Ενα παράδειγμα για τις δυνατότητες που υπάρχουν ώστε με άλλη εξουσία, η ανάπτυξη να υπηρετεί τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, έδωσε ο Δ. Κουτσούμπας από τη Δράμα:

«Στη Δράμα υπάρχει ένα από τα πιο παραγωγικά δάση της χώρας, με υλοτομική και τουριστική δραστηριότητα. Ομως, λόγω συνταξιοδότησης, λόγω ανύπαρκτων προσλήψεων, το δασαρχείο έχει μειωθεί δραματικά. Η αντιπυρική προστασία δε γίνεται στην ώρα της, καθώς δεν υπάρχει χρηματοδότηση. Αντίστοιχα και η αντιπλημμυρική προστασία, καθώς δε γίνονται έργα διαχείρισης των υδάτων.

Και μόνο να σκεφτεί κανείς τι ανάγκες έχουν δημιουργηθεί, αφού λόγω των έντονων καιρικών φαινομένων τους τελευταίους μήνες, δημιουργήθηκαν μεγάλα προβλήματα σε όλο το δασικό οδικό δίκτυο.

Η λειτουργία όμως των δασικών συμπλεγμάτων είναι αδύνατη μέχρι την αποκατάσταση των δρόμων. Καθώς, μάλιστα, ξεκινούν οι δασικές και μη εργασίες και το Δασαρχείο Δράμας διαχειρίζεται ένα από τα μεγαλύτερα και παραγωγικότερα δάση της Ελλάδας, που καταλαμβάνει το 75% του νομού, απαιτείται άμεση, εδώ και τώρα, χρηματοδότηση, προκειμένου να υπάρξει άμεση επιδιόρθωση και συντήρηση του δασικού δικτύου.

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κωφεύει. Πρέπει να απαντήσει άμεσα στα δίκαια αιτήματα των κατοίκων της Δράμας. Είναι γνωστό ότι στην περιοχή της Δράμας, έχει εντοπιστεί το δεύτερο μεγαλύτερο λιγνιτικό κοίτασμα της χώρας και εκτείνεται σε μια μεγάλη έκταση. Στην περιοχή Παρανεστίου έχουν εντοπιστεί κοιτάσματα ουρανίου, ψευδαργύρου, μαγγανίου και μολύβδου.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί λέμε ότι ο τόπος μας είναι ευλογημένος τόπος, με μεγάλο φυσικό και ορυκτό πλούτο. Και δεν αξιοποιείται σωστά και σε όφελος δηλαδή των λαϊκών αναγκών, γιατί δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός, γιατί αφήνεται στην καπιταλιστική αναρχία της παραγωγής, στον ανταγωνισμό, για την κερδοφορία ιδιοτελών ιδιωτικών συμφερόντων και όχι για την κοινωνική πρόοδο και ευημερία.

Κι εδώ ερχόμαστε πάλι στην καρδιά του πολιτικού προβλήματος, για το ποιος έχει πραγματικά την εξουσία, βρίσκεται στην κυβέρνηση και πίσω από αυτήν και κινεί τα νήματα. Είναι η εργατική τάξη, ο λαός ή κάποιοι μονοπωλιακοί όμιλοι και το κράτος τους; Κι εμείς λέμε ότι αυτός που "να πάρει πρέπει την εξουσία" δεν είναι άλλος από την ίδια την εργατική τάξη, το λαό, οικοδομώντας μια νέα, ριζικά διαφορετική κοινωνία.

Αλλιώς, και με άλλο νόμισμα και με δραχμή, το σύστημα θα εξακολουθεί να παραδέρνει στις κρίσεις του, το αστικό κράτος θα εξακολουθεί να αναπαράγει τη σαπίλα και τη διαφθορά, η χώρα θα μένει αλυσοδεμένη σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, σε αδιέξοδα και μια από τα ίδια για το λαό και τη νεολαία».