Η τελευταία μιάμιση δεκαετία αιματηρών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, με φόντο την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και οδών ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, δείχνει να κλιμακώνεται και να εξαπλώνεται, ανοίγοντας (όσο περνά ο καιρός) νέα μέτωπα (τέτοιο είναι βεβαίως και η Ουκρανία). Στην προσπάθεια αυτή δημιουργούνται ή αξιοποιούνται διάφορα προσχήματα: Τεχνητά (π.χ. τζιχαντιστές που δημιουργήθηκαν από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ, ΕΕ, Τουρκία, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου) ή φανταστικά (π.χ. τα λεγόμενα ιρακινά «όπλα μαζικής καταστροφής», που ουδέποτε βρέθηκαν, αλλά αξιοποιήθηκαν ως αφορμή για την επέμβαση του 2003 στο Ιράκ). Τα κεντρικά κομβικά γεγονότα σε αυτά τα 15 χρόνια είναι γνωστά σε όλους, με πιο σημαντικά:

α) Τις επιθέσεις της «Αλ Κάιντα» στις 11 Σεπτέμβρη 2001 στις ΗΠΑ που προκάλεσαν αλυσιδωτά τον διεθνή «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», με βαριές επιπτώσεις σε βασικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες, αιματηρές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ με πολλές «11 Σεπτέμβρη» σε διεθνές επίπεδο σε βάρος των λαών και της εργατικής τάξης.

β) Τα λεγόμενα «κινήματα της Αραβικής Ανοιξης», τη διετία 2011 - 12, που επέφεραν ανατροπές καθεστώτων, ενδοαστικές εναλλαγές κομμάτων στην εξουσία με βαριές επιπτώσεις στα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες και χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις την ιμπεριαλιστική επέμβαση και το χάος στη Λιβύη και τη Συρία με στόχο την ανατροπή του εκεί Προέδρου Μπασάρ Ασαντ για την υλοποίηση φιλόδοξων σχεδίων από δυτικά και αραβικά ενεργειακά (και όχι μόνον) μονοπώλια.

γ) Την εμφάνιση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» σε Συρία και Ιράκ και την «κήρυξη» «Ισλαμικού Χαλιφάτου» το καλοκαίρι του 2014, την εκδήλωση «παραρτημάτων» - θυγατρικών των ισλαμιστών μισθοφόρων ιδιαίτερα σε Βόρεια και Δυτική Αφρική, Κεντρική και Νότια και Νοτιοανατολική Ασία.

Και στις τρεις περιπτώσεις, τα προσχήματα γεννήθηκαν από την κόντρα των ιμπεριαλιστών και αστικών τάξεων σε κρίσιμες γεωπολιτικές ζώνες που διεκδικούσε έκαστος όφελος για τα μονοπώλιά του.

Στους ανταγωνισμούς αυτούς εμπλέκεται, με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό, και η Ελλάδα, η αστική τάξη της οποίας αναζητεί «ευκαιρίες» στον καυτό γεωπολιτικό κυκεώνα, ιδιαίτερα της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. (Δεν είναι άλλωστε τυχαία η πρόσφατη αναφορά του Ελληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για «ενιαίο αγώνα» ενάντια στην τρομοκρατία με πρόσχημα τους τζιχαντιστές και την άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμού...).