Ο εκπαιδευτικός και μελετητής του Μ. Παπαμαύρου, Γιώργος Σταυρόπουλος, μίλησε στην εκδήλωση παρουσιάζοντας το βιογραφικό του και μεταξύ άλλων σημείωσε:

«Ο Μ. Παπαμαύρος γεννήθηκε στη Βολισσό της Χίου το 1891. Αποφοιτώντας με Αριστα από το Γυμνάσιο, ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει, με υποτροφία. Ομως, τον συνεπήρε ο αγώνας για τη λευτεριά της Χίου και κατατάχτηκε εθελοντής πολεμώντας γι' αυτήν. Οταν η Χίος ελευθερώθηκε, έφυγε στη Γερμανία για να σπουδάσει Παιδαγωγικά, κάνοντας χρήση της υποτροφίας. Εκτός, όμως, από Παιδαγωγικά, σπούδασε επίσης Φιλοσοφία και Φιλολογία και αναγορεύτηκε διδάκτορας των Πανεπιστημίων Ιένας, Λειψίας και Βερολίνου. (...) Στη Γερμανία παντρεύτηκε την Μαργαρίτα Χάνγκερ, με την οποία απέκτησαν μια κόρη, την Σοφία - Ζίγκριντ κι ένα γιο, τον Γιάννη.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, υπηρέτησε ως καθηγητής του Αρσακείου Λάρισας, Ανώτερος Επόπτης Εκπαιδεύσεως Θράκης, Υποδιευθυντής του Μαράσλειου Διδασκαλείου και κατόπιν Διευθυντής του Διδασκαλείου Λαμίας (1928-1933).

Το εκπαιδευτικό μοντέλο στο οποίο είχε καταλήξει ο Παπαμαύρος και προσπάθησε να εφαρμόσει στο Διδασκαλείο Λαμίας, δεν ήταν απλώς ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, μα μια δοκιμασμένη στην πράξη πρόταση, κυρίως από τις προσπάθειές του στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, όπου υπηρέτησε ως υποδιευθυντής, άμεσος και στενός συνεργάτης του διευθυντή Αλ. Δελμούζου.

Οι κυριότεροι άξονές του ήταν:

1. Σχολείο και ζωή πάνε πάντα μαζί. Το σχολείο πρέπει να προπαρασκευάζει τους μαθητές του για τη ζωή, να εργάζονται δημιουργικά, ο καθένας από τη θέση του, για την εξύψωση και την πρόοδο του λαού τους.

2. Τις αρετές που απαιτούνται για τη ζωή δεν είναι κάτι που πρέπει το παιδί να μάθει απλώς για να το ξέρει, μα πράγματα που πρέπει να τα ζήσει. Κι αυτό θα επιτευχθεί αν το σχολείο μετατραπεί σε μικρή κοινωνία, σε σχολική κοινότητα.

3. Εμβλημα του Σχολείου Εργασίας: όχι το ποσό των γνώσεων, μα το ποσό της εργασίας που καταβάλλει ο μαθητής για να βρει μόνος του τις γνώσεις. (...)

Από την πρώτη όμως στιγμή που ανέλαβε Διευθυντής στη Λαμία, μερίδα συντηρητικών της πόλης, υποκινούμενη από αντίστοιχους κύκλους της πρωτεύουσας, τον πολέμησε με λύσσα, προβάλλοντας τις γνωστές, στερεότυπες σε τέτοιες περιπτώσεις, ψευδείς κατηγορίες. Το 1933, η άνοδος στην εξουσία του Λαϊκού Κόμματος έλυσε τα χέρια των πολεμίων του, με αποτέλεσμα να επανέλθουν με εντονότερες επιθέσεις, να επιτύχουν την απόλυσή του και τη διακοπή μιας ακόμα σημαντικής προσπάθειας για την αναβάθμιση της Παιδείας μας. Η υπόθεση Παπαμαύρου υπήρξε κι αυτή μια μαύρη σελίδα, συνέχεια των αντίστοιχων της περιόδου εκείνης: Αθεϊκών Βόλου, Μαρασλειακών, Διδασκαλειακών κ.ά.

Ολη αυτή την περίοδο που προαναφέραμε, ο Παπαμαύρος έγραψε επίσης πολλά διδακτικά εγχειρίδια για μαθητές Δημοτικού. Κατά τη διάσπαση του Εκπαιδευτικού Ομίλου, συντάχθηκε με την ομάδα του παλιού συνεργάτη του Αλ. Δελμούζου.

Το χρονικό διάστημα που ακολούθησε μέχρι το 1940, εργάστηκε στις εκδόσεις "Δημητράκου" και μετέφρασε βιβλία και άρθρα Παιδαγωγικής, ενώ υπήρξε και συντάκτης της Παιδαγωγικής Εγκυκλοπαίδειας.

Στην Κατοχή κλήθηκε από τον Δημ. Γληνό στο βουνό και ανέλαβε Διευθυντής του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου του Καρπενησίου - το οποίο είχε ιδρύσει το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ - μαζί με τον Κ. Σωτηρίου και την Ρόζα Ιμβριώτη. Το Παιδαγωγικό Φροντιστήριο είχε την ευθύνη για την κατάρτιση των δασκάλων που στέλνονταν τότε να διδάξουν στην Ελεύθερη Ελλάδα. Επίσης, ήταν υπεύθυνος για τη συγγραφή του αναγνωστικού της Ε'-ΣΤ' με τίτλο "Ελεύθερη Ελλάδα".

Μετά την Κατοχή, η "αμοιβή" του ήταν να φυλακιστεί εξήμισι χρόνια για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, μέχρι το 1952. Ομως, και μέσα στη φυλακή συνεχίζει το παιδαγωγικό του έργο, μεταξύ των άλλων συγγράφοντας και το αναγνωστικό της φυλακής. Το 1961 εκθέτει τις τελικές παιδαγωγικές του απόψεις, συγγράφοντας το έργο "Σύστημα Νέας Παιδαγωγικής", για το οποίο φυλακίστηκε ξανά για λίγους μήνες. Στις αρχές του 1963 επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ενωση, όπου η Ακαδημία Επιστημών της και το Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας τον τίμησαν σε ειδικές εκδηλώσεις. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, πέρασε από τη Γερμανία να δει την κόρη του που ζούσε εκεί με τη μητέρα της και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα νοσηλεύτηκε ως άπορος στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Αθήνας και πέθανε στις 26 Απριλίου από ανακοπή καρδιάς».