Η συλλογική ερευνητική εργασία της ΟΒ Ιστορικού - Αρχαιολογικού της ΚΝΕ: «Η παραχάραξη της Ιστορίας του ΔΣΕ. Τι μαθαίνουμε στο Ιστορικό, ποια είναι η αλήθεια», που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση, είχε ως στόχο να αποκαλύψει το τι διδάσκεται και τι κρύβεται στα πανεπιστήμια σε σχέση με την Ιστορία του ΔΣΕ, το πού στοχεύει η παραχάραξη της Ιστορίας του, αλλά και να αναδείξει την αλήθεια για τον ΔΣΕ.

Οπως σημείωσαν οι φοιτητές, σκοπός της άρχουσας τάξης είναι η καθιέρωση μιας κυρίαρχης ιστοριογραφίας που θα δυσφημεί την ταξική πάλη, τους αγώνες του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Επίκεντρο της επίθεσης αυτής αποτελεί η δεκαετία του 1940 και ιδιαίτερα ο αγώνας του ΔΣΕ. Και όχι τυχαία, αφού πρόκειται για την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, κατά την οποία η αστική τάξη γνώρισε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την εξουσία της. Και φυσικά γιατί τα διδάγματα από τον αγώνα του ΔΣΕ απαντούν στο σύγχρονο δίλημμα: Υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση.

Στη συνέχεια της παρουσίασης, έγινε αναφορά στους τρόπους με τους οποίους παραχαράσσεται η Ιστορία μέσα στο πανεπιστήμιο. Αναφέρθηκαν στην αστική ιστοριογραφία, η οποία δομείται πάνω στη μεθοδολογική λαθροχειρία και αναπτύσσεται με βάση δύο κυρίαρχα ρεύματα: Το λεγόμενο «Νέο Κύμα», όπου με τη μάσκα της «αντικειμενικότητας», δικαιολογούνται η ταξική εκμετάλλευση και η αστική βία, καταγγέλλεται η λαϊκή ένοπλη πάλη, αναπαράγεται η αντιδραστική - αντικομμουνιστική θεωρία των «δύο άκρων». Και τον αναθεωρητισμό ή αλλιώς «ιστοριογραφία των ηττημένων», το ρεύμα που υποστηρίζει ότι ο χαρακτήρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν αντιφασιστικός, δηλαδή, αγώνας για την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας ενάντια στο φασισμό. Για τον αγώνα του ΚΚΕ και του ΔΣΕ για την εξουσία, υποστηρίζει ότι ήταν μάταιος και τυχοδιωκτικός. Συνολικά, υποστηρίζει ότι η αντίθεση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σημαίνει πάλη για επιστροφή στην ιμπεριαλιστική «ειρήνη» και όχι ανατροπή του καπιταλισμού που γεννά πολέμους.

Η παρουσίαση στάθηκε ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο παράδειγμα από το τμήμα Ιστορικού - Αρχαιολογικού του ΑΠΘ, όπου στη διάρκεια των 4χρονων σπουδών τους οι φοιτητές διδάσκονται την ιστορική περίοδο '46 - '49 μόνο σε ένα μάθημα και σε ένα σύγγραμμα! Πρόκειται για το μάθημα: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας» και το σύγγραμμα: «Καχεκτική δημοκρατία, εκλογές και κόμματα, 1946 - 1967» του Η. Νικολακόπουλου. Η συγκεκριμένη ιστορική προσέγγιση κατατάσσεται στο αναθεωρητικό ρεύμα. Κατά τον συγγραφέα, βασική αιτία που οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο ήταν η σύγκρουση της «φιλοβασιλικής» παράταξης με την «ΕΑΜική αριστερά και τα κόμματα του κέντρου» για το πολιτειακό ζήτημα, δηλαδή αν θα υπάρχει αβασίλευτη ή βασιλευομένη δημοκρατία. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το λάθος της «φιλομοναρχικής παράταξης» ήταν η λευκή τρομοκρατία και η αθέτηση της Συμφωνίας της Βάρκιζας, οι νόθες εκλογές του '46 και η εμμονή της στην επιστροφή του βασιλιά, ενώ από την άλλη, παρουσιάζει ως λάθος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ την αποχή από τις εκλογές και το δημοψήφισμα του 46', επειδή ήθελε ένοπλα να πάρει την εξουσία. Τέλος, υποστηρίζει ότι, με ευθύνη και των δύο, η «δημοκρατία» που εγκαθιδρύθηκε το 1946 ήταν «καχεκτική», γι' αυτό και ανατράπηκε το 1967, δηλαδή δεν ήταν «σταθερή και ισχυρή όπως η σημερινή»...

Το δεύτερο μέρος της εργασίας είχε ως αντικείμενο την ανάδειξη της αλήθειας για τον ΔΣΕ, ζήτημα κρίσιμο ειδικά για τη νέα γενιά που στο μεγαλύτερο κομμάτι της είτε αγνοεί τελείως, είτε διδάσκεται διαστρεβλωμένα - όπως αναδείχτηκε και παραπάνω - τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ.

Στο κομμάτι αυτό της παρουσίασης, υπογραμμίστηκε το περιεχόμενο του αγώνα του ΔΣΕ, ο οποίος ήταν αναγκαίος, δίκαιος και διεθνιστικός, εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ενάντια σε ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές, αποτελεί ακόμα πηγή έμπνευσης, καθώς ο ΔΣΕ υπήρξε ηθικός και πολιτικός νικητής. Εσωσε την τιμή του λαού και του ΚΚΕ, καθώς, όταν 13 μήνες μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα βρέθηκαν μπροστά στο αμείλικτο δίλημμα, υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση, επέλεξε το δεύτερο.

«Το Πανεπιστήμιο και το περιεχόμενο της γνώσης στο σύστημα που ζούμε έχουν ταξικό πρόσημο και αποστολή. Η παραχάραξη της Ιστορίας είναι όπλο στα χέρια της αστικής τάξης για να κρατάει το λαό και τη νεολαία υποταγμένους στην εξουσία της. Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ ήταν αναγκαίος, δίκαιος, διεθνιστικός, κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Το δίλημμα: υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση υπάρχει και σήμερα. Ο αγώνας του ΔΣΕ δείχνει το δρόμο στο λαό και τη νεολαία να επιλέξουν το δεύτερο», κατέληξαν οι φοιτητές.