Μία διαφορετική εικόνα της καπιταλιστικής Σαουδικής Αραβίας προβάλλει τα τελευταία χρόνια ολοένα και πιο έντονα καθώς η όξυνση των ανισοτήτων σε μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί πίσω από τα αμύθητα πλούτη της σαουδαραβικής μοναρχίας, τις αμέτρητες πετρελαιοπηγές και τα βομβαρδιστικά της, που πρωτοστατούν στην ιμπεριαλιστική συμμαχία που αιματοκυλά από τον περασμένο Μάρτη το λαό της Υεμένης.

Στην πραγματικότητα, το «βασίλειο του πετρελαίου» μοιάζει με καζάνι που σιγοβράζει εξαιτίας της δυσχερούς κατάστασης ενός σημαντικού μέρους του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας, που νιώθει να παλεύει με «κομμένα φτερά». Γιατί; Εξαιτίας της ανεργίας και της ακρίβειας, που «ροκανίζει» τα τελευταία χρόνια το μικρό εισόδημα του 20% του ντόπιου πληθυσμού των 19.000.000 κατοίκων, που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ιδιαίτερα στο νότο.

Επιπλέον, η δυσχερής ισοτιμία του σαουδαραβικού ριάλ με το αμερικανικό δολάριο και η μείωση των διεθνών τιμών πετρελαίου μέσα στον τελευταίο χρόνο όξυναν τη στεγαστική κρίση στη χώρα, κάνοντας τις τιμές των διαθέσιμων ακινήτων να καλπάζουν και τα ενοίκια να «πιάνουν φωτιά», καίγοντας τις τσέπες του 80% του σαουδαραβικού πληθυσμού που μένει στο ενοίκιο! Φωτιά όμως πήραν, τα τελευταία χρόνια, και μία σειρά από υπηρεσίες και προϊόντα, «εξασθενώντας» ακόμη περισσότερο το εισόδημα των λαϊκών νοικοκυριών, που δεν έχουν καμία σχέση με τον τεράστιο πλούτο της σαουδαραβικής μοναρχίας και άλλων αστών...

Οπως δείχνουν στοιχεία σημαντικής μερίδας του διεθνούς και αραβικού Τύπου (al monitor, Time, ΒΒC, International Business Times), την τελευταία διετία, εμφανίζονται αυξημένα τα επίπεδα της φτώχειας και της ανέχειας στη Σαουδική Αραβία. Πιο σημαντικό προβάλλει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων έως 25 ετών, που αποτελούν το 30% του συνολικού πληθυσμού και που μαστίζει το ένα τρίτο της νεολαίας (27,8%).

Οι νέοι στη Σαουδική Αραβία ασφυκτιούν από τον εξοβελισμό τους από την αγορά εργασίας, ιδιαίτερα μετά τον κορεσμό που παρατηρείται στον δημόσιο τομέα και τους περιορισμούς στις επιλογές που θέτουν προκαταλήψεις δεκαετιών για την τάχα «κατώτερη» χειρωνακτική εργασία, η οποία ανατίθεται μόνο σε ξένους μετανάστες...

Αυτή η κατάσταση δείχνει να εντείνεται, ιδιαίτερα μετά την ενθρόνιση του νέου βασιλιά Σαλμάν, το Γενάρη του 2015, καθώς είναι ξεκάθαρη η σαφής στροφή της αστικής τάξης της χώρας προς μία πιο ενεργό εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όπως αποδεικνύουν οι προσπάθειες: α) Για τη δημιουργία του λεγόμενου «αραβικού» ΝΑΤΟ και β) η καταστροφική ιμπεριαλιστική επίθεση στην Υεμένη, που έχει ξεκινήσει από τον περασμένο Μάρτη με πρόσχημα την «αποκατάσταση» της κυβέρνησης του Προέδρου Χάντι και απώτερο στόχο το φρενάρισμα της αυξανόμενης γεωπολιτικής επιρροής του Ιράν...

Το μεγαλύτερο τίμημα της ανεργίας πληρώνουν κυρίως οι νέες γυναίκες (το 35% των γυναικών άνω των 19 ετών είναι άνεργες), οι οποίες για λόγους θρησκευτικών προκαταλήψεων και ξεπερασμένων, αναχρονιστικών «ιδεοληψιών» έμεναν για πολλές δεκαετίες εγκλωβισμένες στο σπίτι στο ρόλο της συζύγου και πολύτεκνης μητέρας. Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει καθώς όλο και περισσότερες νεαρές αναζητούν εργασία, δίχως βεβαίως πολλές πιθανότητες επιτυχίας... Η αλλαγή αυτή επηρεάζει σιγά σιγά και τους δείκτες γονιμότητας και γεννητικότητας, που ήταν από τους υψηλότερους στον κόσμο.

Το πρόβλημα της νεανικής ανεργίας στην περίπτωση της Σ. Αραβίας είναι οξύτατο και εξηγεί γιατί πριν από περίπου δύο χρόνια δεκάδες νέοι (μολονότι γνώριζαν ότι θα φυλακιστούν, όπως και έγινε!) άρχισαν να αναρτούν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης βίντεο με εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης από βρώμικα σοκάκια της Ριάντ (όπως είχε καταγραφεί το Μάη του 2013 από το περιοδικό «Τάιμ») και φτωχών πόλεων του νότου: Οπως η πόλη Τζιτζάν, όπου το 34% των κατοίκων της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, η νότια πόλη Νατζράν με το 24,5% του πληθυσμού να παλεύει με την ανέχεια, και η δυτική πόλη Μάντιναχ, με την ακραία φτώχεια στο 24,07% (σ.σ. τα ποσοστά προκύπτουν από στοιχεία του υπουργείου Κοινωνικών Υποθέσεων της Σ. Αραβίας).

Στα μεγαλύτερα και πλουσιότερα αστικά κέντρα, η φτώχεια «κρύβεται» μέσα από τα επιδόματα ανεργίας των περίπου 500 δολαρίων. Σημαντικό μέρος των λαϊκών νοικοκυριών καλούνται να ζήσουν με τον κατώτατο μισθό (που ορίστηκε μόλις πριν από λίγα χρόνια) των 800 δολαρίων. Η κατάσταση είναι δραματική στον υπανάπτυκτο νότο, εκεί κυρίως όπου ζει η σιιτική μειονότητα (στα σύνορα με την Υεμένη) καθώς υπάρχουν πολυμελείς οικογένειες που προσπαθούν να επιβιώσουν με 80 δολάρια το μήνα. Το πρόβλημα είναι τόσο οξύ που ανάγκασε τη σαουδαραβική μοναρχία την τελευταία τριετία να πάρει ορισμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας:

• «Σαουδαραβοποίηση» των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (γνωστή ως Nitaqat), που θεσπίστηκε το 2011 και ανάγκαζε το 20% των εργαζομένων οποιασδήποτε ξένης και ντόπιας επιχείρησης στη χώρα να είναι Σαουδάραβες. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις χωρίστηκαν σε τέσσερις χρωματικές κατηγορίες ανάλογα με τα ποσοστά ντόπιων εργαζομένων που χρησιμοποιούσαν: Κόκκινη, κίτρινη, πράσινη, πλατινένια.
• Εργασιακή νομοθεσία που οδήγησε στην απέλαση του 20% των αλλοδαπών εργαζομένων από το Νοέμβρη του 2012 έως σήμερα, αναγκάζοντας τους μετανάστες να δουλεύουν μόνο σε έναν συγκεκριμένο «σπόνσορα» - εργολάβο.
• Αύξηση των χαμηλόμισθων θέσεων εργασίας θεσπίζοντας κατώτατο μισθό για τους Σαουδάραβες 800 δολαρίων το μήνα.