Με πλούσια συζήτηση που ξεκίνησε από το Προσφυγικό, διευρύνθηκε στις συνολικότερες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και επικεντρώθηκε στο κίνημα που απαιτείται σήμερα όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, πραγματοποιήθηκε χτες μια από τις εκδηλώσεις που διοργανώνει αυτό το διάστημα η Τομεακή Οργάνωση ΑΕΙ - ΤΕΙ - Ερευνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

Ομιλήτρια ήταν η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία, αφού αναφέρθηκε στις εξελίξεις στη χώρα μας και διεθνώς, αναφέρθηκε στο τι κίνημα χρειάζεται:

«Εμείς το έχουμε απαντήσει: Με όλο το λαό, με βάση το ταξικό κριτήριο και τη θέση του καθενός πάνω σ' ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης με σαφή αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό που να δημιουργεί προϋποθέσεις συγκρότησης της λαϊκής συμμαχίας για να πούμε στοπ και να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις της ανατροπής. Το κίνημα δεν μπορεί να έχει άλλη έκβαση, άλλο έπαθλο από τη λαϊκή εξουσία. Που, βεβαίως, δεν είναι έργο μιας πράξης. Το ΚΚΕ λέει ότι είναι μια διαδικασία που εμπεριέχει σαν βασικό οργανικό στοιχείο την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Εχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να οργανωθεί η εργατική τάξη στα Συνδικάτα της. Δεν μπορεί να γίνει ανασύνταξη του εργατικού κινήματος με το 10% της εργατικής τάξης οργανωμένο στα σωματεία. Δε γίνεται να συμβάλει το νεολαιίστικο κίνημα με φοιτητικούς Συλλόγους εκφυλισμένους. Υπάρχουν και θετικές εξαιρέσεις με πρωτοπόρα συμβολή του ΜΑΣ.

Το κίνημα θέλει οργάνωση και περιεχόμενο για να πολιτικοποιείται η πάλη μέχρι αυτό το κίνημα να διεκδικήσει και την εξουσία. Και δε λύνεται αυτό το ζήτημα κάνοντας ευχές ή γράφοντας βερμπαλισμούς. Είναι ολόκληρη διαδικασία να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη τους μάζες εργατικές, λαϊκές, νεολαιίστικες στο εργατικό κίνημα και στη δύναμη του αγώνα. Αυτή η διαδικασία που περιγράφω τώρα είναι εφικτή, με την πρωτοπόρα δράση κομμουνιστών, άλλων ανθρώπων που μπορεί να μη συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ σήμερα, αλλά αναγνωρίζουν στην προσπάθειά του μια εντιμότητα, συνέπεια, ανιδιοτέλεια, σοβαρότητα. Αναγνωρίζουν ότι το ΚΚΕ τα υποστηρίζει όλα αυτά, με τις δυνάμεις που έχει χωρίς να κοροϊδεύει τον κόσμο, χωρίς να του λέει άλλα σήμερα, άλλα αύριο, άλλα στα φοιτητικά αμφιθέατρα, άλλα στα εργατικά σωματεία. 'Η δεν το έχετε ζήσει και αυτό;

Είναι μια διαδικασία που περνάει μέσα από μικρές επιμέρους μάχες που πρέπει να ενοποιούνται απέναντι στην αντιπαράθεση με την εξουσία και την πολιτική των μονοπωλίων και του κεφαλαίου, την πολιτική της ΕΕ. Αυτός είναι ο πραγματικός αντίπαλος πάνω στον οποίο πρέπει να στρέψουμε και τις διεκδικήσεις μας και τα αιτήματά μας. Και να κατανοήσουμε ότι μια μάχη δεν κρίνει τον πόλεμο, δηλαδή ακόμη και αν μετά τη 48ωρη απεργία η κυβέρνηση ψηφίσει τα μέτρα, το Ασφαλιστικό, ο πόλεμος είναι μπροστά μας για να τη δυσκολέψουμε να τα υλοποιεί, αλλά και για να βγάλουμε συμπεράσματα. Να μη βρει έδαφος να καλλιεργηθεί η μοιρολατρία και η απογοήτευση από μια μάχη που κρίθηκε εντός του κοινοβουλίου κι από τους συσχετισμούς που έχουν τα αστικά κόμματα μέσα στο αστικό κοινοβούλιο. Να δώσουμε τη μάχη των συμπερασμάτων μέσα στο λαό, μέσα στο εργατικό κίνημα ότι το περιεχόμενο της πάλης είναι μπροστά, μπορούμε να δυναμώνουμε με νέες δυνάμεις αυτό τον αγώνα και αυτός ο αγώνας θα έχει πραγματικά αποτέλεσμα, όταν αισθανθεί τα κουράγια του να τα βάλει με τον πραγματικό αντίπαλο.

Η Ιστορία έχει δείξει ακόμη και σε βαθύτατους, βαθιά αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης, ότι υπάρχουν γεγονότα που αποτελούν τη σπίθα για να ξεπεράσουν η εργατική τάξη και το κίνημα αδυναμίες που δεν μπορούσε να ξεπεράσει μέσα σε χρόνια αργόσυρτης πάλης. Μια καμπή της πάλης μπορεί να φέρει στην ημερήσια διάταξη και να λύσει ζητήματα που τώρα φαντάζουν δύσκολα. Πολλές φορές έχει φανεί ότι ο αντίπαλος μπορεί να είναι πολύ σκληρός, πολύ ισχυρός, αλλά εντέλει η πάλη των λαών απέδειξε ότι τα πόδια του ήταν πήλινα. Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εμπειρία της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, που του χρόνου θα γιορτάσουμε τα 100 χρόνια από τη νικηφόρα έκβασή της».

Η Λουίζα Ράζου απαντώντας σε ερωτήσεις και προβληματισμούς σε σχέση με το Προσφυγικό, αλλά και την κατάσταση στο διεθνές κίνημα τόνισε ότι «το κυριότερο μπροστά και στην όξυνση του προβλήματος του Προσφυγικού που σωστά μας απασχόλησε τόσο, είναι να υπάρχουν και στο επίπεδο της ΕΕ και των χωρών προορισμού, αντίστοιχα κινήματα και πρωτοβουλίες που να δείχνουν τα πραγματικά αίτια της κατάστασης. Δεν είναι εύκολο. Η κατάσταση του κινήματος και στο επίπεδο της ΕΕ δεν είναι καλή. Προσπάθειες γίνονται και με πρωτοβουλίες που έχει πάρει το Κόμμα μας με μια σειρά άλλα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στο επίπεδο της ΕΕ να αναπτυχθούν μια σειρά κοινές δράσεις σε σχέση με το χαρακτήρα της ΕΕ και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, να βγουν κοινές ανακοινώσεις, να γίνει παρέμβαση στην κάθε χώρα. Γίνεται προσπάθεια, αλλά πρέπει να πούμε ότι είναι αδύναμο. Γιατί στο επίπεδο της ΕΕ έχει εγκλωβιστεί ένα μεγάλο μέρος του κινήματος στη λογική της διαπραγμάτευσης, της διαχείρισης, των "αντιδεξιών", "αντιμνημονιακών" κυβερνήσεων. Βλέπετε τις εξελίξεις στην Πορτογαλία, στην Ισπανία».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας της, το μέλος του ΠΓ αναφέρθηκε στις πολιτικές δυνάμεις που λένε ότι η λύση βρίσκεται στην «ενότητα» πολιτικών κομμάτων και δυνάμεων: «Ολοι μαζί. Κάτω από ποια ομπρέλα και με τι περιεχόμενο; Αυτό να κουβεντιάσουμε. Το ζήτημα είναι της μαζικότητας; Είναι και η μαζικότητα. Αλλά δεν είναι με ποια γραμμή παλεύεις και τι παλεύεις; Δεν βγήκε το 2011 και το 2012 μαζικά ο κόσμος; Μέρες και μέρες απεργιών με συλλαλητήρια στην πλατεία Συντάγματος πολύ μεγάλα, πλατείες, συγκρούσεις κ.λπ; Ποια ήταν η κατεύθυνση και το περιεχόμενο της πάλης αυτού του κινήματος; Αφήστε τις μορφές οργάνωσής του.

Σήμερα όμως ενώ υπάρχει αυτή η πείρα, υπάρχουν ορισμένες δυνάμεις οι οποίες λένε: "εντάξει, αφού συρθήκαμε πίσω από αυτό," αφού χειροκροτήσαμε την πρώτη φορά "αριστερά", αφού πήγαμε και μετά την πρώτη φορά "αριστερά" στο Σύνταγμα και καλούσαμε στις διαδηλώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση πέρυσι τέτοιον καιρό, αφού σπρώξαμε και βάλαμε πλάτη στην αυταπάτη της κυβέρνησης και του Τσίπρα, στην εξαπάτηση ολκής της εργατικής τάξης, του λαού, με το δημοψήφισμα του καλοκαιριού (...) αφού έκαναν τον αντικομμουνισμό της ζωής τους όλο το καλοκαίρι... κι αφού δεν βρήκαν ούτε μια κουβέντα αυτοκριτικής να κάνουν μετά το δεύτερη φορά "αριστερά" και το τρίτο μνημόνιο που είχε προηγηθεί, έρχονται τώρα και λένε "να δούμε μια νέα αναβαθμισμένη αντιμνημονιακή γραμμή να θέσουμε στο κίνημα και να πάμε όλοι μαζί", με αποτέλεσμα της πάλης μας κι έπαθλο του αγώνα μας "μια νέα συνεπή αριστερή κυβέρνηση"...

Αυτό λένε οι συγκεκριμένες δυνάμεις. Η οποία, νέα συνεπής αριστερή κυβέρνηση θα έχει και ολίγον περισσότερο "αντικαπιταλισμό", ο οποίος φτάνει μέχρι την αμφισβήτηση του ευρώ, άντε και της ΕΕ για να μας κάνουν κι εμάς το χατίρι για να πάμε, και το αποτέλεσμα θα είναι μια συνεπής αριστερή κυβέρνηση που τι θα κάνει; Το λένε στα ντοκουμέντα τους. Εξω από το ευρώ και την ΕΕ ενδεχομένως, θα προχωρήσει στην παραγωγική ανασυγκρότηση, δηλαδή αυτό που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση. Είναι γραμμή ήττας αυτή η γραμμή που θέτουν οι συγκεκριμένες δυνάμεις. Και το ερώτημα "μαζί ή χώρια" είναι ψευτοερώτημα.

Ε, όχι! Αυταπάτες τέλος, σε ό,τι τέλος πάντων αφορά τη δική μας συμβολή».