Πέμπτη 19 Ιούλη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΠΑΣΟΚ
Προσπάθεια παράτασης του πολιτικού εγκλωβισμού των εργαζομένων

Παπαγεωργίου Βασίλης

Νέα προσπάθεια να παραμείνουν εγκλωβισμένοι οι εργαζόμενοι στην προσδοκία να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ και «να ρίξει και σ' αυτούς ένα βλέμμα», βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και εκφράστηκε χτες στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο «Τιτάνια». «Ν' ακουστεί η φωνή της κοινωνίας», ζήτησαν από το κόμμα τους δεκάδες συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με το κείμενο που προσυπογράφουν και παρουσιάστηκε χτες από τον γραμματέα της ΠΑΣΚΕ και πρόεδρο της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλο. Αυτό που όμως ακούστηκε στη συνέντευξη Τύπου, ήταν η αγωνία ενός υψηλόβαθμου συνδικαλιστικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ για το ενδεχόμενο απώλειας της κυβερνητικής εξουσίας και η προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η κρίση του κόμματος, και της κυβερνητικής πολιτικής με μια στροφή προς το «κοινωνικό πρόσωπο».

Αυτοπροσδιορίστηκαν ως «πρωτοβουλία» που θα επιχειρήσει ν' αναδείξει ιδεολογικές και πολιτικές προτεραιότητες, ενόψει του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ και θα επιδιώξει την αυθεντική έκφραση του χώρου στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ. Αν και η σύνθεση αυτών που υπογράφουν και η ένταξή τους σε διαφορετικές ομάδες και κέντρα εξουσίας της κυβέρνησης, δε δείχνει ότι και κατά τη διάρκεια του συνεδρίου μπορούν να λειτουργήσουν ως ενιαίο μπλοκ.

Παρά τους οξείς χαρακτηρισμούς, για την πορεία του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης, που διατυπώνονται στο κείμενο, η πολιτική του ουσία δεν ξεφεύγει από τις κεντρικές πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές του κόμματος. Στην καλύτερη περίπτωση περιορίζεται σε κριτική, στη μορφή άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής, χωρίς ν' αμφισβητείται η βασική αντιλαϊκή της κατεύθυνση.

Είναι ενδεικτικό ότι για την πολιτική που προώθησε η κυβέρνηση στο χώρο της εκπαίδευσης, με τους αγρότες, με το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις και τελευταία, τα μέτρα για την Κοινωνική Ασφάλιση, γίνεται λόγος για «μέτωπα που ανοίγονται χωρίς στόχο και σε παντελώς ακατάλληλο χρόνο». Ενώ συνολικά για την «ασκηθείσα οικονομική πολιτική» υποστηρίζεται ότι απλώς «έφτασε στα όριά της»!

Πίσω από την «πανθομολογούμενη κρίση και στο κόμμα και στην κυβέρνηση», που πιστοποιεί η εισήγηση, αναδύεται το αγωνιώδες ερώτημα για το πώς το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του θα παραμείνουν στην εξουσία, τη «νικηφόρα προοπτική» τους όπως υπογραμμίζεται. Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σ. Παπασπύρος κωδικοποίησε την παρέμβαση των συνδικαλιστών ως «πρωτοβουλία για τη νίκη. Σαν μια νέα συστράτευση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων». Το ζητούμενο λοιπόν είναι όχι ν' αλλάξει την αντιλαϊκή και φιλομονοπωλιακή του πολιτική το ΠΑΣΟΚ, αλλά «ν' αλλάξει» για να κρατηθεί στην κυβερνητική εξουσία.

Η παραπάνω εκτίμηση αποτυπώνεται ανάγλυφα και στις «νέες πολιτικές» που προτείνουν οι υπογράφοντες το κείμενο. Οι προτάσεις τους κλωθογυρίζουν γύρω από τα βασικά αξιώματα του «εκσυγχρονισμού», της ανταγωνιστικότητας, της αύξησης της παραγωγικότητας, τις μετοχοποιήσεις, την αποδοχή του αναπτυξιακού ρόλου του χρηματιστηρίου. Είναι αλήθεια με μπόλικη δόση «κοινωνικής δικαιοσύνης», που όμως έρχεται να στρογγυλέψει τις ακραίες εκφράσεις της αντικοινωνικής πολιτικής και σε πολιτικό επίπεδο να εγκλωβίσει τις κοινωνικές δυνάμεις που αντιδρούν στην αντιλαϊκή λαίλαπα.

Ετσι, στον τομέα της οικονομίας σημειώνεται πως «η ένταξη της ελληνικής οικονομίας στη ζώνη του ευρώ, απαιτεί ένα νέο μείγμα οικονομικής πολιτικής, προκειμένου να δημιουργηθούν βελτιώσεις του επιπέδου ανταγωνιστικότητας». Στα πλαίσια αυτά, αναζητείται μια «ισορροπημένη και κυρίως κοινωνικά δίκαιη πρόταση», αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να υποστηριχτεί «ένας σχεδιασμός για την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας».

Τα συνδικαλιστικά στελέχη δηλώνουν «κατηγορηματικά αντίθετοι με την ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας» αλλά την ίδια στιγμή θεωρούν ότι «η μετοχοποίηση -με διάθεση μικρού ποσοστού σε ιδιώτες και με δημόσιο management μπορεί να βοηθήσει...». Ενώ στα λόγια τάσσονται υπέρ της «ανακατανομής του εθνικού πλούτου», μέσω μέτρων φορολογικής πολιτικής, και εξεύρεσης νέων πηγών εσόδων με «ρέπος και τυχερά παιχνίδια», ζητάνε την «αξιοποίηση όλων των κεφαλαίων που αντλούνται μέσω του χρηματιστηρίου», όπου βέβαια πραγματοποιήθηκε και πραγματοποιείται η μεγαλύτερη ανακατανομή και υφαρπαγή του πλούτου από τα λαϊκά στρώματα, αλλά και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Το ίδιο αυτό «μείγμα» διακηρύξεων, που από τη μια στηρίζει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και από την άλλη κόπτεται για τις κοινωνικές συνέπειες αυτών των αναδιαρθρώσεων, προτάσσεται και στο κεφάλαιο για «την άλλη σύγκλιση». Αξιολογώντας «ως σημαντική την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ», τώρα αναζητούν την «αλληλεγγύη και την πραγματική σύγκλιση». Στη μάστιγα της ανεργίας, που είναι απόρροια και των αντικοινωνικών στόχων της ΟΝΕ, προτάσσουν ένα κολοβό 35ωρο -εννοείται χωρίς 7ωρο, πενθήμερο- και ενώ επιζητούν ένα μοντέλο πλήρους και σταθερής απασχόλησης, αυτό δεν τους έχει εμποδίσει από τη θέση τους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να προσυπογράφουν συλλογικές συμβάσεις και ν' αποδέχονται νομοσχέδια, που προωθούν τη μερική απασχόληση και τις ευέλικτες μορφές εργασίας.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ