Οι εκδηλώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για τον Δημοκρατικό Στρατό Πελοποννήσου και για το Λαϊκό Διδασκαλείο αγκαλιάστηκαν από τους κατοίκους της περιοχής. Πολλοί ήταν αυτοί που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις στην Κερπινή, στο Βυζίκι και στα Τρόπαια, ενώ σημαντική ήταν η συμβολή τους στην ιστορική έρευνα, αλλά και στη φιλοξενία των εκδηλώσεων αυτών στα χωριά τους.

Η απήχηση της πρωτοβουλίας των Οργανώσεων Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να τιμήσουν τους δάσκαλους και τους μαθητές του Λαϊκού Διδασκαλείου ξεπέρασε τα όρια της περιοχής που έγιναν οι εκδηλώσεις. Χαρακτηριστικό όσο και συγκινητικό είναι το παράδειγμα του 92χρονου Βασίλη Φωτόπουλου, ο οποίος υπήρξε μαθητής στο Διδασκαλείο.

Παρά την ηλικία του και παρά το γεγονός ότι μόλις την προηγούμενη μέρα είχε βγει από το νοσοκομείο, ύστερα από έμφραγμα, δεν ήθελε με τίποτα να λείψει από την εκδήλωση στα Τρόπαια. Ταξίδεψε, λοιπόν, με την οικογένειά του, από το Αγρίδι Καλαβρύτων όπου μένει, και μετά την εκδήλωση συναντήθηκε με τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Τις επόμενες μέρες, επικοινώνησε με την εφημερίδα μας ένας αναγνώστης, ο Δημήτρης Αναστόπουλος, ο οποίος, το 1948, όταν πήγαινε σχολείο στα Λαγκάδια Αρκαδίας, είχε για δάσκαλό του έναν απόφοιτο του Λαϊκού Διδασκαλείου, τον Κωνσταντίνο Πλιάκα, που είναι εν ζωή και κατοικεί στην Τρίπολη. Οπως μας ενημέρωσε, το Μάη του 2014 είχε πάρει από το δάσκαλό του μια μικρή συνέντευξη (δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα των Λαγκαδίων), την οποία μας έστειλε.

Σ' αυτή, ο Κωνσταντίνος Πλιάκας παραθέτει πληροφορίες για το Λαϊκό Διδασκαλείο και τις συνθήκες της εποχής. Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα: «Ενα από τα σοβαρότερα προβλήματα στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές της χώρας μας κατά την περίοδο του Εμφύλιου Πολέμου (1946-1949) ήταν και το πρόβλημα της εκπαίδευσης, τόσο της μέσης όσο και πολύ περισσότερο της στοιχειώδους. Τούτο δε συνέβη, διότι οι δάσκαλοι κατά την εν λόγω περίοδο (...) εγκατέλειψαν τις θέσεις τους στα σχολεία της υπαίθρου και έφυγαν για τις κεντρικές πόλεις. Ετσι, λοιπόν, τα χωριά έμειναν χωρίς δασκάλους. Αυτό βέβαια συνέβη διότι δόθηκε διαταγή από την κυβέρνηση της Αθήνας σε όλους τους εκπαιδευτικούς να αφήσουν τις θέσεις τους και να μετακινηθούν προς τα αστικά κέντρα.

(...) Αυτή λοιπόν η κατάσταση απασχόλησε σοβαρά το αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας της περιοχής Πελοποννήσου και έτσι αποφασίστηκε η ίδρυση του Λαϊκού Διδασκαλείου. Ετσι λοιπόν τον Μάιο του 1948, στα Τρόπαια Γορτυνίας μαζεύτηκαν 50 περίπου απόφοιτοι του Γυμνασίου είτε από γύρω χωριά είτε από μονάδες μάχιμες του Δημοκρατικού Στρατού και ιδρύθηκε το Λαϊκό Διδασκαλείο, από το οποίο θα έβγαιναν κατόπιν εντατικής και ταχύρρυθμης εκπαίδευσης δάσκαλοι για να καλύψουν τα κενά σχολεία της υπαίθρου.

Η σχολή λειτούργησε ένα τετράμηνο Μάιος - Ιούνιος - Ιούλιος και Αύγουστος του 1948 η πρώτη περίοδος και Σεπτέμβριος - Οκτώβριος - Νοέμβριος και Δεκέμβριος η δεύτερη περίοδος με άλλους μαθητές (...) Τέλος Αυγούστου πήραμε τα πτυχία μας (...) Τοποθετηθήκαμε σε διάφορα σχολεία και εγώ με τον συνάδελφό μου και συγχωριανό μου Βασίλη Οικονομόπουλο τοποθετηθήκαμε στα Λαγκάδια (...) Για την ιστορία, σας αναφέρω ότι ο χρόνος διδασκαλίας 1-9-1948 έως 31-12-1948 αναγνωρίστηκε αργότερα - σιωπηρά βέβαια - από το υπουργείο Παιδείας της Αθήνας ως κανονική εκπαίδευση».

Στον επίλογο της συνέντευξης, ο Κωνσταντίνος Πλιάκας σημειώνει: «Αυτά τα γεγονότα της εποχής εκείνης δεν περιγράφονται σε λίγες σελίδες (...) Οπως γνωρίζεις, η ιστορία γράφεται από τους "νικητές" και όπως βέβαια τους συμφέρει. Γνωρίζεις βέβαια ότι ο Αριστοτέλης είχε πει για την Ιστορία (ότι έχει δύο όψεις), η μία είναι ότι η Ιστορία που γράφεται με την αλήθεια και η άλλη είναι η Ιστορία που κατασκευάζεται και με το ψέμα»...