Ολοκληρώθηκε χτες η προεκλογική εκστρατεία στην Ισπανία για τις αυριανές εκλογές, που προκλήθηκαν αφού μετά από τις προηγούμενες εκλογές του περασμένου Δεκέμβρη τα ενδοαστικά παζάρια δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Σε ό,τι αφορά τα δημοσκοπικά δεδομένα, το Λαϊκό Κόμμα του υπηρεσιακού πρωθυπουργού, Μαριάνο Ραχόι, εξακολουθεί να προηγείται με ποσοστό γύρω στο 30%, ακολουθούν η συμμαχία «Ενωμένοι Μπορούμε» (Unidos Podemos, η εκλογική σύμπραξη των «Ποδέμος» του Πάμπλο Ιγκλέσιας και της Ενωμένης Αριστεράς όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας) με 25% - 26%, οι Σοσιαλιστές με 22% και οι «Πολίτες» (συνονθύλευμα σαν το Ποτάμι) με 13% - 15%. Βεβαίως, η νίκη του «Brexit» στη Βρετανία είναι ένας παράγοντας που αναμένεται να επηρεάσει και την Ισπανία.

Δεν είναι τυχαία η κίνηση της τελευταίας στιγμής του Ραχόι να ζητήσει συγκυριαρχία στο Γιβραλτάρ που ανήκει στη Βρετανία. Πάντως, έως την τελευταία ώρα κυριαρχεί η διαπάλη της συμμαχίας «Ενωμένοι Μπορούμε» με το Σοσιαλιστικό Κόμμα για τη «δεξαμενή» του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, με βασικό στοιχείο το ποιος θα είναι καλύτερος διαχειριστής και ικανότερος να διώξει τη δεξιά. Πρόκειται για μια προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού στις αυταπάτες του «ανθρώπινου καπιταλισμού», που διαγκωνίζονται η νέα με την παλιά σοσιαλδημοκρατία. Βεβαίως, σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιούνται τα σκάνδαλα διαφθοράς στο Λαϊκό Κόμμα, ενώ και το ζήτημα της δυνατότητας διεξαγωγής δημοψηφισμάτων αυτονομίας είναι πεδίο αντιπαράθεσης. Ο Ιγκλέσιας, στη λογική της συνεργασίας μετεκλογικά με τους Σοσιαλιστές, το απέσυρε, ωστόσο ο ηγέτης των Σοσιαλιστών Πέδρο Σάντσεθ και άλλα στελέχη το χρησιμοποιούν ως στοιχείο που αποδυναμώνει την Ισπανία, και καλούν σε καταψήφιση των «Ποδέμος» και δική τους υπερψήφιση. Είναι όμως φανερό ότι όλα θα εξαρτηθούν από το αποτέλεσμα της κάλπης για ενδεχόμενο κομπρεμί, χωρίς να αποκλείεται και ρήξη.

Επίσης, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, που ισχυρίστηκε ότι τίποτε δεν μπορεί να τον αποτρέψει ώστε να κυβερνήσει έσπευσε να σχολιάσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία ως «θλιβερή μέρα για την Ευρώπη» και ότι πρέπει αυτή να αλλάξει, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι η ένωση του κεφαλαίου μπορεί δήθεν να μεταρρυθμιστεί.