Δεν αρκέστηκε όμως ο Γ. Δραγασάκης στο να «εξηγήσει» την «κυρίαρχη σύγκρουση». Κάλεσε και σε... «συστράτευση»!

«Εμείς δεν θα πάψουμε ποτέ», είπε, «να καλούμε σε συστράτευση σε στόχους κοινούς. Κατανοούμε ότι υπάρχουν θέματα, για τα οποία υπάρχουν διαφορές, αντιθέσεις. Δεν τους ζητούμε να συμμεριστούν τη δική μας ευθύνη. Ομως, νομίζω ότι δεν πρέπει με τη στάση τους να επιτρέψουν σε δυνάμεις αντιλαϊκές να περάσουν το σχέδιό τους».

Πού καλεί η κυβέρνηση το λαό να συστρατευτεί; Ποιοι είναι αυτοί οι «κοινοί στόχοι»; Είναι ο στόχος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που θα πληρώσει και πάλι ο λαός. Είναι ο ίδιος ο αντιλαϊκός στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τον οποίο υπηρετούν τα μνημόνια και ο οποίος προϋποθέτει το παραπέρα τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Είναι ο στόχος της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή, τον οποίο σπεύδει να υπηρετήσει η συγκυβέρνηση με τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας και του λαού μας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς...

Ας τελειώνει όμως το παραμύθι! Η διαμάχη μεταξύ «παλιών» και «νέων τζακιών», μεταξύ «κατεστημένων» και... «ριγμένων» τμημάτων του κεφαλαίου, είναι διαμάχη στο στρατόπεδο του αντιπάλου, δεν αφορά στα λαϊκά συμφέροντα. Η πραγματική σύγκρουση που αφορά το λαό είναι αυτή ανάμεσα στον ίδιο και το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους.