Ειδικά στη Γαλλία, διευρύνεται συνέχεια η συζήτηση για την ανάγκη να υπάρξουν «εναλλακτικές» σε πολλές επιλογές της ΕΕ που διαμορφώνονται με βάση το σημερινό συσχετισμό δύναμης. Δεν είναι τυχαία η ποικιλία των προτάσεων που υπερασπιστές του γαλλικού κεφαλαίου καταθέτουν για τον τρόπο λειτουργίας και το μέλλον της ΕΕ, αποτυπώνοντας ακριβώς τις προσπάθειες της γαλλικής αστικής τάξης να διεκδικήσει «ισορροπίες» που θα ευνοήσουν τις δικές της προτεραιότητες. Στη συζήτηση αυτή, άλλωστε, συμμετέχει κατά ένα τρόπο και η ίδια η κυβέρνηση Ολάντ - Βαλς, που γκρινιάζει για «ανεπάρκεια» της σημερινής ΕΕ και ζητά «εμβάθυνση με διαφοροποιημένες ενσωματώσεις».

Μόνο και μόνο να καταγράψει κανείς όλους όσους έχουν διαφωνήσει και αποχωρήσει από το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Parti Socialiste - PS), θα αποκτήσει μια λίστα με προτάσεις για το πώς το γαλλικό κεφάλαιο θα ανακτήσει έστω ένα μέρος της χαμένης του δύναμης και επιρροής, τόσο στην ευρωπαϊκή όσο και στη διεθνή αγορά.

Χαρακτηριστική είναι, για παράδειγμα, η συνάντηση με θέμα «Ευρώπη και κυριαρχία», που οργάνωσε τέλη του Σεπτέμβρη ο Ζαν Πιερ Σεβενεμά, πρώην στέλεχος του PS και υπουργός επί κυβερνήσεων Μιτεράν. Η κριτική που και ο συγκεκριμένος αστός ασκεί στην ΕΕ, γίνεται από τη σκοπιά υπεράσπισης του γαλλικού κεφαλαίου. Τον περασμένο Ιούλη, σχολιάζοντας την υπογραφή του νέου μνημονίου μεταξύ ΕΕ - Ελλάδας, ο Σεβενεμά μίλαγε για «μια άσχημη συμφωνία που θα επιδεινώσει την ύφεση» και συνέχιζε: «Η Ελλάδα είναι το δέντρο που κρύβει το δάσος: είναι το ενιαίο νόμισμα που ασθενεί. Πρόκειται για ασθένεια εκ γενετής, καθώς φέρνει σε αντιπαράθεση υπό τη σκέπη του οικονομίες πολύ ετερογενείς». Τόνιζε ότι «πρέπει να μεταρρυθμίσουμε το ενιαίο νόμισμα» και συμπλήρωνε ότι «αποτελεί βαρύ καθήκον της Γερμανίας και της Γαλλίας να προτείνουν αυτή τη μεταρρύθμιση, για να επιστρέψει όλη η Ευρώπη σε μονοπάτι κοινής ανάπτυξης. Θα χρειαστεί διαύγεια και θάρρος. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να ευχηθούμε σε όσους μας κυβερνούν». Αυτό που αναγνωρίζεται ανοιχτά είναι η ανισομετρία των καπιταλιστικών οικονομιών στην ΕΕ και φυσικά η ανησυχία του γαλλικού κεφαλαίου για το αν θα κατορθώσει να τη «χειριστεί», προστατεύοντας τη δική του θέση και εξασφαλίζοντας μια ικανοποιητική κατάταξη απέναντι στους ανταγωνιστές του. Μάλιστα, η αναγνώριση κοινού «καθήκοντος» για Γερμανία - Γαλλία μοιάζει με αναγνώριση και της ανάγκης να υπάρξει συμβιβασμός μεταξύ τους, να συνεχιστεί η συνεργασία που άλλωστε υπαγορεύει η έκταση της διασύνδεσης γερμανικών και γαλλικών μονοπωλίων στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία.

Ενδιαφέρον έχουν οι επισημάνσεις του Σεβενεμά για τις σχέσεις Γαλλίας - Ρωσίας. Μιλώντας στις 30 Αυγούστου στη «Ζουρνάλ ντε Ντιμάνς», επισήμαινε: «Ολη η ιστορία έχει επιδείξει την αναγκαιότητα μιας ισχυρής σχέσης μεταξύ της Γαλλίας και της Ρωσίας. Η ουκρανική κρίση θα μπορούσε τέλεια να είχε αποφευχθεί. Με τον όρο να μην επιβληθεί στην Ουκρανία μια επιλογή αδύνατη (να γίνει) μεταξύ της Ευρώπης και της Ρωσίας. Δεν πρέπει να οικοδομήσουμε τη συνέχεια της Ουκρανίας και της Ευρώπης κόντρα στη Ρωσία: αυτό θα αποτελούσε μια αίρεση... Η Γαλλία δεν μπορεί να είναι όμηρος μηχανών που υπερασπίζονται συμφέροντα τα οποία δεν είναι δικά της».

Εκφράζονται, δηλαδή, καθαρά οι συνέπειες που μπορεί να υποστεί η γαλλική πλουτοκρατία από την πετυχημένη (προς το παρόν) προσπάθεια άλλων κέντρων, όπως οι ΗΠΑ, να μπουν «σφήνες» στις σχέσεις ΕΕ - Ρωσίας, να διαρραγούν επιχειρηματικές και γεωπολιτικές συνεργασίες που ζημίωναν τις δικές τους επιδιώξεις. Αυτό που λέει ο Σεβενεμά είναι πως το γαλλικό κεφάλαιο πρέπει να αξιολογήσει ξανά τις προτεραιότητες στις διεθνείς του συμμαχίες και να αποφασίσει αν χρειάζεται να αναθεωρήσει επιλογές.