Τον... αναβαθμισμένο ρόλο του κόμματός του, ως μία ακόμα δύναμη στην υπηρεσία του κεφαλαίου, σπεύδει να επιβεβαιώσει ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων, Β. Λεβέντης, με το «καλημέρα» της εισόδου του στη Βουλή. Χαρακτηριστικά ως προς αυτό είναι τα μέτρα που περιλαμβάνει η συγχαρητήρια επιστολή που απέστειλε χτες στον Αλ. Τσίπρα, τα οποία μάλιστα θέτει ως απαιτούμενα για να έχει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ... «την αρωγή και στήριξή» του.

Συγκεκριμένα, ανακατεμένα μέσα σε διάφορες προτάσεις «κάθαρσης του δημόσιου τομέα» (όπως π.χ. για απολύσεις υπαλλήλων της Βουλής «που προσλήφθηκαν προκλητικά ως συγγενείς νυν και τέως βουλευτών» ή για έρευνα σε βάθος δεκαετίας, για να εντοπιστούν και να διωχθούν οι ...«αργόμισθοι» υπάλληλοι του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ - κι ενώ το πρόσχημα της «κάθαρσης» έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον για την προώθηση αντεργατικών αλλαγών), βρίσκονται και μια σειρά «μαργαριτάρια», βγαλμένα κατευθείαν από τα κιτάπια του μεγάλου κεφαλαίου...

Μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων προτείνει:

-- «Την αφομοίωση όλων των συντάξεων σε μια, που δεν θα υπερβαίνει τα 1.500 ευρώ». Το γνωστό δηλαδή σχέδιο νέου πετσοκόμματος των συντάξεων μέσω ενοποίησης κύριων και επικουρικών, την ίδια ώρα βέβαια που κουβέντα δεν κάνει για το... κατώτατο όριο.

--«Να επιστρέψουν με ήπιο νόμο τα χρήματα που έβγαλαν για διάφορους λόγους οι Ελληνες στο εξωτερικό από το 2009 και εντεύθεν». Στηρίζει δηλαδή την περιβόητη φορολογική αμνηστία για τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης, προκειμένου, έναντι συμβολικού φόρου, να επανεισαγάγουν σε ελληνικές τράπεζες κεφάλαια που φυγάδευσαν σε τράπεζες του εξωτερικού κατά τη διάρκεια της κρίσης. Σχετικό νομοσχέδιο παζάρευε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους «εταίρους» της, ενώ αντίστοιχη πρόταση κατέθεσε προεκλογικά και η Χρυσή Αυγή...

-- «Να συμφωνήσουν οι δανειστές μας, τα ομόλογα και οι υποχρεώσεις της χώρας μας της προσεχούς πενταετίας να μετατεθούν προς πληρωμή στο περαιτέρω μέλλον με μηδενικό επιτόκιο, ώστε με τα χρήματα αυτά να αναγεννηθεί η οικονομία μας και εξασφαλιζομένου ομαλού οικονομικού κλίματος να έλθουν ξένοι επενδυτές». Εδώ συντάσσεται ανοιχτά με το βασικό ζητούμενο του κεφαλαίου για τη «διευθέτηση» του κρατικού χρέους, όχι βέβαια για την ανακούφιση του λαού, ο οποίος θα το πληρώσει σε κάθε περίπτωση, αλλά για την εξοικονόμηση πόρων για την «αναγέννηση» της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας και πάντα σε «ομαλό οικονομικό κλίμα» για τους «ξένους επενδυτές», χωρίς εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και αντιδράσεις...