Η ζωή και η υγεία του εργάτη δεν εξαντλούνται μόνο στο χώρο εργασίας του, μόνο την ώρα που βρίσκεται στη δουλειά. Βέβαια, αυτό που απασχολεί τον εργοδότη είναι να είναι υγιής για να μπορεί να δουλεύει και να του δίνει κέρδη. Οταν όμως μιλάμε εμείς οι εργαζόμενοι για την υγεία θα πρέπει να την βλέπουμε με την έννοια ότι θα πρέπει να υπάρχουν όλες οι κοινωνικές προϋποθέσεις, να είναι τέτοιος ο τρόπος ζωής ώστε να μπορεί ο εργάτης να αναπτύσσει όλες τις φυσικές του ικανότητες, να μπορεί να αξιοποιεί δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο του κ.λπ.

Οι εργαζόμενοι στερούνται αυτές τις κοινωνικές προϋποθέσεις και ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι στην οργάνωση της παραγωγής κριτήριο είναι το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων και όχι οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, όπως αυτές προκύπτουν από το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της τεχνολογίας και της τεχνικής, από την ίδια την παραγωγικότητα της εργασίας.

Στην περιοχή μας, τις προηγούμενες δεκαετίες, είχαμε σημαντική ανάπτυξη λόγω της εξόρυξης βωξίτη. Πρόκειται για πλούτο που έχει παραχθεί από την εκμετάλλευση των εργατών, που όσο περνούν τα χρόνια βαθαίνει όλο και περισσότερο. Παρ' όλα αυτά, το «κέρδος» που είχαν οι εργάτες της περιοχής μας ήταν νέες απολύσεις, που προστίθενται στις εκατοντάδες που έχουν γίνει τις προηγούμενες δεκαετίες.

Εγιναν, επίσης, νέες μειώσεις μισθών στους ήδη καθηλωμένους εδώ και 6 χρόνια, μειώσεις που για ορισμένους εργαζόμενους φτάνουν στο 50% σε σχέση με τον προηγούμενο μισθό τους. Μεγαλώνει δυσανάλογα η αντιστοιχία αύξησης των κερδών της εταιρείας και των μισθών των εργαζομένων. Επιπλέον, αυξήθηκαν οι ώρες και οι μέρες εργασίας, ενώ οι συνθήκες δουλειάς έχουν χειροτερεύσει δραματικά, με αποτέλεσμα οι κίνδυνοι ατυχημάτων να πολλαπλασιάζονται.

Πρέπει, όμως, να τονίσουμε ότι αυτοί που οπλίζουν κάθε φορά το χέρι της εργοδοσίας δεν είναι άλλοι από τις κυβερνήσεις. Αυτές, διαχρονικά, με τους νόμους που ψηφίζουν, διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, καταργούν Συλλογικές Συμβάσεις, ευνοούν με κάθε τρόπο τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, πότε με φοροαπαλλαγές, πότε δίνοντάς τους κίνητρα για επενδύσεις με χρήματα του ελληνικού λαού, τα οποία γίνονται δανεικά και αγύριστα, πότε με πακέτα στήριξης μέσω των εθνικών και κοινοτικών προγραμμάτων (ΕΣΠΑ, ΚΠΣ παλιότερα, πακέτα Ντελόρ στις αρχές του '90, Γιούνκερ σήμερα).

Οι κυβερνήσεις είναι αυτές που έχουν καταντήσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, όπως την Επιθεώρηση Μεταλλείων Νότιας Ελλάδας, να λειτουργούν με ελλιπέστατο προσωπικό, μόλις 3 άτομα για να ελέγξουν και να διεκπεραιώνουν υποθέσεις για τη μισή σχεδόν χώρα.

Διαλύουν εκείνους τους μηχανισμούς, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα μπορούσαν να συμβάλουν - όσο αυτό είναι δυνατό στο σύστημα που ζούμε - στον περιορισμό της ασυδοσίας των εργοδοτών. Την ίδια ώρα, οι κυβερνήσεις διαθέτουν τεράστια κονδύλια για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, την αστυνομία, το στρατό, τα εξοπλιστικά προγράμματα για τη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που στην ουσία στρέφονται ενάντια στους εργάτες, στο λαό και τους αγώνες τους.

Από αυτήν τη στήριξη στο κεφάλαιο παίρνει αέρα η εργοδοσία στα Μεταλλεία της Φωκίδας, όταν, για παράδειγμα, γίνεται έλεγχος από την Επιθεώρηση Μεταλλείων, να βγάζει έξω τους εργάτες από τις στοές και να σβήνουν τα μηχανήματα για να μη διαπιστώσουν, την ώρα δηλαδή που εργάζονται μέσα στις στοές οι εργάτες, τους τεράστιους κινδύνους για την υγεία.

Είναι ευθύνη της κυβέρνησης που παρ' όλες τις διαπιστώσεις σοβαρών ελλείψεων που έχει κάνει η Επιθεώρηση Μεταλλείων δεν σταματά το έργο αλλά βάζει πρόστιμα. Δηλαδή, πληρώνει, αν το πληρώνει ο εργοδότης το πρόστιμο, και στην ουσία εξαγοράζει με αυτό τον τρόπο τη ζωή του εργάτη. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι μια επιχείρηση, πόσο μάλλον μια βιομηχανία, την συμφέρει οικονομικά να πληρώνει πρόστιμα, ή να πληρώνει αποζημιώσεις για εργατικά ατυχήματα παρά να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα προστασίας για να μη συμβούν τα ατυχήματα.

Μόνο αυτήν την πλευρά να προσέξει κανείς θα καταλάβει γιατί οι κυβερνήσεις είναι πάντοτε με τη μεριά του κεφαλαίου, ανεξάρτητα αν έχουν δεξιό ή αριστερό πρόσημο. Πάρτε επίσης παράδειγμα από την απόφαση της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να καταργήσει τα Τμήματα της Επιθεώρησης Ασφάλειας & Υγείας της Εργασίας, σε 7 περιοχές της χώρας, ανάμεσά τους και στη Φωκίδα, απόφαση που συνέχισαν να υλοποιούν και οι επόμενες συγκυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Είναι σίγουρο ότι η επίθεση του κεφαλαίου θα οξυνθεί σε όλα τα μέτωπα. Θα ενταθεί επίσης η προσπάθεια να στρέψουν τον έναν εργαζόμενο ενάντια στον άλλον, τους φορτηγατζήδες που μεταφέρουν το μετάλλευμα εναντίον των εργατών που δουλεύουν στην εξόρυξη, τους κατοίκους των χωριών που θέλουν να μην καταστρέφεται το δάσος πάνω από το κεφάλι τους και οι ανατινάξεις στα νταμάρια να μη γίνονται δίπλα στα σπίτια τους, να τους στρέψουν ενάντια στους εργάτες.

Βλέπουμε ήδη τέτοια φαινόμενα: Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τα συνεχόμενα εργατικά ατυχήματα και ύστερα από τις καταγγελίες του επιχειρησιακού σωματείου, οι έλεγχοι της Επιθεώρησης Μεταλλείων αντιμετωπίστηκαν από μερίδα των εργαζομένων με τη λογική που προσπαθεί να καλλιεργήσει η εργοδοσία, ότι «οι συνεχείς έλεγχοι δημιουργούν προβλήματα βιωσιμότητας στην επιχείρηση, υπάρχει ο κίνδυνος να κλείσει η εταιρεία και να μείνουν εκατοντάδες εργαζόμενοι στο δρόμο», «οι συνδικαλιστές με αυτά που κάνουν θα κλείσουν τα μεταλλεία».

Τρομοκρατούν τους εργάτες και τους στρέφουν ενάντια στο σωματείο τους γιατί έπραξε το αυτονόητο, έπραξε αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε, υπερασπίστηκε τη ζωή των συναδέλφων, για να μην τους καταπλακώσουν τα ταβάνια.

Είναι όμως αρκετοί και οι συνάδελφοι που πιστεύουν ότι η προστασία της ζωής τους στο χώρο εργασίας είναι κυρίως ατομική υπόθεση του καθενός, γεγονός που τους εμποδίζει να αποκτήσουν ενιαία και αταλάντευτη στάση απέναντι στον εργοδότη. Ακόμα και όσοι συνάδελφοι κατανοούν ότι η ασφάλειά τους δεν μπορεί να βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα, ο φόβος της απόλυσης και της ανεργίας τούς αφοπλίζει από τη θέληση να συγκρουστούν με την εργοδοσία.

Για το ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για το Εργατικό Κέντρο Φωκίδας η ζωή και η υγεία των εργαζομένων αποτελεί ζήτημα πρώτης γραμμής. Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιανόμαστε με το ζήτημα αυτό, έχουμε συγκρουστεί πολλές φορές με τη μεγαλοεργοδοσία και ιδιαίτερα αυτή των μεταλλείων βωξίτη. Δεσμευόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να παίρνουμε και άλλες αντίστοιχες πρωτοβουλίες για να ενημερώνουμε τον κόσμο. Θα συμβάλουμε ώστε τα σωματεία να αγωνίζονται γι' αυτά τα θέματα, να παλέψουν και να απαιτήσουν από τους εργοδότες και την κυβέρνηση ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.

Γνωρίζοντας βέβαια ότι οριστική λύση για τα ζητήματα αυτά θα δοθεί όταν τα μεταλλεία θα πάψουν να είναι πηγή κερδών για τον κάθε μεγαλοεπιχειρηματία, όταν θα γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, θα λειτουργούν με γνώμονα την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και με αυτό τον τρόπο θα μπορεί να διασφαλίζονται και η υγεία των εργαζομένων, και η ζωή των κατοίκων αλλά και η προστασία του περιβάλλοντος.