Σημαντικό για την ιστορία του κινηματογράφου το ντοκιμαντέρ «Αράγια, η κόλαση του αλατιού». Νωπογραφία μεγάλων διαστάσεων, πλήθος γυναίκες και άνδρες δουλεύουν ασταμάτητα. Αυτοί συνιστούν το αντικείμενο της ταινίας της Μπενασεράφ, που συνθέτει ποιητικά το πορτρέτο μιας μέρας από τη ζωή τριών οικογενειών που ζουν και δουλεύουν εκεί, κατά το φεουδαρχικό μοντέλο εργασίας, όπου όλοι υπακούν στον έναν και οι στόχοι παραγωγής δεν τους αφορούν. Οι άνθρωποι που πάνω τους εστιάζει ο φακός δεν είναι «ρόλοι» και η εικόνα τους δεν έχει κανενός άλλου είδους αξία. Βέβαια, η συμπάθεια για την κατάσταση των εργατών είναι αυθεντική... Ομως η ασπρόμαυρη εικόνα ωραιοποιεί τα ιδρωμένα μπούστα των εργατών και η ακραία εκμετάλλευση - θεματική συγγενής του ιταλικού νεορεαλισμού - φιλτραρισμένη μέσα από την εικόνα της ομορφιάς μεταμορφώνει την άθλια πραγματικότητα. Μέσω αυτής της διαδρομής η σκηνοθέτης αναφέρεται «μεταφορικά» στην εκμετάλλευση του εργάτη, κάτι που αντανακλά τη διανοητική απόσταση ενός δημιουργού που βλέπει τον κόσμο χωρίς να συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του σ' αυτόν. Ισχυρή αντίληψη η παραπάνω στην τέχνη γενικότερα και το σινεμά ειδικότερα... Η έκβαση της ιστορίας έρχεται με την άφιξη των μηχανών που αντικαθιστούν τη χειρωνακτική εργασία, χωρίς όμως να αλλάξουν καθόλου την κοινωνική κατάσταση των εργατών. Από τη σκηνοθεσία απορρέουν ερωτήματα ηθικής τάξης, πώς μπορεί κανείς να κινηματογραφεί τη μιζέρια για να υπηρετήσει ένα στόχο, όποιος κι αν είναι αυτός. Την ίδια δεκαετία βέβαια, το βραζιλιάνικο «cinema novo» έδινε στο ερώτημα απαντήσεις αξιόλογες και δεσμευτικές ενώπιον της κοινωνίας.