Μέσα στο κατακαλόκαιρο, όπως παραδοσιακά πια γίνεται με τα μεγάλα ζητήματα της εκπαίδευσης, επέλεξε το υπουργείο Παιδείας να προχωρήσει στη ρύθμιση ενός από τα πιο «ακανθώδη» ζητήματα της εκπαίδευσης. Την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών. Η «αξιολόγηση» την οποία σκόπιμα βάζουμε μέσα σε εισαγωγικά και στην οποία οι εκπαιδευτικοί προσθέτουν τον προσδιορισμό «χειραγώγηση», κυοφορείται εδώ και καιρό. Οι διατάξεις του νομοσχεδίου που προχτές το βράδυ έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Παιδείας, αποτελούν μια παραλλαγή, χωρίς επί της ουσίας αλλαγές, εκείνων που περιλάμβανε ο νόμος πλαίσιο 2525 για τη μεταρρύθμιση και οι υπουργικές αποφάσεις που είχαν εκδοθεί χωρίς να εφαρμοστούν χάρη στην αντίδραση των εκπαιδευτικών. Για να φτάσουμε στην τελική ρύθμιση του ζητήματος, η οποία το υπουργείο Παιδείας επιδιώκει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς - για να προχωρήσουν στη συνέχεια και οι ρυθμίσεις για σύνδεση μισθού και αποδοτικότητας - η κυβέρνηση είχε επιχειρήσει να προλειάνει το έδαφος. Χαρακτηριστικό ως προς αυτό ήταν και το πόρισμα της «επιτροπής Μπλέσιου» που είχε συγκροτηθεί από την προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Παιδείας για να δώσει επιστημονική επίφαση σε μία επιλογή που είναι πρώτα και κύρια πολιτική.

Η αξιολόγηση θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της «μεταρρύθμισης», αφού η φιλοσοφία της βρίσκεται σε απόλυτη σύμπνοια με το πνεύμα της γενικότερης αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος. Πέρα από τις δηλώσεις της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας για δήθεν αναβάθμιση και υποστήριξη του εκπαιδευτικού, η αλήθεια για τους εκπαιδευτικούς είναι ότι το σχολείο του ανταγωνισμού και της στείρας γνώσης, το εκπαιδευτικό σύστημα παραγωγής «απασχολήσιμων» και ιδιαίτερα σε ότι έχει σχέση με την παιδαγωγική διαδικασία, αφού διαμορφώνονται οι νέοι άνθρωποι, χειραγωγημένες από το σύστημα συνειδήσεις, χρειάζεται αντίστοιχα εκπαιδευτικούς απόλυτα ελεγχόμενους, αν όχι υποταγμένους. Η αρχή έγινε με την κατάργηση της επετηρίδας και την αντικατάστασή της από το χρεοκοπημένο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Μάλιστα τότε, στην πρεμιέρα του νέου συστήματος διορισμών, είχε δοθεί και το πρώτο μήνυμα για το πώς θέλει αυτή η πολιτική τους εκπαιδευτικούς, με τον ξυλοδαρμό από τις δυνάμεις καταστολής των εκπαιδευτικών που διαδήλωναν έξω από τα εξεταστικά κέντρα.

Η εφαρμογή της μεταρρύθμισης απαίτησε από την πρώτη στιγμή και αλλαγές στη θέση του εκπαιδευτικού με την αλλαγή του τρόπου πρόσληψης, τη «θεσμοθέτηση» των αναπληρωτών, τη σταδιακή τελικά κατάργηση της μονιμότητας τους, που σε συνδυασμό με το νέο τρόπο πρόσληψης και την «αξιολόγηση» του βαθμού συμμόρφωσής τους στους σκοπούς της «μεταρρύθμισης», προωθείται η ολοσχερής κατάργησή της, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο πολιτικοϊδεολογικός έλεγχος του εκπαιδευτικού, που είναι ο βασικός συντελεστής της μόρφωσης των νέων ανθρώπων.

Οσο βάρος κι αν δίνει στην αξιολόγηση η κυβερνητική προπαγάνδα, ούτε είναι το κύριο στοιχείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ούτε αποτελεί αυτοτελή διαδικασία, αλλά υπηρετεί το περιεχόμενο και τους σκοπούς του σχολείου. Και γι' αυτό για μια ακόμα φορά το ζήτημα είναι τι εκπαίδευση και για ποιο σκοπό εφαρμόζεται. Η πολιτική που θέλει τον εξανδραποδισμό εκπαιδευτικών και μαθητών δεν μπορεί να βρίσκει συμμάχους μέσα στα πλατιά κομμάτια του λαού που έχουν καταλάβει πια ότι αυτή δεν είναι η εκπαίδευση που χρειάζονται σήμερα. Οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες θέλουν εκπαιδευτικό πρώτα και κύρια παιδαγωγικά και επιστημονικά καταρτισμένο σε πανεπιστημιακές σχολές, αναβαθμισμένο από όλες τις απόψεις, προκειμένου να διαμορφώνει ανθρώπους στις αξίες και τα ιδανικά των απλών ανθρώπων του μόχθου και όχι υποταγμένο και ελεγχόμενο από τις κυρίαρχες επιλογές.