων, που θα διαχειριστούν καλύτερα - υποτίθεται - που θα αναδιανείμουν την πίτα ανάμεσα σε αφεντικά κι εργάτες, με την επίκληση παλιότερων περιόδων του καπιταλισμού, όταν ο διευρυμένος κρατικός καπιταλιστικός τομέας σήκωνε περισσότερο βάρος.

Ναι, εναλλάχτηκαν τα πάντα κι ετοιμάζονται κι άλλα, δεν έχει ολοκληρωθεί η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Το κύριο όμως παραμένει, το βασικό: την ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα της παραγωγής. Σήμερα ο βούρδουλας γράφει "παραγωγική ανασυγκρότηση και εθνικές θυσίες", του λαού φυσικά, για να βγούμε από την κρίση. Γράφει "μονόδρομος" ο πόλεμος για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής, μονόδρομος η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, με τη μαζική ανεργία, γράφει κατάργηση κάθε δικαιώματος, απόλυτο φτήνεμα της εργατικής δύναμης.

Πίσω από τη γενικολογία, τα φτηνά φιλολαϊκά δάκρυα, κρύβεται το αυτονόητο, που αποτελεί ζητούμενο: ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πλήρως ωριμασμένες οι υλικές συνθήκες που μπορούν να διασφαλίσουν ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, τον ελπιδοφόρο δρόμο της σοσιαλιστικής οικονομίας και του κράτους της, της δικτατορίας των προλετάριων. Πώς; Στον κοινό αγώνα της κοινωνικής συμμαχίας, γιατί κοινός είναι ο εχθρός, το σύστημα, ο καπιταλισμός, τα μονοπώλια.

Σήμερα χρειάζεται ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση, ικανό να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών που δε θα περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα ανοίγει την προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, πράγμα που προϋποθέτει ρήξη με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, σε ρότα για άλλη εξουσία. Γι' αυτό χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ παντού. Οσο πιο δυνατό ΚΚΕ».