Σε αυτούς τους χώρους, με τα τεράστια προβλήματα, βρέθηκε ο «Ριζοσπάστης», συνεχίζοντας το οδοιπορικό του στα Κέντρα και τις δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών.

Στα κτίρια του κέντρου υποδοχής προσφύγων, στο κέντρο του Λαυρίου, η μέρα περνά δύσκολα. Τα κτίρια, της δεκαετίας του 1940 και 1950, μπορεί να κουβαλούν τη δική τους ιστορία, αλλά πλέον είναι ακατάλληλα για κατοίκηση. Κι όμως, αν και μπορούν να φιλοξενήσουν 250 άτομα, στοιβάχτηκαν - ελλείψει άλλων δομών - περίπου 450. Οι ρημαγμένοι τοίχοι, η μούχλα και η μυρωδιά από την περιορισμένη συντήρηση, αποτελούν καθημερινότητα για τους Σύρους πρόσφυγες και τους μετανάστες, κουρδικής καταγωγής. Μαγειρεύουν σε δύο κουζίνες - που εξυπηρετούν κάθε όροφο - και κάνουν μπάνιο σε ελάχιστες κοινές σπασμένες ντουζιέρες. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό. Το φαγητό που προσφέρει ο Ερυθρός Σταυρός είναι λίγο και κακό. Οι γιατροί δεν επαρκούν.

Αυτή τη στιγμή στα κτίρια μένουν 200 παιδιά, 68 άνδρες και 84 γυναίκες. Με δική τους συνεννόηση, περίπου 100 άτομα μεταφέρθηκαν σε λυόμενα, στην περιοχή «Νεράκι», ούτως ώστε να ζήσουν σε κάπως καλύτερες συνθήκες. Κι όμως. Η ειρωνεία είναι πως οι πρόσφυγες σε αυτό το μέρος λένε το νερό «νεράκι», καθώς ο Δήμος προχώρησε στη διακοπή της υδροδότησης - αλλά και της ηλεκτροδότησης - του μέρους που διαμένουν. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο χώρος αυτός φτιάχτηκε πριν από περίπου τρία χρόνια σε έκταση του Δήμου και έχει εγκαταστάσεις (π.χ. τα λυόμενα) του υπουργείου Υγείας. Ολη η εγκατάσταση έγινε με την προοπτική οι πρόσφυγες να φύγουν προσωρινά από το Κέντρο Υποδοχής μέχρι να επισκευαστεί το κτίριο, επειδή είναι σε άθλια κατάσταση. Οταν οι πρόσφυγες ζήτησαν εγγυήσεις ότι θα ξαναγυρίσουν πίσω σε εύλογο χρονικό διάστημα, η απάντηση ήταν αρνητική. Ετσι, δεν μετακινήθηκαν ποτέ, γιατί θεώρησαν ότι θα γκετοποιηθούν σε ένα τέτοιο απομονωμένο μέρος.

Τις καλές - τότε - εγκαταστάσεις τις παραίτησαν και έτσι λεηλατήθηκαν. Ακόμα και τα εξωτερικά καλώδια κόπηκαν από άγνωστους, προφανώς για να πουληθούν. Σε αυτό το χώρο πλέον ζουν οι 100 πρόσφυγες και μετανάστες χωρίς νερό, ρεύμα, με σκουπίδια του Δήμου δίπλα τους, χωρίς κάδους απορριμμάτων, χωρίς τη δυνατότητα να μαγειρέψουν και να πλυθούν. Μόνο δύο σπίτια έχουν ρεύμα μετά από παρέμβαση του Εργατικού Κέντρου και άλλα τόσα μετά την επανασύνδεση του νερού από τη βάνα, μπροστά στο παλιό υδραγωγείο του Λαυρίου, εξωτερικά της «δομής».

Ο Νουρεντίν μάς λέει ότι «στην αρχή, ο Δήμος δέχτηκε να εγκατασταθούμε εδώ. Τώρα όμως όχι. Κάτω ήμασταν σαν σαρδέλες, γι' αυτό ήρθαμε εδώ. Ημασταν περίπου 10 μέρες χωρίς να έχουμε τίποτα. Χωρίς νερό και χωρίς ρεύμα, αφού ο Δήμος μας τα έκοψε δύο φορές». Μέχρι να επανέλθουν τα βασικά αγαθά; «Για μπάνιο πάμε στο Λαύριο απ' όπου έρχεται και το φαγητό» λέει και συμπληρώνει: «Παρά το ότι λείπουν τα πάντα από εδώ, υπάρχουν κάποιοι που έρχονται να δουν πώς παίρνουμε νερό και ρεύμα. Για να κάνουν καταγγελίες».

Παρά το γεγονός ότι ζουν σε λεηλατημένα λυόμενα, χωρίς στρώματα, κρεβάτια και άλλα βασικά, ζητούν το αυτονόητο. Ρεύμα, νερό, σκουπιδοτενεκέδες για να πετούν τα σκουπίδια τους και τα απορρίμματα να μαζεύονται από το Δήμο. Αλλωστε, δίπλα στο χώρο λειτουργεί μια μικρή χωματερή του Δήμου, που όχι μόνο προκαλεί επιπτώσεις στην υγεία των προσφύγων και μεταναστών, αλλά αποτελεί και βραδυφλεγή βόμβα για το παρακείμενο δάσος. Σημειώνεται πως σε αυτή την πευκόφυτη περιοχή βρίσκονται τα εργοστάσια της πρώην ΠΥΡΚΑΛ και της πρώην ΕΒΟ.

Εκτός όλων των παραπάνω, έχουν να αντιμετωπίσουν και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, που όπως καταγγέλλουν οι πρόσφυγες, επιχειρούν να τους τρομοκρατήσουν. Οπως μας λέει ο Νουρεντίν, «ένα βράδυ, πριν κανένα μήνα, έριξαν φωτοβολίδες μέσα στο χώρο. Νωρίτερα, τις πρώτες μέρες, περνάγανε συνέχεια με αυτοκίνητα και τραβούσαν φωτογραφίες. Αυτές τις ανεβάζανε στο διαδίκτυο λέγοντας ψέματα πολλά για εμάς. Οτι είμαστε Πακιστανοί και θέλουμε να κλέβουμε. Αλλη φορά, βάλαν φωτιά δίπλα στα σπίτια, στο σκουπιδότοπο, για να πουν ότι τη βάλαμε εμείς».

Ο Αλί, στο κέντρο υποδοχής στο Λαύριο, λέει: «Μένουμε 5 με 6 άτομα σε κάθε δωμάτιο λίγων τετραγωνικών. Είναι πολύ δύσκολα. Αλλά με αγώνα γίνονται όλα και εμείς αγωνιζόμαστε». «Τα παιδιά», προσθέτει, «έχουν τη δική τους καθημερινότητα. Μαθαίνουν ελληνικά και αγγλικά από μία δασκάλα που έρχεται κάθε μέρα. Πιστεύουμε πως θα καταφέρουμε να πηγαίνουν στα σχολεία από Σεπτέμβρη». Κλείνοντας σημειώνει: «Δεν μας έχουν πει αν και πότε θα φύγουμε. Ο κόσμος περιμένει. Αυτό θέλει. Να φύγει, να συνεχίσει το ταξίδι...».