Οσα δε λένε οι «διαφωνούντες» εντός της κυβέρνησης, αναλαμβάνουν να τα πουν όσοι είναι εκτός. Δυνάμεις σαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πρώτα είδαν την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση ως ένδειξη λαϊκής χειραφέτησης, ως θετική εξέλιξη, αφού εκτίμησαν ότι «ο λαός ξεπέρασε τους φόβους του». Μετά συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις στήριξης της διαπραγματευτικής προσπάθειας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, λες και αυτή διαπραγματευόταν για τα λαϊκά συμφέροντα. Στο δημοψήφισμα, όχι μόνο δεν αμφισβήτησαν τους κυβερνητικούς χειρισμούς εκβιασμών και χειραγώγησης, αλλά έτρεξαν πρώτοι να υλοποιήσουν τις επιταγές του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζοντας το «όχι» που έλεγε η κυβέρνηση, κρύβοντας και αυτοί από έναν κόσμο που νιώθει αριστερός, ριζοσπάστης, ότι αυτό το «όχι» σήμαινε «ναι» σε νέο αντιλαϊκό μνημόνιο, όπως άλλωστε αποδείχτηκε. Ακόμα και λίγες ώρες πριν καταλήξει η Σύνοδος Κορυφής στη συμφωνία - Αρμαγεδδώνα, καλούσαν την κυβέρνηση να «σταματήσει τις διαπραγματεύσεις» και «να μην ξεπουλήσει την απόφαση του λαού», συνεχίζοντας να καλλιεργούν τη σύγχυση για το χαρακτήρα και το ρόλο της, όταν το πράγμα ήταν «φως φανάρι»!