Στην πλατεία Καραϊσκάκη ήταν η τελευταία ανάπαυλα, πριν από τον τερματισμό. «Συναγωνιστές, 5.15 όλοι στις θέσεις σας πίσω από το φορτηγάκι, για να ξεκινήσουμε το τελευταίο κομμάτι της αγωνιστικής μας διαδρομής», ακούστηκε από τα μεγάφωνα, και όσοι είχαν τραβηχτεί στη σκιά, άρχισαν να μαζεύονται ξανά πάνω στο δρόμο.

Δοκιμές στα ηχεία, γιατί «τα δυο πλαϊνά είχαν καεί» τις τελευταίες δυο μέρες της διαδρομής, από την πολυχρησία, όπως έλεγε ο χειριστής τους πάνω στο φορτηγάκι του δήμου. Αλλαγή ενδυμασίας για όσους είχαν κρατήσει την μπλούζα με το λογότυπο της μεγάλης πορείας καθαρή, ακριβώς για τη στιγμή που θα πλησίαζαν στο Σύνταγμα. Ορισμένες τελευταίες συνεννοήσεις για τη διάταξη και με τη μουσική στη διαπασών η πορεία ξεκίνησε.

«Ενα το χελιδόνι», «Σώπα όπου να 'ναι», «Η ζωή τραβάει την ανηφόρα», παλαμάκια στο ρυθμό των τραγουδιών και συνθήματα, με το «Πάτρα - Αθήνα ήταν η αρχή, εμπρός λαέ στην πρώτη τη γραμμή» να αρέσει περισσότερο απ' όλα, να ξεσηκώνει, να κυριαρχεί. Ο ενθουσιασμός μεγάλος, αδύνατο να κρυφτεί. Ειδικά από εκείνους που έφαγαν τα χιλιόμετρα «με το κουτάλι». Που ακολούθησαν την πορεία από την Πάτρα και τώρα έβλεπαν τον τερματισμό πιο κοντά παρά ποτέ.

Η Αγίου Κωνσταντίνου άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει με κόσμο, όσο η κεφαλή της πορείας ανέβαινε προς την Ομόνοια. Η βουή της έβγαζε τον κόσμο στα μπαλκόνια. Σε όλη την απόσταση μέχρι το Σύνταγμα, δύσκολα συναντούσες έναν άνθρωπο στο δρόμο, ανεξάρτητα από ηλικία, φυλή και χρώμα, που να μην εκδηλώσει την αποδοχή του, άλλος με ένα χειροκρότημα, άλλος με ένα χαμόγελο, άλλος με μια γροθιά ή με το σήμα της νίκης, με μια φωτογραφική αποτύπωση του μεγάλου πλήθους που ανέβαινε.

Στην Ομόνοια, ήταν η πρώτη μαζική υποδοχή. Για ορισμένους απ' όσους περίμεναν, η συγκίνηση έφτανε στα όρια των δακρύων. Η μουσική από τα ηχεία χαμήλωσε για να ακουστούν τα χειροκροτήματα και τα συνθήματα, μέχρι η πορεία να βρεθεί ξανά στην ευθεία της Πανεπιστημίου. Μια ομάδα μαθητών αναγνώρισε τη διαδήλωση και στάθηκε να την χειροκροτήσει. «Είναι αυτοί από την Πάτρα, με τους άνεργους», ακούστηκε να λέει ένας από αυτούς.

Στο ύψος της Κλαυθμώνος η πορεία συναντήθηκε με το πανό του Σωματείου Εργαζομένων στο ΙΓΜΕ. Λίγο πιο πάνω, στη διασταύρωση με τη Βουκουρεστίου, ακούγονταν πλέον καθαρά οι φωνές, τα συνθήματα και τα τραγούδια από τη μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Οι προσυγκεντρώσεις των συνδικάτων, των Λαϊκών Επιτροπών και των άλλων φορέων του κινήματος είχαν φτάσει και ετοίμαζαν ένα μοναδικό σκηνικό μετά την τελευταία στροφή.

Η πορεία κοντοστάθηκε ξανά πριν από τα τελευταία μέτρα. Ολοι ανυπόμονοι για το τι θα συναντήσουν σε λίγα λεπτά. Η κεφαλή της πορείας έστριψε προς το Σύνταγμα και βρέθηκε μπροστά σε μια μακριά «αψίδα» από σημαίες του ΠΑΜΕ και λάβαρα των συνδικάτων. Δεξιά και αριστερά στο ένα ρεύμα της Αμαλίας, παραταγμένοι χιλιάδες λαού, χειροκροτούσαν αδιάκοπα τους οδοιπόρους, τους μοίραζαν λουλούδια και μοιράζονταν μαζί τους αγκαλιές και συνθήματα. Συγκλονιστική υποδοχή, μοναδικές εικόνες.

Η πορεία πήρε θέση πάνω στην Αμαλίας και από τα μεγάφωνα ακουγόταν ο μακρύς κατάλογος με τα σωματεία και τους φορείς που δήλωναν στήριξη και συμμετοχή. Σε λίγο, το λόγο πήρε ο Βασίλης Παρασκευόπουλος, πρόεδρος του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, για να καλωσορίσει τους οδοιπόρους. «Ο δρόμος όλων μας είναι μακρύς και ο τερματισμός αυτής της πορείας θα γίνει όταν θα ζούμε σε μία κοινωνία που τα παιδιά θα ρωτούν με απορία τους γονείς τους τι σημαίνει η λέξη ανεργία», είπε ανάμεσα σε άλλα.

Ο Παναγιώτης Κατάρας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Τύπου - Χάρτου, στο χαιρετισμό του εκ μέρους των συνδικάτων υπογράμμισε: «Στέλνουμε μήνυμα, συνεχίζουμε με νέα ορμή, το κατόρθωμα των Πατρινών συναγωνιστών μάς γεμίζει δύναμη, μας εμπνέει. Δεν τελειώνουμε σήμερα, από τώρα προετοιμάζουμε τη μεγάλη απάντηση της εργατικής τάξης, τη 48ωρη γενική απεργία». Κεντρικός ομιλητής στο συλλαλητήριο ήταν ο δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης(εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία θα δημοσιευτούν στο τετρασέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία», μεθαύριο Πέμπτη).

«Ως καλλιτέχνες, σας υποδεχόμαστε σήμερα με τα εργαλεία της τέχνης μας, μίας τέχνης που κύριο συστατικό της έχει τις αγωνίες, τα βάσανα, τους αγώνες του λαού μας», είχε πει νωρίτερα ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που ακολούθησε ήταν ακριβώς αυτό: Μια μουσική διαδρομή στις αγωνίες, στα βάσανα και τους αγώνες του λαού.

Το πρόγραμμα άνοιξε το χορευτικό τμήμα του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Πάτρας. Με πρωτότυπες χορογραφίες πάνω στη μουσική τραγουδιών όπως ο «Ανεμος», ο «Οδηγητής», η «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου», η «Απόφαση», το «Αϊντε Παιδιά» και το «Μην καρτεράτε», τα αγόρια και τα κορίτσια του χορευτικού και ο χορογράφος τους, Χρήστος Γιαννόπουλος, απέσπασαν δίκαια το χειροκρότημα του κόσμου.

Παραφράζοντας το γνωστό στίχο του Γιάννη Ρίτσου, από το «Καπνισμένο τσουκάλι», ο χορογράφος ευχαρίστησε τον κόσμο, λέγοντας ότι «εμείς δεν χορεύουμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, αλλά για να ενώσουμε τον κόσμο!». Ακολούθησαν στη σκηνή πλήθος καλλιτεχνών, που μίλησαν όλοι με θαυμασμό για το εγχείρημα.

Με τα τραγούδια τους, κράτησαν συντροφιά στον κόσμο μέχρι αργά το βράδυ τα συγκροτήματα «Kollectiva», «Υπεραστικοί», «Rebellion Connection», καθώς και οι Χρυσόστομος Καραντωνίου και Πάνος Παπαϊωάννου, Βασίλης Λέκκας, Γιάννης Λεμπέσης, Σταυρούλα Μανωλοπούλου, Νατάσσα Μουσάδη, Πάνος Μπούσαλης, Σοφία Παπάζογλου, Γιώργος Σαρρής και Ντένια Κουρούση.

Η τελευταία εικόνα που εντυπώθηκε στη μνήμη, ήταν αυτή των πούλμαν από την Πάτρα να αναχωρούν για το ταξίδι της επιστροφής, περνώντας μέσα από το πλήθος, που αποχαιρετούσε τους οδοιπόρους και τους αγωνιστές με χειροκροτήματα και υψωμένες γροθιές... «Καλό δρόμο, σύντροφοι και συναγωνιστές. Θα τα πούμε στους δρόμους», ακούστηκε από τα μεγάφωνα η φωνή ενός από τους τελευταίους τραγουδιστές που ανέβηκε στη σκηνή, πριν ολοκληρωθεί η διαδήλωση.