Κλείνοντας τις εργασίες της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Συνάντησης, ο Δ. Κουτσούμπας ευχαρίστησε όλες τις αντιπροσωπείες για την ανταπόκρισή τους στην πρόσκληση του ΚΚΕ και τόνισε:

«Αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, ότι παρά τις διαφορετικές απόψεις, τις διαφορετικές θέσεις μας σε μια σειρά ζητήματα, μπορούμε και να συζητάμε και να ανταλλάσσουμε γνώμες, και οπωσδήποτε να προχωράμε και σε κοινές δράσεις».

«Πιστεύουμε ακράδαντα», πρόσθεσε, «ότι τα κόμματά μας πρέπει και μπορούν να σταθούν επάξια στο καθήκον για το οποίο δημιουργήθηκαν, για το οποίο αγωνίζονται και παλεύουν δεκαετίες τώρα», να ανταποκριθούν «στην πάλη για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, των άλλων εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, για να οδηγήσουμε την εργατική τάξη και το λαό στο δρόμο της δικής τους εξουσίας, της ανατροπής τελικά του καπιταλισμού, για μια κοινωνία ειρήνης και ελευθερίας, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

«Τα κόμματά μας», συνέχισε, «επωμίζονται το σύνθετο και δύσκολο καθήκον για τη γρήγορη ανανέωση και διεύρυνση των δυνάμεών μας στην κάθε χώρα, κυρίως από τις παραγωγικές ηλικίες, στη νεολαία, στους μεγάλους εργασιακούς χώρους. Επωμιζόμαστε το καθήκον να διευρύνουμε την ιδεολογική και πολιτική επιρροή μας, την επίδρασή μας στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα της κάθε χώρας, σε όλα τα λαϊκά κινήματα, σε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων στις χώρες μας, αλλά και διεθνώς.

Οι αντικειμενικοί παράγοντες και οι δύσκολες συνθήκες που υπάρχουν σε κάθε χώρα και σε όλη την Ευρώπη, και που βέβαια επιδρούν στη διαμόρφωση του σημερινού συσχετισμού ανάμεσα στις δύο βασικές αντίπαλες τάξεις, την εργατική και την αστική τάξη, δεν πρέπει να μας εμποδίζουν να εξετάζουμε σε βάθος το κάθε κόμμα ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί συλλογικά, μέσα από τις συναντήσεις μας, τις όποιες υποκειμενικές μας αδυναμίες και ταυτόχρονα να βρίσκουμε τρόπους να τις ξεπερνάμε, τρόπους επίλυσης των διαφόρων προβλημάτων, που κυρίως κατά τη γνώμη μας σχετίζονται και με την ίδια την αναγκαιότητα ανασύνταξης του κινήματος, του εργατικού, του λαϊκού κινήματος σε κάθε χώρα, αξιοποιώντας σήμερα κάθε εστία αντίστασης που δημιουργείται μέσα στην εργατική τάξη, που γεννιέται μέσα στην αγροτιά, στους αυτοαπασχολούμενους, στη νεολαία, έτσι ώστε να δυναμώνει και να ενισχύεται όλο και περισσότερο η ίδια η ταξική πάλη.

Κυρίως, όμως, πιστεύουμε ότι πρέπει να μας απασχολήσει περισσότερο η οικοδόμηση του κομμουνιστικού κινήματος, του κάθε κομμουνιστικού κόμματος, ως της επαναστατικής πρωτοπορίας και η ισχυροποίηση των δεσμών μας με εργατικές - λαϊκές μάζες, ηλικιακά ενεργές, δυναμικές, δημιουργώντας οργανώσεις σε όλους τους σημαντικούς τόπους δουλειάς, σε όλους τους κλάδους, σε στρατηγικούς τομείς, σε στρατηγικής σημασίας υποδομές της οικονομίας. Κόμματα που θα είναι δικτυωμένα σε όλες τις εργατικές - λαϊκές γειτονιές, στους τόπους σπουδών και των πόλεων και της υπαίθρου, με παράλληλες δυνατές και μαζικές οργανώσεις της Κομμουνιστικής Νεολαίας σε κάθε χώρα».

Σχολιάζοντας το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία, ο Δ. Κουτσούμπας σημείωσε, μεταξύ άλλων: «Για μια ακόμα φορά, γινόμαστε μάρτυρες της αδιέξοδης πολιτικής της μέχρι τώρα "κυβερνώσας αριστεράς", όπως ονομάζεται, της σοσιαλδημοκρατίας, που στην πραγματικότητα γίνεται το λίπασμα, για να θρέφεται το τέρας του φασισμού, του εθνικισμού, των ακροδεξιών αντιδραστικών κομμάτων στην Ευρώπη και σε άλλες ηπείρους. Και για μια ακόμα φορά, όπως παλιότερα με τον πατέρα Λεπέν, της σημερινής Μαρίν Λεπέν, η στρατηγική αυτή οδηγεί στη στήριξη των διαφόρων "αριστερών" στη δεξιά, για να μη βγει η ακροδεξιά, με βάση και τις τωρινές δηλώσεις του Ολάντ και άλλων κομμάτων στη Γαλλία».

«Θα λέγαμε», συνέχισε, «ότι όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, παλιά και νέα κόμματα, είτε ατόφια αστικά, αλλά και άλλα οπορτουνιστικά, που κινούνται εντός του καπιταλιστικού συστήματος, ξεθωριάζουν σιγά - σιγά τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές τους αν αυτό απαιτήσει η ανάγκη της υπεράσπισης της καπιταλιστικής οικονομίας, της καπιταλιστικής εξουσίας. Αυτό συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και την προσαρμογή του μόλις ανέλαβε την αστική διαχείριση, τον περασμένο Γενάρη για πρώτη φορά. Αυτό πιστεύουμε συμβαίνει και θα συμβεί και σε άλλα κόμματα, που, από τη μια, κάνουν κριτική βέβαια σε πλευρές της αστικής διαχείρισης, από την άλλη όμως δηλώνουν ανοιχτά την πίστη τους στην καπιταλιστική ανασυγκρότηση, στη συμμετοχή τους σε διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες, δηλαδή σε συμμαχίες της αστικής τάξης, όπως είναι για παράδειγμα η ΕΕ ή το ΝΑΤΟ.

Η επιδίωξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης από αυτά τα κόμματα τροφοδοτεί και την υιοθέτηση προπαγανδιστικών μηνυμάτων, που αποτελούν πραγματικό δηλητήριο για την εργατική - λαϊκή συνείδηση. Προβάλλουν ως βασική πολιτική διαχωριστική γραμμή όχι αυτή που τέμνει στην πραγματικότητα τις κοινωνίες μας, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού σε κάθε χώρα, δηλαδή τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική τάξη, τα μονοπώλια και το λαό, αλλά δευτερεύουσες αντιθέσεις και διαχωριστικές γραμμές. Οπως στην Ελλάδα, βλέπουν παραδείγματος χάριν, την αντίθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία, τους μερκελιστές, τη Μέρκελ. 'Η τους ξένους δανειστές, από τη μια, και όλους τους Ελληνες, τη χώρα, από την άλλη.

Αυτή η επιχειρηματολογία, που, με διάφορες παραλλαγές, εμφανίζεται στις διάφορες χώρες, προτάσσει σε πρώτη γραμμή τις σχέσεις ενός καπιταλιστικού έθνους - κράτους με τα υπόλοιπα κράτη και βάζει σε δεύτερη μοίρα ή και αποκρύπτει τελείως τις ταξικές διαφορές στο εσωτερικό του κάθε ξεχωριστού κράτους. Επίσης, συγκαλύπτει το γεγονός ότι όλες οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που προϋπήρχαν, που υπάρχουν ή και άλλες που μπορεί να δημιουργούνται σήμερα, διέπονται από το μεγάλο ανταγωνισμό και τις ανισότιμες σχέσεις μεταξύ των μελών τους. Αυτή η ανισοτιμία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού όπου, όπως όλοι ξέρουμε σαν μαρξιστές - λενινιστές, ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι απόλυτος.

Συνεπώς, αυτό το ζήτημα μπορεί να λυθεί τελικά μόνο με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, του σάπιου συστήματος σε κάθε χώρα. Ιδιαίτερα θεωρούμε επικίνδυνο το γεγονός ότι ενώ αυτή η επιχειρηματολογία διαπερνά όλα τα κόμματα του συστήματος, είναι πιο έντονη σε σοσιαλιστικά, σε άλλα οπορτουνιστικά κόμματα, που έχουν δυστυχώς και αναφορές στο εργατικό - λαϊκό κίνημα».

Παρακάτω, υπογράμμισε: «Πολύ δικαιολογημένα πιστεύουμε η σημερινή μας συζήτηση επικεντρώθηκε στην ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, για το νέο μοίρασμα των αγορών και σφαιρών επιρροής, που συντελείται αδιάκοπα, ιδιαίτερα μετά το 1991, οπότε συντελέστηκαν και οι αντεπαναστατικές ανατροπές, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, των άλλων σοσιαλιστικών κρατών. Αυτή η ένταση, που προϋπήρχε, άρχισε πλέον να παίρνει νέες επικίνδυνες διαστάσεις, να μπαίνει σε νέα φάση όπου από επιμέρους εστίες εντάσεων που είχαμε παλιότερα, από τοπικούς πολέμους, να περνάμε σε περιφερειακούς πολέμους. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, μπορούμε να πούμε μάλλον με σιγουριά ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στον οποίο παίρνουν μέρος ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, ισχυρές καπιταλιστικές συμμαχίες».

«Τα κόμματά μας είναι απαραίτητο να παρεμβαίνουν στις εξελίξεις αυτές», πρόσθεσε, «προβάλλοντας πρώτα από όλα τις θέσεις του κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στην εμπλοκή των χωρών μας στις επεμβάσεις κατά άλλων χωρών και λαών και στη συμμετοχή των χωρών μας στους πολέμους αυτούς. Εκφράζοντας ταυτόχρονα τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, για να δυναμώσει η αντιπαράθεση με το ΝΑΤΟ, με την ΕΕ, με τις κυβερνήσεις που είτε προετοιμάζονται, είτε ήδη συμμετέχουν στον πόλεμο, είτε άμεσα είτε έμμεσα».

«Πιστεύουμε», συνέχισε, «ότι πρέπει συνεχώς να αποκαλύπτουμε την ταξική ουσία της δήθεν "πολυδιάστατης" εξωτερικής πολιτικής, όπως και της επικίνδυνης θέσης για "γεωστρατηγική αναβάθμιση", που χρησιμοποιούν σχεδόν πανομοιότυπα οι αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις στις χώρες μας, μόνο και μόνο για να προετοιμάσουν το έδαφος για τη συμμετοχή τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τον πόλεμο, κι έτσι να χειραγωγήσουν λαϊκές - εργατικές συνειδήσεις και να τις κάνουν να αποδέχονται αυτή την πολεμική προετοιμασία και την τελική συμμετοχή τους.

Εμείς ως Κόμμα προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε με ταξικά κριτήρια και την εμπλοκή της Ρωσίας και άλλων χωρών, ακριβώς γιατί πλέον αυτές οι χώρες δεν είναι σοσιαλιστικές, δεν εκφράζουν τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, τα συμφέροντα των λαών τους, αλλά κυρίως εκφράζουν τα συμφέροντα των δικών τους ομίλων, των δικών τους μονοπωλιακών συμφερόντων, στον ανταγωνισμό τους με τα αμερικάνικα, με τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και πάει λέγοντας. Το τι υποστηρίζει η κάθε δύναμη εξαρτάται από το ποια τάξη βρίσκεται στην εξουσία. Στη Ρωσία βρίσκεται το μονοπωλιακό κεφάλαιο, αυτά τα συμφέροντα συνεπώς υπερασπίζει και το αστικό κράτος.

Είναι καθαρό για εμάς ότι το κομμουνιστικό κίνημα δεν πρέπει να είναι αδιάφορο, για παράδειγμα, για το ποιος προετοίμασε τους τζιχαντιστές, ποιος τους στήριξε, ποιος ακόμα τους εξοπλίζει και στρατιωτικά ή τους χρηματοδοτεί. Οπως, επίσης, και το κομμουνιστικό κίνημα δεν πρέπει να είναι αδιάφορο, για παράδειγμα, για το πώς θα μπορέσει το ίδιο και οι λαοί να αξιοποιήσουν τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις διάφορες καπιταλιστικές, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ετσι πρέπει να βλέπουμε και τη στάση μας απέναντι στη Ρωσία και έτσι πρέπει να αξιοποιείται και η στάση της Ρωσίας κάθε στιγμή ή όποιας άλλης δύναμης, όποια κι αν είναι αυτή. Με αυτά τα ταξικά συνεπώς κριτήρια προσπαθούμε ως ΚΚΕ και θεωρούμε ότι και το κομμουνιστικό κίνημα θα πρέπει να καθορίζει έτσι τη στάση του, απαντώντας σε ζητήματα τακτικής, σε ζητήματα στρατηγικής, χειρισμού ζητημάτων απέναντι στις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, απέναντι στα διάφορα μπλοκ δυνάμεων που δημιουργούνται κάθε χρονική στιγμή και ανάλογα τις εξελίξεις».

«Με βάση τις αναλύσεις και διεθνών παραγόντων αλλά και του Κόμματός μας», σημείωσε ο Δ. Κουτσούμπας, «μας ανησυχεί το γεγονός ότι μπορεί σε μια πορεία πολύ σύντομα να εκφραστεί πιο βαθιά, συγχρονισμένη διεθνής κρίση, όταν έχουμε φαινόμενα όπως τη μεγάλη ανισομετρία και την παράταση της κρίσης, της ύφεσης στην Ευρωζώνη, έστω της αναιμικής ανάκαμψης που έχουν κάποιες χώρες, ή το ότι η Ιαπωνία βρίσκεται ήδη σε ύφεση, ή προβλήματα που έχει η αμερικάνικη οικονομία, ή ακόμα και η επιβράδυνση της ανάπτυξης της οικονομίας της Κίνας».

Και υπογράμμισε, κλείνοντας: «Εκπληρώνοντας πιστά το ταξικό πατριωτικό μας καθήκον προς την εργατική τάξη και το λαό της χώρας μας, και ταυτόχρονα εκπληρώνοντας το διεθνιστικό μας καθήκον προς όλους τους λαούς, τα κινήματα που παλεύουν ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον καπιταλισμό, είμαστε πεισμένοι ότι το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός αλλά ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός. Σε αυτή την κατεύθυνση και με βάση αυτή την πεποίθηση συντονίζουμε την πάλη μας, συνεχίζουμε τον αγώνα μας. Με όπλο και την κοσμοθεωρία μας και την οργάνωσή μας. Μέχρι τη νίκη για πάντα».