Η ταινία είναι αυθεντική και στέρεη, με κείνο τον περίεργο τρόπο που έχουν μόνο όσοι αισθάνονται σίγουροι γι' αυτό που κάνουν και δεν προσπαθούν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Είναι όντως απόλαυση να βουλιάζεις στην πολυθρόνα του σινεμά και να αφήνεσαι στην αριστοτεχνική αφήγηση του Σπίλμπεργκ, διανθισμένη με το πονηρό χιούμορ των αδελφών Κοέν, οι οποίοι έγραψαν το σενάριο. Ενα χιούμορ που αναδύεται σε τακτά διαστήματα, ακόμα και στις πιο έντονες στιγμές. Πρόκειται γενικά για κομψή συσκευασία μιας ταινίας κατασκοπείας, που εσωκλείει στερεοτυπικές εντάσεις του «ψυχρού πολέμου» σε σειρά κατασκευασμένων λεπτομερειών ώστε η ταινία να γίνει πολύ πιο δραματική για ένα, εθισμένο στις δονήσεις της εύκολης δραματοποίησης, κοινό. Κύριοι υπαίτιοι της καλής αυτής ταινίας, που χτίζει την ένταση και τους χαρακτήρες της με χαλαρούς ρυθμούς, είναι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο πρωταγωνιστής Τομ Χανκς - με σωστό τάιμινγκ σε εκφράσεις και ατάκες. Οι δυο τους δούλεψαν μαζί στο παρελθόν και αυτό αντανακλάται στην ασφάλεια που δείχνουν όποτε συνεργάζονται.Το 1957, ένας αυστηρός δικηγόρος αναλαμβάνει, υπό πίεση, την υπεράσπιση του πιο μισητού ανθρώπου στην Αμερική, ενός Σοβιετικού κατασκόπου. Παρότι, μεταξύ άλλων αρνητικών, εκθέτει και την οικογένειά του σε παρενοχλήσεις του κοινωνικού περίγυρου, ο δικηγόρος επιμένει πως ο κατηγορούμενος πρέπει να έχει την πιο δυνατή «δίκαιη» δίκη και να μη σταλεί απευθείας στην ηλεκτρική καρέκλα αλλά να κρατηθεί ζωντανός στη φυλακή, γιατί, ποιος ξέρει; Σε χρόνια «ψυχρού πολέμου» ζούμε, ίσως φανεί χρήσιμος σε κάποια μελλοντική ανταλλαγή. Πράγματι, όταν ένα κατασκοπευτικό αμερικανικό αεροσκάφος καταρρίπτεται πάνω από το έδαφος της Σοβιετικής Ενωσης και ο πιλότος συλλαμβάνεται κατηγορούμενος για κατασκοπεία, αρχίζει να γίνεται λόγος για ανταλλαγή κρατουμένων. Και είναι ο δικηγόρος που αναλαμβάνει τις διαπραγματεύσεις στο Ανατολικό Βερολίνο, κατά την περίοδο της ανέγερσης του περίφημου τείχους, το 1961.
Ο Σπίλμπεργκ είναι ο σωστός σκηνοθέτης για τέτοιου τύπου ιστορίες γιατί έχει πλειστάκις αποδείξει τι εκπληκτικός αφηγητής ιστοριών είναι! Πολύ περισσότερο όταν οι ιστορίες κινούνται σε δεκαετίες που ο ίδιος «υπήρχε». Το '50 και το '60 ο Σπίλμπεργκ ήταν μικρός αλλά δεν μπορεί να μην κουβαλά μνήμες από τον διάχυτο φόβο ενός ατομικού πολέμου ή τον απόηχο των τηλεοπτικών εικόνων από τη σύλληψη και φυλάκιση του Αμερικανού πιλότου και την πολιτική ένταση που ακολούθησε.
Ο Σπίλμπεργκ υφαίνει σαν αράχνη μια ιστορία διάσπαρτη ίντριγκες για να γραπώσει το θεατή στον ιστό της, κάνοντάς τον να κάθεται σαν πάνω σε βελόνες. Ιδιαίτερα, στο δεύτερο μισό της ταινίας, στο Ανατολικό Βερολίνο, με όλα εκείνα τα στερεότυπα που ταυτίζονται με το όνομα της πόλης. Τα checkpoints, τον πανικό, τις προσπάθειες διαφυγής στην «ελεύθερη» Δύση...
Με τους: Τομ Χανκς, Μαρκ Ράιλανς, Εϊμι Ράιαν, Αλαν Αλντα, Σεμπάστιαν Κοχ, κ.ά.
Παραγωγή: «Bridge of Spies», ΗΠΑ (2015)
Feeds
Σινεμά με τη σέσουλα...
