Μεγάλη σημασία είχε, τη βδομάδα που πέρασε, το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά στην Ουάσιγκτον και οι επαφές του με μια σειρά Αμερικανούς παράγοντες, όπως ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, παρά το γεγονός ότι ελάχιστα έγιναν γνωστά από το περιεχόμενο των συνομιλιών. Γιατί δεν πιστεύει κανείς ότι το ταξίδι έγινε για το πώς θα εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του ο Σ. Ξηρός, όπως ειπώθηκε, ή για οικονομικά θέματα γενικά.

Αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ελλάδα ως κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, με αμερικανικές βάσεις στο έδαφός της, είναι σε μια περιοχή (Αν. Μεσόγειος) με έντονους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για την Ενέργεια και τη μεταφορά πρώτων υλών, μπλεγμένους με ανταγωνισμούς ανάμεσα σε κράτη της περιοχής, με την Τουρκία να διαφωνεί με τις ΗΠΑ στην υπόθεση π.χ. των τζιχαντιστών, αλλά και στον ενεργειακό άξονα Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα, που στηρίζουν οι ΗΠΑ, αλλά και με ανοιχτό το Κυπριακό, που βιάζονται οι Αμερικανοί να δώσουν λύση, καταλαβαίνει ότι υπάρχουν βαθύτερα ζητήματα στις συζητήσεις.

Αλλωστε είναι μια περιοχή που ο πόλεμος είναι θερμός, ενεργός, αφού η υπόθεση των τζιχαντιστών έγινε πρόσχημα για ένταση ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και άλλες δυνάμεις της περιοχής.

Συν το γεγονός ότι τα διαβούλιά τους άνοιξαν όλη τη βεντάλια των θεμάτων που καίνε: Τα Ελληνοτουρκικά, η ένταση στο Αιγαίο, το Κυπριακό. Που ως ζητήματα οξύνουν τους ανταγωνισμούς μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, προσθέτοντας προβλήματα που πρέπει να λυθούν, προκειμένου τα μονοπώλια να κάνουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους.

Σημειωτέον πως σχεδόν ταυτόχρονα με τη συνάντηση Κοτζιά - Κέρι είχαμε και μια σειρά άλλες εξελίξεις. Π.χ. την παρουσία στην Ουάσιγκτον, μετά από πρόσκληση του Κέρι, του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο οποίος δήλωσε ότι θα ακολουθήσει μια «κρίσιμη περίοδος» όσον αφορά το Κυπριακό και ότι «η ενεργός παρουσία των ΗΠΑ θα είναι σημαντική».

Η «κρίσιμη περίοδος» στην οποία αναφέρεται ο Τούρκος ΥΠΕΞ αφορά στο γεγονός ότι Αθήνα, Αγκυρα, Λευκωσία, Ουάσιγκτον, Μόσχα, Βρυξέλλες και άλλα κέντρα αναμένουν την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό, επανέναρξη που υπολογίζεται για το πρώτο 10ήμερο του Μάη, μετά και από τις «εκλογές» στα Κατεχόμενα.

Βέβαια, καθώς Κυπριακό και Ελληνοτουρκικά είναι άρρηκτα δεμένα, ξεκινούν εκ νέου (μετά από δυο χρόνια αναστολής) οι συζητήσεις με την τουρκική κυβέρνηση για την οικοδόμηση Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), σε μια προσπάθεια των μονοπωλίων των δυο χωρών, Ελλάδας και Τουρκίας, να καταλήξουν σε κάποιο συμβιβασμό των μεταξύ τους αντιθέσεων ώστε να προχωρήσουν οι μπίζνες στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα. Είναι γεγονός ότι η Τουρκία διεκδικεί μερίδιο στην ενεργειακή πίτα της περιοχής και δρα προκλητικά για να την κατοχυρώσει. Είναι επίσης γεγονός ότι Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ - Αίγυπτος διαβουλεύονται για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στην περιοχή. Και η Τουρκία ανταγωνίζεται και το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Ολη αυτή η εξελισσόμενη πραγματικότητα δημιουργεί προβλήματα στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Να θυμίσουμε ότι και η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είχε δραστηριοποιηθεί στην ίδια ρότα, με την επίσκεψη του Ευ. Βενιζέλου στις ΗΠΑ το 2014, όπου έκανε συνάντηση με τον Ντ. Ερντογάν τότε και στη συνέχεια επισκέφτηκε την Τουρκία, προπαγανδίζοντας ότι οι ενέργειές της για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων αποτελούν παράγοντα συνεργασίας με την Τουρκία. Φαίνεται ότι παρόμοια τακτική ακολουθεί και η τωρινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Μόνο που όλα αυτά έχουν άμεση σχέση και με τη Νότια Πτέρυγα του ΝΑΤΟ και το τμήμα της Αν. Μεσογείου. Θυμίζουμε, λοιπόν, ότι για το ζήτημα των ΜΟΕ έγινε πρόσφατα σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα, με τη συμμετοχή των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας Ν. Κοτζιά και Π. Καμμένου αντίστοιχα, καθώς και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Μ. Κωσταράκου.

Κατά πληροφορίες, βασικό θέμα στο ελληνο-τουρκικό παζάρι είναι τα Πεδία Βολής που κάθε πλευρά διεκδικεί να κατοχυρώσει για τον εαυτό της στο Αιγαίο. Είναι, άλλωστε, γνωστή η τακτική της Αγκυρας να ανακοινώνει δέσμευση τεράστιων περιοχών για στρατιωτικά γυμνάσια, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, καλύπτοντας και τμήματα της ελληνικής επικράτειας. Πίσω φυσικά από τέτοιες μεθοδεύσεις βρίσκονται οι ενδοαστικές αντιθέσεις για το ποιας πλευράς μονοπώλια θα πάρουν προβάδισμα στην εκμετάλλευση ενεργειακών πηγών και διαύλων στην ευρύτερη περιοχή. Ταυτόχρονα, η όλη διαδικασία των ΜΟΕ έχει ευθύς εξαρχής περιορισμένη αποτελεσματικότητα και αξία, εφόσον εξελίσσεται αφενός στα πλαίσια του αναπόφευκτου ανταγωνισμού ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις, αφετέρου εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου, με τους Αμερικανούς ως μεσολαβητές για τη σταθερότητα της ΝΑΤΟικής συμμαχίας στην περιοχή, σε συνδυασμό με τη διαφορετική, ανισόμετρη, γεωστρατηγική και οικονομική βαρύτητα των δύο κρατών (η Τουρκία είναι ισχυρή δύναμη), που επιδρά στην ανοχή της ποικιλότροπης τουρκικής προκλητικότητας εις βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων. Σε μια τέτοια βάση, άλλωστε, από ελληνικής πλευράς αναγνωρίζεται και διαχέεται ότι από την όλη διαδικασία των ΜΟΕ, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, δεν θα πρέπει να αναμένονται «θεαματικές» εξελίξεις.

Στον αντίποδα, η τουρκική αστική τάξη επιχειρεί να επιταχύνει τα σχέδιά της αποκομίζοντας τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη. Στο τραπέζι των παζαριών και των ανταλλαγμάτων η Τουρκία έχει μεθοδεύσει έναν καταιγισμό προκλήσεων και επιθετικότητας, προβάλλοντας τις δήθεν «διεκδικήσεις» της στο Αιγαίο και συνολικά στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οι προκλήσεις της με τις πρόσφατες σεισμικές έρευνες του «Μπαρμπαρός» στην κυπριακή ΑΟΖ συνδυάστηκαν με τις διαρκείς παραβιάσεις της ελληνικής ΑΟΖ, του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου.

Επιπλέον, η Τουρκία, έχοντας πάντα ενεργοποιημένο το casus belli (αιτία πολέμου) στην περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 μίλια, «γκριζάρει» το Αιγαίο και επιδιώκει τη διχοτόμησή του. Μάλιστα, δεν χάνει την ευκαιρία να διευρύνει κάθε τόσο τη λίστα των «διεκδικήσεών» της, ζητώντας για μια ακόμα φορά να διατηρεί ίδιο αριθμό Πεδίων Βολής με την Ελλάδα στο Αιγαίο.

Εναλλασσόμενα κάθε φορά ανακοινώνει και αποσύρει Ναυτικές Οδηγίες, με πρόσχημα στρατιωτικές ασκήσεις και σεισμικές έρευνες στο Αιγαίο και στα ανοικτά της Κύπρου, δεσμεύοντας προκλητικά εναέριο χώρο και χωρικά ύδατα των δυο χωρών. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί προηγούμενα, καταγράφει τις απαιτήσεις της, που αποτελούν πρόσθετα εφόδια στη φαρέτρα της για διαπραγματεύσεις από θέση ισχύος.

Η δε στάση της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ απέναντι σε αυτή την επιθετικότητα της Τουρκίας είναι αποκαλυπτική. Φανερώνει ότι πάνω από όλα κριτήριο για τη στάση τους απέναντι στην Τουρκία είναι η έκβαση των διαπραγματεύσεών τους με την αστική της τάξη. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κ. Τζομπάτι, στην πρόσφατη Διακοινοβουλευτική Επιτροπή ΕΕ - Τουρκίας στην Αγκυρα, εντόπισε ...«βήματα προόδου της Τουρκίας στην υλοποίηση των κριτηρίων της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ, ιδιαίτερα μάλιστα από το Νοέμβρη του 2014». Δηλαδή, η ΕΕ αναγνωρίζει πρόοδο στην Τουρκία τους μήνες που αυτή ενίσχυσε την επιθετικότητα και προκλητικότητά της στη ΝΑ Μεσόγειο και το Αιγαίο.

Ομως καμιά έκπληξη δεν χωρά επ' αυτού. Η εν λόγω δήλωση αποκαλύπτει τι πραγματικά σημαίνουν για τους λαούς της περιοχής η ΚΕΠΠΑ και τα κριτήριά της. Αυτά είναι ταυτόσημα με την επιθετικότητα, την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τις προκλήσεις που προετοιμάζουν το έδαφος για πολεμικές συγκρούσεις, για να εξασφαλιστεί η εξυπηρέτηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ανάλογη είναι και η στάση του ΝΑΤΟ, ο γενικός γραμματέας του οποίου, Γ. Στόλτενμπεργκ, καλούσε προκλητικά σε «αυτοσυγκράτηση» όλων των πλευρών, άρα και της Αθήνας και της Λευκωσίας, την ώρα που η Τουρκία προκαλούσε με την παρουσία του «Μπαρμπαρός» στην κυπριακή ΑΟΖ.

Μ' αυτά και μ' άλλα αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, ότι όπως και στο ίδιο το Κυπριακό, η εισβολή και η κατοχή φέρουν τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ, έτσι και σήμερα όχι μόνο καμιά ασφάλεια δεν υπάρχει για τον ελληνικό λαό, τους λαούς γενικά, εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αλλά σοβαροί κίνδυνοι είναι μπροστά τους, όσο δεν παίρνουν αποφάσεις να επιλέξουν άλλο δρόμο.

Παραπέρα, μπροστά στους υπαρκτούς κινδύνους γενικευμένης ανάφλεξης στην ευρύτερη περιοχή, με αφορμή τους τζιχαντιστές ή το Μεταναστευτικό, ο ελληνικός λαός, οι λαοί της περιοχής χρειάζεται να επαγρυπνούν, να παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις και να διαμορφώσουν τη δική τους αυτοτελή παρέμβαση ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό.

Μόνο σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, με αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με το λαό σε κάθε χώρα στην εξουσία υπάρχει αληθινή προοπτική για τα γνήσια λαϊκά συμφέροντα, την ειρήνη και την προκοπή. Είναι δύσκολος, αλλά ο μοναδικός φιλολαϊκός δρόμος που ο λαός με την πάλη του μπορεί να επιλέξει.