Κοντός ψαλμός αλληλούια. Η κυβέρνηση έως τώρα έχει χρησιμοποιήσει κάθε διαθέσιμο προπαγανδιστικό τρικ για να κρατά μαντρωμένο το λαό στην αναμονή, την ώρα που υπογράφει τη μια μετά την άλλη τις δεσμεύσεις του τρέχοντος μνημονίου κι ενώ ετοιμάζει την υπογραφή και του επόμενου με παράταση της δανειακής σύμβασης έως τον επόμενο χρόνο.

Για τις 18 Ιούνη έχει οριστεί το επόμενο Γιούρογκρουπ και στο βαθμό που υπάρξει τελικά συμφωνία, έως τις 20 Ιούλη η κυβέρνηση πρέπει να έχει νομοθετήσει αυτά που ήδη συμφώνησε στις μέχρι τώρα επαφές της, ώστε να εξασφαλίσει ότι θα πάρει τα 7,2 δισ. ευρώ της πέμπτης αξιολόγησης του σημερινού μνημονίου, τα οποία πρέπει να αποδεσμευτούν πριν από τη λήξη ενός ομολόγου το οποίο πρέπει να πληρώσει στις 20 Ιούλη.

Αυτά είναι τα ορατά οικονομικά δεδομένα και ουδείς γνωρίζει τι άλλο παίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες της διαπραγμάτευσης.

Μπροστά στον ορυμαγδό από τις επιπτώσεις των ήδη εφαρμοζόμενων αντιλαϊκών μέτρων του μνημονίου (που όχι μόνο δεν καταργήθηκε «με ένα νόμο, ένα άρθρο», αλλά, όπως δήλωσε όψιμα πλέον ο Φίλης, «δεν μπορεί να καταργηθεί») η κυβέρνηση το ρίχνει στην κλάψα: «Μας εκβιάζουν οι δανειστές μας», δηλώνουν αριστερά και δεξιά τα στελέχη της για να ζητήσουν μια ακόμα παράταση ανοχής από το λαό. Ο πρωθυπουργός, μάλιστα, δεν ζητά απλά ανοχή, αλλά και στήριξη!

Αλίμονο σ' όσους τσιμπήσουν και πάλι. Αλίμονο σ' όσους δεχτούν να γίνουν συνένοχοι στο νέο έγκλημα και μείνουν παθητικοί μπροστά σε εξελίξεις που αλυσοδένουν το λαό.

Η κυβέρνηση επιβάλλεται να βρει απέναντι ένα όσο το δυνατόν πιο ισχυρό κίνημα αντίστασης. Τα μαζικά συλλαλητήρια που οργάνωσαν την Πέμπτη το ΠΑΜΕ και μαζικές οργανώσεις δείχνουν το δρόμο.

Ο εκβιασμός για την εξασφάλιση της λαϊκής συναίνεσης εντάθηκε στη βδομάδα που πέρασε. Ούτε λίγο ούτε πολύ η κυβέρνηση αξίωσε να στηριχτεί το σχέδιο που η ίδια κατέθεσε στη διαπραγμάτευση, προβάλλοντας σαν μπαμπούλα το σχέδιο των δανειστών. Το ΚΚΕ ξεκαθάρισε ότι ο λαός πρέπει να απορρίψει τόσο το σχέδιο των δανειστών όσο και αυτό της κυβέρνησης ή όποιο άλλο ενδιάμεσο μείγμα καταληχθεί, για να γίνει δήθεν η αμοιβαία υποχώρηση. Να θέσει, με τον αγώνα του, τις δικές του «κόκκινες γραμμές»: Οχι σε νέα μέτρα - Κατάργηση των μνημονίων, ανάκτηση των απωλειών - Ρήξη με την ΕΕ και το κεφάλαιο.

Οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης - δανειστών επικεντρώθηκαν κατά κύριο λόγο σε τρία ζητήματα: Στα πρωτογενή πλεονάσματα, στη διευθέτηση του χρέους και στα «επενδυτικά πακέτα», δηλαδή τη χρηματοδότηση από διάφορες πηγές, προκειμένου να δοθεί «αναπτυξιακή ώθηση» στην καπιταλιστική οικονομία.

Και για τα τρία αυτά ζητήματα υπάρχει μεγάλος καβγάς και ανταγωνισμός, που, όμως, καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα του λαού. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση πετύχει συμφωνία για χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, ακόμα κι αν υπάρξει απόφαση για διευθέτηση του χρέους και η αστική τάξη στην Ελλάδα «βάλει το δάχτυλο στο μέλι» των χρηματοδοτικών πακέτων, ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει.

Οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που ψηφίστηκαν ή δρομολογήθηκαν στα χρόνια της κρίσης θα συνεχιστούν κανονικά, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι η χαλάρωση της λιτότητας για το κεφάλαιο σημαίνει και ανάσχεση της επίθεσης στο λαό. Αυτό αποτυπώνεται και στο γεγονός ότι στην πρόταση 47 σελίδων η κυβέρνηση ενσωματώνει όλες τις προηγούμενες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Είναι αναδιαρθρώσεις στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο και συνιστούν αναγκαίο συμπλήρωμα της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων από τον κρατικό κορβανά για να επενδύσουν κεφάλαια και να «ζεσταθεί» η οικονομία.

Την ώρα που νέα δεσμά χαλκεύονται για την εργατική τάξη, η κυβερνητική πρόκληση απογειώνεται. Θεωρώντας «ο γέγονε, γέγονε» τις απώλειες από τα μέχρι τώρα μέτρα, μιλά για κυνήγι δήθεν της φοροδιαφυγής καλώντας τους εταίρους της «να μας βοηθήσουν πραγματικά να καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, το λαθρεμπόριο, τη μαύρη εργασία. Αυτές είναι οι πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα», είπε μεσοβδόμαδα ο Τσίπρας. Δηλαδή, την ώρα που με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου χαρίζει εκατομμύρια ευρώ από κραυγαλέες φορολογικές και τελωνειακές παραβάσεις του μεγάλου κεφαλαίου, την ώρα που προωθεί το «ξέπλυμα» του «μαύρου χρήματος» της πλουτοκρατίας με διατάξεις που νομιμοποιούν αδήλωτα κεφάλαια, είτε αυτά έχουν φυγαδευτεί σε τράπεζες του εξωτερικού, είτε βρίσκονται στην Ελλάδα, την ώρα που διατηρεί όλο το πλαίσιο των «νόμιμων» φοροαπαλλαγών και «διευκολύνσεων» προς το μεγάλο κεφάλαιο, ισχυρίζεται ότι η «πραγματική πρόκληση της Ελλάδας» είναι η αντιμετώπιση παραβατικών συμπεριφορών, που όμως είναι γέννημα - θρέμμα ενός συστήματος που στο κυνήγι του κέρδους δεν ορρωδεί προ ουδενός. Μιλά, δηλαδή, για οτιδήποτε άλλο εκτός από το να πληρώσει το ίδιο το κεφάλαιο για την κρίση του...

Μπροστά σ' αυτές τις αρνητικές για το λαό εξελίξεις, το ζήτημα για τον ίδιο είναι να περάσει στην αντεπίθεση, να αξιοποιήσει τα μέχρι τώρα αγωνιστικά βήματα, όπως τα συλλαλητήρια της περασμένης Πέμπτης και να οργανώσει παραπέρα την πάλη του. Κι έχει τη δύναμη να το κάνει. Η δύναμή του βρίσκεται πρώτα από όλα και κυρίως στην οργάνωση, στην ταξική πάλη, στον ανυποχώρητο αγώνα για να ανακτηθούν οι απώλειες, στην προετοιμασία και οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, άμεσα, τώρα, για να διεκδικηθεί η κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Η δύναμη των αγώνων πολλαπλασιάζεται και φέρνει κάποια αποτελέσματα μόνο όταν αναπτύσσεται και εξελίσσεται, μέσα από την ίδια την πείρα των εργαζομένων, σε αγώνα αμφισβήτησης της εξουσίας των μονοπωλίων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.