Βοηθούν να αποκαλυφθούν οι ιστορικές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, που εκπαίδευσε συστηματικά το λαό να μειώνει συνεχώς τις απαιτήσεις του, να θεωρήσει οριστικές τις μεγάλες απώλειες της περιόδου της κρίσης και ταυτόχρονα καλλιέργησε αυταπάτες για τους στόχους της περιβόητης «περήφανης, σκληρής διαπραγμάτευσης», αφοπλίζοντας το λαϊκό κίνημα.

Η αντιλαϊκή πρόταση της ίδιας της κυβέρνησης αποκαλύπτει ότι οι διαπραγματεύσεις δεν αφορούν την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Αποκαλύπτει ότι πρόκειται για διαπραγμάτευση στο «στρατόπεδο του εχθρού», ανάμεσα στις αστικές τάξεις, στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στους μονοπωλιακούς ομίλους για τον επιμερισμό ζημιών και κερδών.

Η προσπάθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας να κάνει το μαύρο άσπρο προσκρούει ανοιχτά στη σκληρή πραγματικότητα, την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Οσο κι αν η κυβέρνηση δηλώνει ότι δε θα δεχτεί να κόψει μισθούς και συντάξεις, η αλήθεια είναι ότι το εισόδημα των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των συνταξιούχων θα πληγεί ακόμα περισσότερο απ' τη σκληρή φοροαφαίμαξη και την κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Μπορεί η κυβέρνηση να βαφτίζει τις ιδιωτικοποιήσεις αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και την τρόικα τρεις θεσμούς, αλλά τα γεγονότα είναι πεισματάρικα.

Η κυβέρνηση προβάλλει ως μεγάλο αντάλλαγμα για τη στάση της τη διασφάλιση μιας υπόσχεσης αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους από τους δανειστές. Η αναδιάρθρωση του χρέους προβάλλεται ως το φάρμακο για μια φιλολαϊκή έξοδο απ' την κρίση, ως μοχλός για να φτάσουμε στην «ανάπτυξη για όλους».

Ας σκεφτούμε τι έγινε μετά το προηγούμενο μεγάλο «κούρεμα» του κρατικού χρέους. Βελτιώθηκε η θέση του λαού; Ποσώς. Αντίθετα, επιβλήθηκαν ακόμα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Αναδιάρθρωση του χρέους σημαίνει για το λαό νέο, ακόμα πιο σκληρό, αντιλαϊκό μνημόνιο. Αυτό εξάλλου ζητά το ΔΝΤ, που θέτει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Απαιτεί πλήρη κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.

Στην πραγματικότητα, για το λαό δεν υπάρχει αντάλλαγμα. Οποιες αλλαγές και αν γίνουν στον τρόπο και στο χρόνο αποπληρωμής, ο λαός θα συνεχίζει να πληρώνει ενώ δεν ευθύνεται, ούτε ωφελήθηκε απ' τη διόγκωση του χρέους. Η όποια εξοικονόμηση κρατικών και κοινοτικών πόρων θα αφορά την ενίσχυση των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων και όχι τη βελτίωση της κρατικής κοινωνικής πολιτικής.

Σε τελευταία ανάλυση, αντιλαϊκός είναι ο ίδιος ο στόχος, ο ίδιος ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ανάπτυξη για ποιον; Η ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων, η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου δε βαδίζουν χέρι χέρι με τη λαϊκή ευημερία. Αυτός ο δρόμος απαιτεί συνεχείς θυσίες των λαϊκών αναγκών στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Ωφελήθηκε, ανέκτησε τις απώλειές του ο ξενοδοχοϋπάλληλος και ο αυτοαπασχολούμενος απ' τη δυναμική του κλάδου του τουρισμού, απ' την αύξηση των κερδών των ομίλων την τελευταία διετία; Ωφελήθηκαν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι απ' τη βελτίωση της θέσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας κατά δέκα μονάδες την προηγούμενη τριετία; Οχι.

Αντίθετα, η εσωτερική υποτίμηση, η σφαγή στο λαϊκό εισόδημα ήταν το λίπασμα για να βελτιωθεί η θέση των εγχώριων μονοπωλίων.

Η προσέλευση των νέων μεγάλων ξένων επενδύσεων θα συνοδευτεί με φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, άνοιγμα της ψαλίδας μισθού - παραγωγικότητας, συντάξεις πείνας.

Σήμερα, όλοι όσοι προβλήθηκαν ως διεθνείς φίλοι του λαού, καλούν τους εργαζόμενους να δεχθούν νέες επώδυνες αναδιαρθρώσεις, νέες περικοπές δικαιωμάτων. Απ' τον Ομπάμα και τον Ολάντ έως τον Ρέντσι, που μας εξηγεί ότι ήδη καταργήθηκαν οι πρόωρες συντάξεις στην Ιταλία.

Η διαπραγμάτευση αφορά τις διαφορές των δικών τους συμφερόντων, τη διαπάλη ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, ανάμεσα σε καπιταλιστικές χώρες.

Οπως έχουμε τονίσει, συνδέεται άμεσα με τη διαπάλη για χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής, για αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, για επανεξέταση του Σχεδίου Οικονομικής Διακυβέρνησης της Ευρωζώνης, ώστε να εξασφαλιστούν περισσότεροι κοινοτικοί πόροι για τη στήριξη των επενδύσεων και να πιεστεί η Γερμανία να αναλάβει μεγαλύτερα βάρη σχετικά με τα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη. Οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ συμβάλλουν σ' αυτή την πίεση προς τη Γερμανία, με την πρόταση για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Τι μάθαμε, λοιπόν, απ' τους τελευταίους 5 μήνες της νέας διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ;

Μάθαμε ότι καμιά αλλαγή αστικής κυβέρνησης δεν μπορεί να μεταμορφώσει μια ιμπεριαλιστική συμμαχία όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Μάθαμε ότι όσο παραμένει ακλόνητη η άρχουσα τάξη, όσο οι μονοπωλιακοί όμιλοι κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, όσο αποφασίζουν αυτοί για το αν θα επενδύσουν, αν θα κλείσουν επιχειρήσεις, τι μισθούς θα δώσουν, τόσο θα συνεχίζονται οι θυσίες του λαού στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.

Μάθαμε ότι το τρένο του αστικού κράτους κινείται σταθερά πάνω στις ράγες της άρχουσας τάξης, όσοι μηχανοδηγοί, όσες κυβερνήσεις και αν αλλάξουν.

Μάθαμε ότι το αστικό κράτος υπηρετεί την αστική τάξη, το κεφάλαιο και δεν μπορεί να αλλάξει ταξικό προσανατολισμό, δεν είναι αεροπλάνο που ανάλογα με τις επιθυμίες του πιλότου αλλάζει κατεύθυνση, δεν μπορεί να γίνει φιλεργατικό.

Αυτό μας διδάσκει η αντιλαϊκή πολιτική που συνεχίζεται ενώ άλλαξαν τόσες κυβερνήσεις απ' το 2009 - έφυγε ο Καραμανλής, ο Γ. Παπανδρέου, ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς - αλλά εμείς συνεχίζουμε να ματώνουμε.

Αυτό μας διδάσκει η Ιστορία μέσα απ' τα παραδείγματα της Χιλής του Αλιέντε, της εξέγερσης των γαριφάλων στην Πορτογαλία, της συνεργασίας σοσιαλιστών - κομμουνιστών στη Γαλλία και την Ιταλία, αλλά και πρόσφατα με την κυβέρνηση του ΑΚΕΛ στην Κύπρο.

Οι εξελίξεις βοηθούν για να διαλυθούν οι αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαπραγμάτευση εντός των τειχών της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Για όσους μας ρωτούν τι θα γίνει τελικά με τη διαπραγμάτευση, απαντάμε:

Ο λαός θα βγει έτσι κι αλλιώς χαμένος αν εγκλωβιστεί να επιλέξει τους όρους σφαγής του, αν διαλέξει ανάμεσα στο νέο αντιλαϊκό μνημόνιο του Τσίπρα, στην αντιλαϊκή πρόταση των δανειστών και στο λεγόμενο Grexit.

Ο λαός θα βγει χαμένος, όπου κι αν καταλήξει η διαπραγμάτευση, αν παραμείνει παθητικός θεατής των εξελίξεων ή αν καταλήξει χειροκροτητής της αντιλαϊκής πρότασης της κυβέρνησης, ως του μικρότερου κακού.

Η επιλογή του «δήθεν μικρότερου κακού» θα ανοίξει το δρόμο για κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, για νέο, πιο σκληρό μνημόνιο στον επόμενο γύρο των διαπραγματεύσεων, για θυσίες χωρίς τέλος, χωρίς ημερομηνία λήξης.

Πρέπει τώρα να σημαδέψουμε τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και την ΕΕ που την στηρίζει.

Πρέπει τώρα να βγούμε στο προσκήνιο και να βάλουμε τις δικές μας πραγματικές «κόκκινες γραμμές».

Να απαιτήσουμε αγωνιστικά να καταργηθούν οι αντιλαϊκοί νόμοι, να επιστραφούν οι απώλειες που είχαμε την περίοδο της κρίσης, να ακυρωθεί το σχέδιο για νέα σκληρή αντιλαϊκή συμφωνία. Να συνεχίσουμε στο δρόμο των συλλαλητηρίων που έγιναν στις 11 Ιούνη και της κατάληψης του υπουργείου Οικονομικών.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλάζοντας το νόμισμα, μέσα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Η λύση δεν είναι η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, αλλά η ριζική αλλαγή πορείας, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, των μέσων παραγωγής, με αποδέσμευση απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Για να ανοίξει αυτός ο δρόμος της λαϊκής, εργατικής εξουσίας συνεχίζουμε αποφασιστικά την προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος, δυναμώνουμε τις εστίες της αντίστασης, τις εστίες της ταξικής πάλης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά.

Παρεμβαίνουμε παντού για να σπάσει το κλίμα της αναμονής, για να οργανωθεί η αντεπίθεση του λαού σε κατεύθυνση ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Είμαστε αισιόδοξοι πως παρά τις δυσκολίες ο λαός θα πει την τελευταία λέξη, θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.