Βασική προϋπόθεση για να αντιληφθούμε το τι σημαίνει ιδιωτική Υγεία είναι η κατανόηση του μεγέθους των μονοπωλίων του κλάδου. Ενδεικτικά αναφέρω ότι 15.000 εργαζόμενοι απασχολούνται στους 7 μεγάλους ομίλους. Από την άποψη της οικονομίας, τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκε η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, όπως εκφράστηκε με εξαγορές, συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, από τη μία πλευρά, και από την άλλη, με αναστολή λειτουργίας κλινικών, με κλείσιμο μονάδων.

Το 2012 αποτέλεσε για τον κλάδο μας ένα κομβικό σημείο, όπου οι ανατροπές σε θεσμικά και μισθολογικά ζητήματα υπήρξαν ριζικές: Κατάργηση επιδομάτων, που είχε ως αποτέλεσμα μισθολογικές απώλειες μέχρι και 30%, αλλά και κατάργηση θεσμικών δικαιωμάτων, όπως ειδικά ωράρια, ειδικές άδειες, πράγμα που σήμαινε ότι απευθείας χαρίστηκαν στους εργοδότες χιλιάδες ώρες δωρεάν εργασίας. Οι νεοπροσλαμβανόμενοι αμείβονται με μεικτές αποδοχές 630 ευρώ.

Αυτές οι ανατροπές ενσωματώθηκαν στη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας το 2012 και έφεραν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή της ηγεσίας της Ομοσπονδίας. Αρα, λοιπόν, μια δεύτερη πλευρά των ανατροπών ήταν ότι αυτές είχαν τη συναίνεση της Ομοσπονδίας. Ουσιαστικά, το δευτεροβάθμιο όργανο, η Ομοσπονδία, έγινε ο φορέας διείσδυσης της επιχειρηματολογίας της εργοδοσίας στους χώρους εργασίας.

Τι έγινε στην πραγματικότητα; Η απλήρωτη εργασία όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε αλλά διογκώθηκε, προκαλώντας αφόρητη κατάσταση για χιλιάδες εργαζόμενους. Το κλείσιμο επιχειρήσεων δεν αποτράπηκε ούτε φυσικά τα δικαιώματα των εργαζομένων στα μεγάλα μονοπώλια αφέθηκαν στο απυρόβλητο. Αντίθετα, κύμα απολύσεων, ουσιαστικά αντικατάσταση παλιών εργαζομένων και φθηνή εργασία, χαρακτήρισε τις εξελίξεις. Υπερ-εντατικοποίηση, αυθαιρεσίες, καταπάτηση ωραρίων κ.λπ. βρέθηκαν στην ημερήσια διάταξη της εργοδοτικής επίθεσης. Αυτή είναι η προσφορά του εργοδοτικού συνδικαλισμού στους εργαζόμενους.

Αυτό, λοιπόν, που λέμε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό δεν είναι μια αντιπαράθεση ακαδημαϊκού τύπου, ανταλλαγής απόψεων διαφορετικών οπτικών και προσεγγίσεων, αλλά μια αντιπαράθεση ουσίας, αντιπαράθεσης με την ίδια την εργοδοσία αφού αποδεικνύεται πως συνέβαλε και συνεχίζει να συμβάλλει αποφασιστικά στις ανατροπές.

Σε αυτήν την αντιπαράθεση οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ δεν αρκεστήκαμε στη γενική καταδίκη, αλλά επεξεργαστήκαμε συγκεκριμένη πρόταση κλαδικής Σύμβασης, κάτι πρωτοποριακό για τον κλάδο μας. Φτιάξαμε δηλαδή αναλυτικά Σύμβαση Εργασίας που την καταθέσαμε στους εργαζόμενους, σε σωματεία, σε συνδικαλιστές, ώστε να γίνει στόχος πάλης, να αποτυπωθεί συγκεκριμένα, άρθρο προς άρθρο ποια σύμβαση θέλουμε, ποια σύμβαση υπηρετεί πραγματικά τις εργατικές ανάγκες.

Η εργοδοσία στον κλάδο επιδιώκει να υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις που δε θα έχουν κανένα περιεχόμενο υπεράσπισης δικαιωμάτων, θα χάνουν την ουσία τους, άρα δε θα υπάρχει και λόγος υπεράσπισής τους. Ποιος εργαζόμενος σήμερα θα δεχτεί να απεργήσει, να αγωνιστεί για να υπερασπίσει μια Συλλογική Σύμβαση που τον καταδικάζει να ζει με 500 ευρώ το μήνα και δε του δίνει καμιά προοπτική;

Γι' αυτό το λόγο η επιμονή, από τη μεριά του σωματείου μας, στην επαναφορά των ΣΣΕ στο ύψος του 2009, η επιμονή για Σύμβαση με αυξήσεις, για διεύρυνση δικαιωμάτων, αποτελεί παρακαταθήκη για τους εργαζόμενους του κλάδου μας. Το επόμενο βήμα είναι πλατιά σύσκεψη με εργαζόμενους και συνδικαλιστές του κλάδου στις 23/6.