Ωστόσο, αποτελεί γεγονός πως με τον ίδιο τρόπο εκλάμβανε και μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων τη θέση του Κόμματος ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δεν υπάρχουν περιθώρια άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής, ανεξάρτητα από διακηρύξεις και προθέσεις.

Κάτω από το βάρος των οξυμένων προβλημάτων, της ανάγκης να υπάρξει έστω και η ελάχιστη ανακούφιση, κάτω από την πίεση των αυταπατών και των υποσχέσεων που σκορπούσαν απλόχερα ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες οπορτουνιστικές τότε δυνάμεις, ήταν πολλοί αυτοί που σκέφτονταν ως εξής: Μπορεί το ΚΚΕ να έχει καλές προτάσεις, αλλά είναι για το μετά, όχι για το τώρα, αφού τώρα έχουμε καπιταλισμό και το ΚΚΕ λέει ότι τίποτα φιλολαϊκό δεν μπορεί να γίνει στο έδαφός του.

Τον περασμένο Γενάρη, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμενοποίησε την πρότασή του στο λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το ΚΚΕ αποκάλυψε ότι αυτό προβλέπει ψίχουλα για το λαό και γενναίες παροχές προς το κεφάλαιο, για λογαριασμό του οποίου άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε να διαπραγματευθεί.

Χρειάστηκαν μόλις εφτά μήνες για να αποδειχτεί ότι ακόμα και τα ελάχιστα μέτρα ανακούφισης του λαού δεν μπορούν να γίνουν πράξη, όταν το ζητούμενο μιας κυβέρνησης είναι η καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Πολύ περισσότερο όταν αυτή επιδιώκεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης οικονομικής, πολιτικής και νομισματικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, με ανταγωνιστικά συμφέροντα και οξυμένες αντιθέσεις.

Θα αναρωτηθεί κανείς: Τότε δεν έχει κανένα νόημα να ζητάει ο λαός μέτρα ανακούφισης και αλλαγές προς όφελός του; Το αντίθετο ισχύει. Ο λαός δεν πρέπει να αρκείται μόνο στη διεκδίκηση μέτρων ανακύκλωσης και διαχείρισης της φτώχειας του, αλλά να παλεύει οργανωμένα για την ανάκτηση των απωλειών που είχε το διάστημα της βαθιάς κρίσης, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Για να έχει, όμως, αποτελεσματικότητα αυτός ο αγώνας, θα πρέπει ολοένα και περισσότερο να συνδέεται με αντικαπιταλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους πάλης, σε ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους, ακριβώς επειδή στο έδαφος αυτής της εξουσίας είναι ασυμβίβαστα η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου και η ευημερία του λαού. Ενα κίνημα με αυτόν τον προσανατολισμό, που θα συγκρούεται και δεν θα συνεργάζεται με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τις διακρατικές ενώσεις τους, θα μπορεί στην πορεία να αποσπά κάποιες κατακτήσεις, να ακυρώνει ή να εμποδίζει μέτρα. Δηλαδή, οποιαδήποτε δυνατότητα βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων στις σημερινές συνθήκες θα έρθει ως αποτέλεσμα σκληρής ταξικής πάλης και όχι ως αποτέλεσμα της διαχείρισης της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, θα κριθεί από τη συνολική κατεύθυνση που θα αποκτά ο εργατικός - λαϊκός αγώνας.

Ο στόχος αυτός παλεύεται μέρα με τη μέρα, από σήμερα κιόλας, όχι σε κάποιο μακρινό αύριο. Αρκεί να ξεμπερδέψει ο λαός με τις αυταπάτες ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει για τον ίδιο αν στοιχηθεί με τους στόχους του κεφαλαίου για ανάκαμψη. Η χειραφέτηση του λαού από την πολιτική της εργοδοσίας και των κομμάτων της είναι προϋπόθεση για να βαδίσει στο δρόμο της ανατροπής και αυτήν την προοπτική πρέπει να ενισχύσει το δυνάμωμα του ΚΚΕ και στις επικείμενες εκλογές.