Είναι γνωστό ότι η πολιτική της ΕΕ για τον κινηματογράφο ή καλύτερα για το «οπτικοακουστικό εμπόρευμα» συμπυκνώνεται στο απόφθεγμα «η αγορά αποφασίζει». Οπως γνωστό είναι ότι και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμφωνεί και προωθεί τη στρατηγική αυτή, αφήνοντας ακόμα πιο εκτεθειμένους τους κινηματογραφιστές στην «αγορά που αποφασίζει», εφαρμόζοντας μέτρα όπως η κατάργηση του ειδικού φόρου κ.ά.

Πώς και τα θυμηθήκαμε όλα αυτά; Σκοντάφτοντας σε ένα ακόμα παράδειγμα του αποφθέγματος, αυτή τη φορά με αφορμή την πολύ καλή ταινία «Ο ηλίθιος» (Durak) του Γ. Μπίκοφ. Η «αγορά» αποφάσισε ότι δε χρειάζεται να βλέπεται μια ταινία που δείχνει τι γίνεται εκεί που ανατράπηκε ο σοσιαλισμός και άρχισαν να αποφασίζουν οι καπιταλιστές. Κι έτσι, «αποφάσισε» από τις εκατοντάδες κινηματογραφικές αίθουσες να την προβάλει σε... 5!

Για να επιβεβαιώσει έτσι κι έναν άλλο που είδε με τα μάτια του την «αγορά να αποφασίζει». Το σοβιετικό σκηνοθέτη Οτάρ Ιοσελιάνι, που το 1982 εγκατέλειψε τη Σοβιετική Ενωση για να αναζητήσει «ελευθερία έκφρασης» στο Παρίσι, αλλά μετά από 30 χρόνια κατέληγε στο συμπέρασμα ότι «η πιο τρομερή μορφή λογοκρισίας είναι η οικονομική, αυτή των παραγωγών που εξετάζουν και αναλύουν τη γνώμη του κοινού και αποφασίζουν»...