Παρασκευή 30 Οχτώβρη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 11
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ (ΤΕΤΡΑΣΕΛΙΔΟ)
Οι εδαφικές ΚΟΒ στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας

Πλούσια πείρα από συσκέψεις που οργανώνουν ΚΟΒ της Οργάνωσης Δυτικού Τομέα Αθήνας με εργατοϋπαλλήλους μπροστά στην απεργιακή μάχη

Οι εδαφικές ΚΟΒ δίνουν τη μάχη για την οργάνωση της απεργίας με όλους τους τρόπους: Οι εξορμήσεις και οι περιοδείες σε χώρους δουλειάς, αλλά και σε σχολεία, χώρους υγείας, ΟΤΑ κ.λπ., οι επισκέψεις σε σπίτια στις γειτονιές και σε εμπορικούς δρόμους είναι στην ημερήσια διάταξη των Οργανώσεων, ώστε να συμβάλουν στην επιτυχία της απεργίας. Τα παραπάνω συμπληρώνονται από την απαραίτητη και αναντικατάστατη στοχευμένη δουλειά με ατομικές συζητήσεις και με συσκέψεις.

Αυτή η μορφή της σύσκεψης με εργαζόμενους αξιοποιήθηκε από ΚΟΒ της Οργάνωσης Δυτικού Τομέα της ΚΟ Αττικής, σε μια μεγάλη περιοχή που κατοικείται κυρίως από εργατοϋπαλλήλους, μεταξύ αυτών χιλιάδες βιομηχανικοί εργάτες που δουλεύουν στα εργοστάσια γύρω από το Περιστέρι, το Αιγάλεω και τους άλλους δήμους της Δυτικής Αθήνας. Σκοπός αυτής της δουλειάς είναι οι ΚΟΒ να ξεχωρίσουν από τους οπαδούς, τους φίλους, τους ψηφοφόρους του Κόμματος εκείνους που βρίσκονται στην παραγωγή και να συζητήσουν όχι μόνο για την ανάγκη συμμετοχής τους στην απεργία, αλλά και για τη συμβολή τους στο καθήκον που έχει το Κόμμα για την ανασύνταξη του κινήματος και την ισχυροποίησή του μέσα στους χώρους δουλειάς.

Κάλεσμα με επιμονή και αναλυτική συζήτηση

Για αρχή καταγράψαμε ποιοι από τον περίγυρο της ΚΟΒ βρίσκονται στην παραγωγή, κάτι που βοήθησε να μάθουμε πού δουλεύουν κάποιοι ψηφοφόροι του Κόμματος, κάτι που δεν το γνωρίζαμε. Αυτή η διαδικασία βοηθάει να κάνουμε πιο στοχευμένη δουλειά με αυτούς τους ανθρώπους, να μην τους αντιμετωπίζουμε απλά ως ψηφοφόρους του Κόμματος ή οπαδούς που δραστηριοποιούνται στη γειτονιά, αλλά ως εργάτες που πρέπει να βάλουν πλάτη στην προσπάθεια ισχυροποίησης του Κόμματος στους χώρους δουλειάς, αλλά και στην ανασύνταξη του κινήματος. Να γίνουν πραγματικά η φωνή και τα μάτια του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς τους, να είναι αυτοί που θα πρωτοστατήσουν απέναντι σε φαινόμενα εργοδοτικής ασυδοσίας, που θα δώσουν μια ανακοίνωση του Κόμματος ή του ΠΑΜΕ στους συναδέλφους τους μέσα ή έξω από το χώρο δουλειάς, θα διακινήσουν το «Ριζοσπάστη», ενώ οι πιο πρωτοπόροι θα ανοίξουν δρόμο και με άλλους συναδέλφους τους.

Μια άλλη ΚΟΒ, εκτός από τους οπαδούς εργαζόμενος, δούλεψε ως εξής το κάλεσμά της: Τα μέλη του Κόμματος που είναι εργαζόμενοι και μέλη στα συνδικάτα τους, βρήκαν συναδέλφους τους που μένουν στην ίδια περιοχή για να τους καλέσουν στη σύσκεψη. Κάλεσαν, δηλαδή, εργαζόμενους που έχουν ήδη κάνει το πρώτο βήμα και έχουν γραφτεί στο συνδικάτο, χωρίς αυτό κατ' ανάγκη να σημαίνει ότι συμμετέχουν στις διαδικασίες του σωματείου ή στην απεργία, άρα και με αυτούς χρειάζεται συζήτηση και πιο σταθερή επαφή.

Η πείρα έδειξε ότι το κάλεσμα σε αυτούς τους εργαζόμενους απαιτεί αναλυτική κουβέντα, ακόμα και για την ανάγκη συμμετοχής στην ίδια τη σύσκεψη, έστω κι αν δεν έχουν αποφασίσει να απεργήσουν. Δε μας εκπλήσσει η άρνηση ακόμη και καλών οπαδών, ακριβώς γιατί φοβούνται να απεργήσουν και ντρέπονται να το πουν είτε στο σύντροφο που τους καλεί, είτε περισσότερο να ανοιχτούν στη σύσκεψη. Εδώ χρειάζεται αναλυτική, καθαρή κουβέντα: Οτι οι κομμουνιστές παλεύουμε για την επιτυχία της απεργίας, αλλά μετράμε και τι μένει στο Κόμμα, στο κίνημα, από την προετοιμασία αυτής της μεγάλης μάχης. Δηλαδή, έστω μία εγγραφή στο συνδικάτο, μία ακόμη επαφή σ' ένα χώρο δουλειάς, ένας πυρήνας εργατών που συσπειρώνεται στο σωματείο, η συγκρότηση μιας σωματειακής επιτροπής. Ολα αυτά είναι βήματα στην προσπάθεια που κάνει το Κόμμα και τα συνδικάτα και δεν είναι λίγο πράγμα. Σε αυτή τη δουλειά μπορεί να συμβάλει κι ένας εργάτης που στην αρχή φοβάται και δεν απεργεί. Αρα, δεν περισσεύει κάνεις. Εμείς πρέπει να έχουμε καθαρό ότι όσο μπαίνει στη δράση ένας οπαδός του ΚΚΕ στο χώρο δουλειάς, όσο προσπαθεί να πείθει και τους συναδέλφους του, τόσο και ο ίδιος θα «εκπαιδεύεται», θα πείθεται για την αναγκαιότητα αυτής της δουλειάς. Θα δημιουργεί έτσι ασπίδα γύρω του, που θα τον στηρίζει και θα τον εμπιστεύεται, θα τον ακολουθεί σε επόμενες μάχες (συγκεντρώσεις, απεργίες, διεκδικήσεις μέσα στο χώρο δουλειάς). Ο ίδιος θα νιώθει πιο σίγουρος, πιο δυνατός, θα δρα με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Μέτωπο απέναντι στην προπαγάνδα της εργοδοσίας

Αποδείχτηκε ότι η εισήγηση στη σύσκεψη χρειάζεται να θέτει όλα τα παραπάνω ζητήματα αναλυτικά, ώστε να βοηθάει ν' ανοίξει η συζήτηση. Ακόμα, πρέπει προληπτικά να θέτουμε όλη την προπαγάνδα της εργοδοσίας και να την απαντάμε, αφού αυτός είναι ο πιο σκληρός αντίπαλος! Αυτοί είναι που θα ωφεληθούν απ' το τσάκισμα σε ό,τι έχει μείνει όρθιο από εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αυτοί είναι που κάνουν και την πιο σκληρή επίθεση στους εργαζόμενους μέσα στο χώρο δουλειάς.

Για παράδειγμα, από την εργοδοσία συναντάμε το επιχείρημα ότι θα έρθει ανάπτυξη με την εφαρμογή αυτής της πολιτικής και ότι έτσι εξασφαλίζεται η δουλειά για τους εργαζόμενους. Παρουσιάζουν παραδείγματα άλλων χώρων που έγιναν απολύσεις, για να πουν στον εργάτη «καλά είσαι εδώ, μη μιλάς, στήριξε την επιχείρηση». Κρύβουν, βεβαίως, ότι όποια ανάπτυξη κι αν έρθει, θα έρθει ακριβώς γιατί θα πατήσει πάνω στη φτηνή εργατική δύναμη, στο σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων που θα τους εξασφαλίσουν οι νέοι αντιλαϊκοί νόμοι της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αρα, δεν μπορεί και ο εργάτης να είναι «ευχαριστημένος» και ο εργοδότης να μετράει κέρδη και επενδύσεις.

Σε πολλές επιχειρήσεις λένε στους εργαζόμενους ότι «αφού εδώ πληρώνεστε ή δεν έχουν γίνει απολύσεις, βάλτε πλάτη να συνεχίσει η επιχείρηση να είναι κερδοφόρα». Εδώ, πρώτα αναδεικνύουμε τι έχει δείξει η πείρα των εργαζομένων: Οτι κάθε επιχείρηση, για να αντέξει στον ανταγωνισμό με τις υπόλοιπες, αργά ή γρήγορα θα εφαρμόσει και η ίδια τις ίδιες εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, τις μειώσεις μισθών κ.ά. Οτι η επίθεση που δεχόμαστε δεν έχει να κάνει μόνο με το συγκεκριμένο εργοδότη ή μόνο με τα Εργασιακά, αλλά είναι ολομέτωπη στο σύνολο της ζωής και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης (Υγεία, Παιδεία κ.λπ.), ότι είναι σύγκρουση τάξης προς τάξη. Επομένως, ή θα αντιπαλέψουμε στο σύνολό της την αντιλαϊκή πολιτική και την αστική τάξη ή θα μας πηγαίνουν όλο και πιο πίσω.

Σε άλλους χώρους η εργοδοσία λέει ότι «εδώ είμαστε μια οικογένεια, μαζί πρέπει να παλέψουμε να ξεπεραστεί η κρίση». Οτι «τώρα που δεν έχει δουλειά η επιχείρηση, πρέπει να παίρνεις λιγότερα ή να δουλεύεις απλήρωτες υπερωρίες για να ανακάμψουμε». Το μόνο που δε λένε είναι ότι αυτή την «αναδουλειά» πάντα την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Δε λένε ότι και την ανάπτυξή τους, που προηγήθηκε της κρίσης τους, την πλήρωσαν οι εργάτες.

Στις πρώτες συσκέψεις όλα αυτά μπήκαν στη συζήτηση, αφού είναι μερικά μόνο απ' όσα συναντούν οι οπαδοί και οι φίλοι του Κόμματος μέσα στους χώρους δουλειάς, όχι μόνο απ' τον εργοδότη, αλλά και από τους συναδέλφους τους. Το κρίσιμο για τις ΚΟΒ είναι μετά τη συζήτηση στη σύσκεψη να είναι πιο πεισμένοι και έτοιμοι να απαντήσουν σε αυτά τα επιχειρήματα.

Μετράμε το κάθε μας βήμα

Αλλη δυσκολία που μεταφέρθηκε από εργαζόμενους στη συζήτηση είναι «ότι αφού είμαι μόνος μου και οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν, τι άλλο μπορώ να κάνω;». Αυτός ο φόβος δε φεύγει εύκολα, ούτε σπάει μόνο από τη συζήτηση στη σύσκεψη. Ενας τρόπος είναι ο καθένας απ' αυτούς να έρθει σε επαφή με τον κλάδο, να γραφτεί στο συνδικάτο, να ανταλλάξει πείρα και με συναδέλφους του από άλλα εργοστάσια για τις συνθήκες, για τον τρόπο δουλειάς του συνδικάτου και των κομμουνιστών μέσα στους χώρους δουλειάς.

Ηρθε πείρα από μια εργαζόμενη - οπαδό του Κόμματος ότι στην αρχή δεν την άκουγε κανείς, «δεν καταλάβαιναν», όπως είπε. Ομως, τώρα, μετά από δύο χρόνια, μια συνάδελφός της κατεβαίνει με το ΠΑΜΕ, άλλοι δύο την εμπιστεύονται, την ακούνε και ας μη συμμετέχουν.

Αυτό δεν είναι μικρό βήμα. Δείχνει πρώτα ότι ο κόσμος καταλαβαίνει, αλλά θέλει πολύ προσπάθεια και επιμονή για να μας εμπιστευτεί, να σπάσει το φόβο του. Αρα, δε χρειάζονται εύκολα συμπεράσματα και παραίτηση, αντίθετα να μετράμε το κάθε μας βήμα όσο μικρό κι αν είναι, να βγάζουμε συμπεράσματα για να συνεχίζουμε. Θα υπάρξουν εργαζόμενοι που τώρα με δυσκολία κουβεντιάζουν, δε μας ακολουθούν. Ομως, δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποια θα είναι η αφορμή και πότε κάποιοι θα κάνουν το βήμα, θα βγάλουν συμπεράσματα. Το σίγουρο είναι ότι ορισμένοι θα μας εκπλήξουν. Αρα, εμείς οι κομμουνιστές, οι φίλοι και οι οπαδοί του Κόμματος κάνουμε δουλειά υποδομής, που θα εκφραστεί αργά ή γρήγορα μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς.

Στη συζήτηση ήρθε πείρα απ' όλους τους χώρους δουλειάς για τις άσχημες συνθήκες, για μειώσεις μισθών, για απληρωσιά, για χαμηλά μεροκάματα, για το φόβο ιδιαίτερα των γυναικών που έχουν παιδιά ή ετοιμάζονται να κάνουν και φοβούνται μην απολυθούν. Ολες αυτές είναι δυσκολίες που βαραίνουν και στους πιο καλούς οπαδούς του Κόμματος. Μεταφέρθηκε ακόμη ότι «με την ανεργία που υπάρχει, αν μιλήσω, αν απεργήσω, ο εργοδότης θα βρει άλλον να με αντικαταστήσει». Ηρθε πείρα από την προσπάθεια να παρέμβουμε σε νέους εργαζόμενους, που δουλεύουν με μισθό 300 ευρώ σε εργολάβους, με συμβάσεις μήνα, όπου τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα. Εκεί βαραίνει η μικρή πείρα από το κίνημα και τα συνδικάτα, πολλοί δεν ξέρουν τι είναι το σωματείο ή σκέφτονται ότι είναι για λίγο σε αυτή τη δουλειά, άρα δεν έχει νόημα να παλέψουν.

Από τη συζήτηση δεν έλειψαν τα γενικότερα πολιτικά ζητήματα για τη στάση των εργαζομένων απέναντι στη συγκυβέρνηση. Οι οπαδοί μας μεταφέρουν ότι εργαζόμενοι που είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, έχουν απογοητευτεί ή περίμεναν να γίνει κάτι με το «όχι» στο δημοψήφισμα. Πολλοί περιμένουν τις επόμενες εκλογές για να δώσουν απάντηση, να τιμωρήσουν την κυβέρνηση και δε βλέπουν ακόμα ότι μπορούν να ακυρώσουν την ψήφο τους με την καθημερινή πάλη, με τον αγώνα. Ενας άλλος οπαδός είπε ότι βρίσκει πιο ανοιχτά αυτιά μετά το δημοψήφισμα, ότι οι συνάδελφοί του μέτρησαν τη στάση του Κόμματος, τη συνέπεια, τις θέσεις μας. Εχουν ενδιαφέρον ν' ακούσουν τις θέσεις του Κόμματος, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι όλοι αυτοί θα κάνουν τώρα το βήμα να απεργήσουν ή να γραφτούν στο σωματείο.

Η δουλειά αυτή με τις συσκέψεις δεν είναι εύκολη. Ομως, χρειάζεται να συστηματοποιηθεί ως τρόπος συζήτησης, διατήρησης της επαφής των εργαζόμενων οπαδών και φίλων του Κόμματος. Είναι ο τρόπος που βοηθάει για να ανανεώσουν οι εδαφικές ΚΟΒ τον περίγυρό τους με πιο νέες και παραγωγικές δυνάμεις.

Ακριβώς εκεί μετριέται το Κόμμα: Πόσο ισχυροί είμαστε στους χώρους δουλειάς και για τις μάχες που δίνουμε τώρα και για τις μεγαλύτερες που θα έχουμε μπροστά μας. Για να συνεχιστεί αυτή η δουλειά, χρειάζεται και ατομική συζήτηση και πριν και μετά την απεργία, χρειάζεται ακούραστη προσπάθεια να γραφτούν εργαζόμενοι στα συνδικάτα τους. Να οργανωθεί σύσκεψη με αυτούς τους εργαζόμενους και μετά την απεργία, για να εκτιμήσουμε τη δουλειά μας και να μπουν στόχοι για το επόμενο διάστημα, πώς θα δράσει ο καθένας απ' αυτούς στο χώρο του.


Της Αθανασία ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ*
*Η Αθανασία Ζαρκαδούλα είναι μέλος του Γραφείου της ΠΕ Δυτικού Τομέα της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ