Κορύφωση της δραστηριότητας που ανέπτυξαν οι μαθητές όλο το προηγούμενο διάστημα, αποτέλεσε το πετυχημένο Μαθητικό Φεστιβάλ στο Πέραμα, που γέμισε με κόσμο και δεν του έλειπε τίποτα: Μαθητικά συγκροτήματα, συζητήσεις, πινγκ - πονγκ, βιβλιοπωλείο, χώρος γκράφιτι, θεατρικό σκετς, παιχνίδι - show «Ακου τι είπαν οι μαθητές στο Πέραμα», βιντεοπροβολή...

Ομως, αυτό που πραγματικά ξεχώρισε, ήταν το αφιέρωμα που παρουσίασαν για το Προσφυγικό, με μαρτυρίες νέων προσφύγων από συνεντεύξεις που πήραν μαθητές της περιοχής που βρέθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά και προκάλεσε όχι μόνο το ενδιαφέρον αλλά και τη συγκίνηση των παρευρισκομένων. Χαρακτηριστικά είναι ορισμένα αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις που πήραν οι μαθητές:

Μοχάμεντ, 12 ετών: «Η ζωή μου πριν τον πόλεμο ήταν σαν παράδεισος. Παίζαμε, πηγαίναμε στο σχολείο μας, είχαμε παιδεία. Ξεκίνησε ο πόλεμος. Μπήκε στρατός στην πόλη. Στην πολυκατοικία του θείου μου, έβαλαν εκρηκτικό μηχανισμό στον πρώτο όροφο, αλλά τελικά το κτίριο δεν έπεσε. Θυμάμαι στο Αλέπι αυτούς που είχαν σνάιπερ. Είδα μια γιαγιά που βγήκε να πάρει αυγά και την πυροβόλησαν στο κεφάλι. Την επόμενη μέρα ήμουν στο μπαλκόνι και είδα ένα αεροπλάνο να βομβαρδίζει ένα τζαμί. Δεν ξέραμε γιατί, απλά γκρέμιζαν. Ο κόσμος άρχισε να πηγαίνει από τις πόλεις στα χωριά. Σχεδόν 5 χρόνια εμείς μείναμε στα χωριά. Οταν φύγαμε από τη Συρία, πήγαμε στην Τουρκία. Είχε πολύ χιόνι εκεί. Δόξα τω θεώ είμαστε εδώ και ασφαλείς. Είναι πολύ καλή η βοήθειά σας. Να μη δείτε αυτά που είδαμε, ποτέ στη ζωή σας».

Γιούμνα, 18 ετών: «Πριν τον πόλεμο αισθανόμουν ασφαλής, νορμάλ άνθρωπος, μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα, να περπατήσω στο δρόμο χωρίς να φοβάμαι».

Με ποιον τρόπο ήρθες στην Ελλάδα; «Περπατούσα από τη Συρία μέχρι την Τουρκία για 24 ώρες. Ηταν πολύ δύσκολα γιατί έπρεπε να κρύβομαι από τον στρατό και την αστυνομία. Δεν έφαγα τίποτα και δεν ήπια τίποτα. Οταν πέρασα τα σύνορα, συνάντησα τον Τούρκο διακινητή που για ένα μήνα με κορόιδευε και δυστυχώς έχασα κάποια από τα λεφτά μου. Βρήκα άλλον και για μια βδομάδα μας έκρυβε στα βουνά, μέχρι που βρέθηκε βάρκα στις 2 τη νύχτα. Μια βάρκα 3 μέτρων και μέσα ήμασταν 17 ενήλικες και 10 παιδιά. Μετά από 10 λεπτά που ξεκινήσαμε, η βάρκα βούλιαξε, αλλά προλάβαμε να ειδοποιήσουμε τον διακινητή και ήρθε και μας μάζεψε με άλλη βάρκα και γυρίσαμε πίσω. Μετά από μια βδομάδα ξαναβρέθηκε βάρκα και καταφέραμε να έρθουμε στην Ελλάδα (...) Θέλω να ζήσω σαν άνθρωπος. Θα αισθανθώ ασφαλής όταν συναντήσω την οικογένειά μου. Ανοίξτε τα σύνορα».

Το Φεστιβάλ έκλεισε με ένα τραγούδι που έγραψε ένας 17χρονος μετανάστης από την Ουκρανία, το οποίο αφορούσε στους βετεράνους του πολέμου που πάλεψαν ενάντια στους φασίστες και ήταν γραμμένο μισό στα ελληνικά και μισό στα ουκρανικά.