Εκδήλωση για τη συμβολή των κομμουνιστικών ιδεών στην πάλη για Λαϊκή Παιδεία με επίκεντρο το έργο του Μιχάλη Παπαμαύρου διοργάνωσε το Σάββατο στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Λαμιέων η Τομεακή Επιτροπή Φθιώτιδας του ΚΚΕ. Σκοπός της εκδήλωσης ήταν να κάνει γνωστό το έργο και να τιμήσει την προσφορά και τη στάση ζωής του μεγάλου παιδαγωγού, που επηρεάστηκε βαθιά από τις κομμουνιστικές ιδέες της εποχής του και από την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αναδεικνύοντας παράλληλα την τεράστια συμβολή του ΚΚΕ στην ανάπτυξη των ιδεών και των αγώνων για την Παιδεία στη χώρα μας.

Ο Μιχάλης Παπαμαύρος ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και του δημοτικισμού και μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Επανειλημμένα διώχτηκε, απολύθηκε, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε για τις ιδέες του. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Στο Εθνικό Συμβούλιο των Κορυσχάδων εκλέχτηκε εθνοσύμβουλος Χίου. Παράλληλα, μαζί με τον Κ. Δ. Σωτηρίου, ανέλαβε τη διεύθυνση του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου της Ελεύθερης Ελλάδας. Αφησε πίσω του ένα αξιόλογο επιστημονικό και συγγραφικό έργο. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το βιογραφικό του Παπαμαύρου από τον εκπαιδευτικό Γιώργο Σταυρόπουλο και διαβάστηκαν ντοκουμέντα της εποχής 1931 - 1933, ενώ ο δρ. Θανάσης Καραγιάννης, συγγραφέας και πρώην σχολικός σύμβουλος ΠΕ, έκανε μια παιδαγωγική και ιδεολογική προσέγγιση στο έργο του Μ. Παπαμαύρου.

Στην προσφορά των κομμουνιστικών ιδεών και των κομμουνιστών στους αγώνες για Λαϊκή Παιδεία αναφέρθηκε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι:

«Στον ένα αιώνα της Ιστορίας του Κόμματος, θέσαμε συνεχώς στο επίκεντρο της προσοχής μας την πνευματική ανύψωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων, για την απόσπασή τους από την επιρροή της αστικής ιδεολογίας, το ξεπέρασμα των μορφωτικών ανισοτήτων που πηγάζουν από τις ταξικές αντιθέσεις της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, του καπιταλισμού, την αντιπαράθεση με παλιές και σύγχρονες μορφές ιδεολογικής χειραγώγησης.

Το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ακαδημαϊκό. Και αυτό επιβεβαιώνεται από την ιστορική πείρα.

Δε θα ήμασταν υπερβολικοί, αν λέγαμε πως η ιστορία των εκπαιδευτικών ιδεών και αγώνων στη χώρα μας, από την ίδρυση του Κόμματός μας το 1918 μέχρι τις μέρες μας, συμπορεύεται με τις θέσεις και τα αιτήματα που έθετε το ΚΚΕ. (...)

Σκεφτείτε μόνο. Πόσοι και πόσοι κορυφαίοι επιστήμονες, παιδαγωγοί - υπό την ακτινοβόλο επίδραση της Οχτωβριανής Επανάστασης - στρατεύθηκαν στο ΚΚΕ ή δίπλα του, άφησαν πίσω τους ανυπέρβλητες θεωρητικές παρακαταθήκες και πρακτικό εκπαιδευτικό έργο για τη μόρφωση του λαού μας.

Αρνήθηκαν, όμως, τις δάφνες και τις τιμές του συστήματος. Και γι' αυτήν τους την επιλογή εξορίστηκαν, πέθαναν φτωχοί και χωρίς την ακαδημαϊκή αναγνώριση άλλων. Ομως έμειναν στη συνείδηση του λαού ως Δάσκαλοι με το "Δ" κεφαλαίο. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε τον Δημήτρη Γληνό, την Ρόζα και τον Γιάννη Ιμβριώτη, τον Μιχάλη Παπαμαύρο, τον Κώστα Σωτηρίου, την Ελλη Αλεξίου, τον Γιώργη Αθανασιάδη. Προσωπικότητες που - κάτω και από την επίδραση θετικότερων κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών - αποτέλεσαν φάρο και για ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, εκτός των κομμουνιστών. Και έτσι δόθηκαν τα ονόματά τους σε πολλούς Συλλόγους Δασκάλων ανά την Ελλάδα.

Προσωπικότητες που το έργο τους βαραίνει ως κληρονομιά και παρακαταθήκη την Ιστορία του ΚΚΕ, αποτελεί μέρος αυτής της Ιστορίας και οπωσδήποτε θα το τιμήσουμε, όπως σήμερα κάνουμε στα πλαίσια των πολύμορφων εκδηλώσεων μπροστά στα 100 χρόνια του Κόμματός μας.

Δίνει όμως και συμπέρασμα πολύτιμο. Που κρατάμε εμείς, αλλά πολύ περισσότερο πρέπει να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού οι νέες γενιές των επιστημόνων: "Η πρωτοπόρα σκέψη ανθίζει στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης"».