Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα. Μαθητής ακόμα του Γυμνασίου, οργανώνεται στην ΟΚΝΕ, πρωτοστατεί σε δύο μαθητικές απεργίες και διώκεται για τη συμμετοχή του σε αγροτική κινητοποίηση. Φοιτητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, σε ηλικία 17 ετών, εντάσσεται οργανωτικά στο ΚΚΕ. Για την πολιτική του δράση διώχνεται από το Πανεπιστήμιο και το 1936, χρονιά της στρατιωτικής του θητείας, καταδικάζεται σε τρίμηνη φυλάκιση λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης. Το 1938 καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλακή και 2 χρόνια εξορία στην Ιο, για τη δράση του ενάντια στη μοναρχοφασιστική μεταξική δικτατορία. Τα επόμενα χρόνια βρίσκουν τον Ν. Μπελογιάννη στα κάτεργα της Αίγινας και της Ακροναυπλίας. Στο διάστημα από το 1941 έως το 1943, είναι δεσμώτης των Γερμανοϊταλών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Κατούνας, Βόνιτσας και Κέρκυρας. Με τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, καταφέρνει και φεύγει για την Πάτρα, απ' όπου για το διάστημα 1943 - 1945 είναι καπετάνιος του 8ου Συντάγματος της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο. Ακολουθεί η δράση του στον ΔΣΕ ως πολιτικός επίτροπος μέχρι το τέλος του Εμφυλίου. Κι ύστερα η προσφυγιά.

Στις αρχές Ιούνη του 1950, ο Ν. Μπελογιάννης μπαίνει παράνομα στην Ελλάδα, με αποστολή την ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων και την ανάπτυξη της παράνομης δουλειάς του Κόμματος.

Στις 20 Δεκέμβρη του 1950 συλλαμβάνεται. Στις 19 Οκτώβρη 1951 αρχίζει η δίκη του μαζί με άλλους κομμουνιστές, στο Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, με την κατηγορία ότι παραβίασαν τον ΑΝ 509, το νόμο, δηλαδή, με τον οποίο βγήκε και τυπικά παράνομο το ΚΚΕ, το Δεκέμβρη του 1947. Η δίκη ολοκληρώνεται στις 16 Νοέμβρη 1951, ο Ν. Μπελογιάννης και 11 ακόμη σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο. Στήνεται δεύτερη δίκη με αφορμή την «υπόθεση των ασυρμάτων», αυτή τη φορά στο τακτικό στρατοδικείο, με την κατηγορία της διάπραξης του αδικήματος της κατασκοπίας σε βάρος της Ελλάδας. Η δεύτερη δίκη άρχισε στις 15 Φλεβάρη και τελείωσε την 1η Μάρτη του 1952. Ο Μπελογιάννης και άλλοι εφτά σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η εκτέλεση έγινε το ξημέρωμα της Κυριακής 30 Μάρτη του 1952.

Σε ειδική έκδοση του παράνομου «Ριζοσπάστη» τον Απρίλη του 1952, δημοσιεύτηκε άρθρο τού τότε Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, στο οποίο ανάμεσα σε άλλα σημειωνόταν:

«Αν θέλουμε με δυο λόγια να δόσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης, μπορούμε να πούμε: Στάθηκε σ' όλη την αγωνιστική του ζωή άξιος κ ο υ κ ο υ έ ς, α η τ ό ς, π ρ α γ μ α τ ι κ ό ς μ π ο λ σ ε β ί κ ο ς, ο δ η γ η τ ή ς και μ π ρ ο σ τ ά ρ η ς (...). Και ακριβώς γιατί σ' όλη του τη ζωή, που ήταν μόνο αγώνας και πάλη, που ήταν πάντα υπηρεσία στο λαό, στο κίνημα, στο ΚΚΕ, ακριβώς γιατί πάντα στάθηκε άξιος, υποδειγματικός κουκουές, γι' αυτό για όλους μας και πρώτ' απ' όλα για τους νέους, τις νέες, τα παιδιά μας, η πιο καλή και άξια τίμηση στη μνήμη του είναι να φωτιζόμαστε απ' τη ζωή και το παράδειγμά του, να βαδίζουμε ατρόμαχτοι κι ατράνταχτοι το δρόμο το δικό του, να σταθούμε άξιοι σαν κι αυτόν κουκουέδες, αγωνιστές και μπροστάρηδες του λαού, προσωπικό παράδειγμα σε όλα όπως ήταν κι αυτός».