Μετά από την κατάκτηση της Βορειοανατολικής Κίνας οι Ιάπωνες μιλιταριστές άρχισαν να ετοιμάζονται εντατικά για το «μεγάλο πόλεμο», με σκοπό να επιβάλουν την κυριαρχία τους στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία. Από τα μέσα του 1937 πέρασαν στον ανοιχτό πόλεμο, επιδιώκοντας την αποικιακή υποδούλωση όλου του κινέζικου λαού. Η επίθεση αυτή προκάλεσε παλλαϊκό συναγερμό στην Κίνα και επιτάχυνε τη διαδικασία συγκρότησης του ενιαίου εθνικού μετώπου. Στην καθοδήγηση του εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου αποφασιστικό ρόλο άρχισε να παίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας.

Στις 7 Ιούλη 1937 τα ιαπωνικά στρατεύματα, αφού χτύπησαν κινέζικα τμήματα στη γέφυρα Λιουνγκουτσάο, έξω από το Πεκίνο, άρχισαν να εισβάλλουν πάλι στη Βόρεια Κίνα και γρήγορα άπλωσαν τις πολεμικές επιχειρήσεις τους και στις άλλες κινέζικες επαρχίες. Οι Ιάπωνες ιθύνοντες υπολόγιζαν πως η καθυστέρηση της Κίνας σε πολεμικά και τεχνικά μέσα και η αδυναμία της κεντρικής κυβέρνησής της, που δεν την υπάκουαν αρκετοί τοπικοί στρατοκράτες, θα εξασφάλιζαν γρήγορα την επιτυχία στον ιαπωνικό στρατό και τον τερματισμό του πολέμου μέσα σε δύο - τρεις μήνες. Η πορεία των πρώτων πολεμικών επιχειρήσεων φάνηκε να επιβεβαιώνει αυτές τις εκτιμήσεις, αφού μέσα σε λίγο χρόνο κατέλαβαν μεγάλες εκτάσεις και μεγάλες πόλεις όπως το Πεκίνο, το Τσιεντσίν και τη Σαγκάη.

Στις 8 Ιούλη 1937 η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας κάλεσε τον κινεζικό λαό σε πανεθνικό πόλεμο κατά των Ιαπώνων κατακτητών. Μετά τις επίμονες προσπάθειες του ΚΚΚ το Κουόμιτανγκ (το αντιδραστικό κόμμα των γαιοκτημόνων και της μεγαλοαστικής τάξης) ανακοίνωσε ότι είναι πρόθυμο να συνεργαστεί με τους κομμουνιστές, έτσι σχηματίστηκε το ενιαίο εθνικό αντιιαπωνικό μέτωπο, που το αποτελούσαν ανομοιογενή στην ταξική τους σύνθεση στοιχεία.

Παρά το ότι η επέκταση του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού στρεφόταν κατά των δικών τους συμφερόντων, οι ΗΠΑ και η Βρετανία υποστήριζαν με κάθε τρόπο την Ιαπωνία, γιατί υπολόγιζαν ότι μελλοντικά (αν κατακτούσε την Κίνα) θα στρεφόταν κατά της Σοβιετικής Ενωσης.

Σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, η Σοβιετική Ενωση βοήθησε οικονομικά και στρατιωτικά την Κίνα. Ωστόσο, εξαιτίας της συμβιβαστικής πολιτικής του Κουόμιτανγκ οι ιαπωνικές δυνάμεις προωθούνταν ταχύτατα. Μέχρι τον Οκτώβρη του 1938 είχαν καταλάβει όλη τη Βόρεια και μεγάλο μέρος της Κεντρικής Κίνας, το Νανκίν και Ουχάν και σπουδαίες παράλιες περιοχές στη Νότια Κίνα μαζί με την Καντώνα.

Στη συνέχεια, ο πόλεμος ακολούθησε πορεία παράλληλη με την εξέλιξη του Β` Παγκόσμιου Πολέμου, στο τέλος του οποίου είχαμε τη συντριβή του γερμανικού φασισμού και του ιαπωνικού μιλιταρισμού που υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από την Κίνα.