Σε ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 3 Φλεβάρη 1925 αναφέρονται τα εξής: «Τηλεγράφημα από την Καρδίτσα: Σήμερον εργάται και αγρόται Τρικάλων θελήσαντες να υποβάλουν Νομάρχην αιτήματα απαλλοτριώσεως τσιφλικιών εδέχθησαν επίθεσιν με πολυβόλα. Οι στρατιώται ηρνήθησαν να πυροβολήσουν τους αδερφούς των. Κατόπιν τούτου εσχηματίσθη λόχος αξιωματικών όστις και έβαλε με όπλα και πολυβόλα κατά του άοπλου πληθυσμού, εξ ων εφονεύθησαν και επληγώθησαν περί τους 25 εργάται και αγρόται. Η εγκληματική αύτη στάσις των αρχών Τρικάλων επροκάλεσε φρίκην εις την κοινωνίαν και έξαψιν πνευμάτων μεταξύ εργατών και αγροτών, ζητούντων εκδίκησιν του αίματος των αδερφών των. Εκτακτος αμαξοστοιχία μετέφερεν νύκτα στρατεύματα εκ Λαρίσης εις Τρίκαλα. Αναμένονται σοβαρά γεγονότα»... Υπογραφή Σιάντος.

Αυτό το σύντομο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» δίνει συνοπτικά μια αγωνιστική στιγμή, πριν από 90 ακριβώς χρόνια, στα Τρίκαλα, μια αγωνιστική στιγμή - κρίκο στην αλυσίδα της ταξικής, λαϊκής πάλης στην Ελλάδα με πρωτοπορία το ΚΚΕ, που ενίοτε έπαιρνε και τη μορφή ξεσηκωμού ή ακόμη και τοπικών εξεγέρσεων, όπως εξελίχτηκε αυτή η κινητοποίηση στα Τρίκαλα το Φλεβάρη του 1925, με σφοδρή σύγκρουση εργατών, ή εργατών - αγροτών από τη μια μεριά και του αστικού κράτους με τους μηχανισμούς καταστολής των αγώνων από την άλλη.

Ας δούμε όμως τι ακριβώς έγινε στα Τρίκαλα τότε, πώς ξετυλίγονται τα γεγονότα.

Η Ενωση Παλαιών Πολεμιστών Τρικάλων μαζί με το Εργατικό Κέντρο της πόλης αποφασίζουν τη διοργάνωση συλλαλητηρίου τη Δευτέρα 2 Φλεβάρη και προετοιμάζονται εντατικά για την οργάνωσή του. Χιλιάδες προκηρύξεις κυκλοφορούν στα χωριά και καλούν σε μαζική συμμετοχή. Στις 2 Φλεβάρη το μεσημέρι, οι εργάτες βγήκαν από το Εργατικό Κέντρο με μαύρες σημαίες και πανό με συνθήματα. Οι αγρότες από τα χωριά ενώθηκαν μαζί τους και έγινε συγκέντρωση στην πλατεία. Μετά τη συγκέντρωση έκαναν πορεία στη Νομαρχία για να επιδώσουν ψήφισμα που έλεγε:

«Σύμπας εργατοαγροτικός λαός Τρικάλων και περιχώρων κατόπιν προσκλήσεως διά προκηρύξεων υπό Κεντρικής Ενώσεως Πολεμιστών Τρικάλων, εξηγούσας καταδίωξιν συναδέλφων Καστρακιωτών καταλαβόντας μοναστηριακά, συνελθόντες εις πάνδημον συναγερμόν ακούσαντες λόγους ρητόρων εξηγούντας καταδιώξεις εργατοαγροτών, αξιοί: 1) Αμεσον ανάκλησιν σταλέντος Καστράκιον στρατού, 2) Αμεσον απόλυσιν ηγετών εργατοαγροτικής τάξεως και δη γραμματέα Κεντρικής Ενώσεως "Μέλλον", σιδηροδρομικών Καρβούνην, 3) Επαναφοράν εξορίστων άμεσον, 4) Αμεσον απαλλοτρίωσιν μοναστηριακών κτημάτων, τσιφλικίων, αυτοκαλλιεργουμένων, χωρίς αποζημίωσιν εις ακτήμονας εφέδρους και παροχήν γεωργικών εργαλείων, σπόρου, λιπασμάτων, 5) Τη μη εφαρμογήν νέου δασμολογίου πλήττοντος λαϊκάς τάξεις, 6) Αμεσον διάλυσιν φασιστικών οργανώσεων και καταδίωξιν οργανωτών, 7) Καταδίκη εις θάνατον καταχραστών σακαράκιδων λαϊκού ιδρώτος, 8) Πλήρη ελευθερίαν συνελεύσεων και συγκεντρώσεων, 9) Καταβολήν φόρου εκ πολέμου ευκόλως πλουτίσαντας, 10) Επίσης Κυβέρνησις παύσει προπαρασκευήν πολέμου καθόσον εφαρμόσωμεν σύνθημα πόλεμος κατά πολέμου».

Ο Χρ. Βραχνιάρης περιγράφει παραστατικά και ουσιαστικά τα γεγονότα στο βιβλίο του «Η αγροτική - λαϊκή εξέγερση του 1925 στα Τρίκαλα». Ας το παρακολουθήσουμε: «Το πρωινό της 2ας Φλεβάρη προμηνούσε μια ζεστή και ηλιόλουστη ημέρα. Η κίνηση στην πόλη είχε αρχίσει από πολύ νωρίς. Από τα χωριά άρχισαν να καταφθάνουν με τα γαϊδουράκια τους ή τα κάρα τους, για τις μακρινότερες αποστάσεις, οι αγρότες απ' τις γειτονικές περιοχές... Κατά τις 11 η ώρα άρχισε να παρατηρείται μια μεγαλύτερη κίνηση στην κεντρική πλατεία. Από νωρίτερα οι νέοι της τοπικής οργάνωσης μοίρασαν σε διάφορα σημεία της πόλης προκηρύξεις της παλαιοπολεμιστικής οργάνωσης... Στο μεταξύ από τα γραφεία της Ενωσης Παλαιών Πολεμιστών ξεκίνησαν μεγάλες μάζες διαδηλωτών, με επικεφαλής τη Διοίκηση της Ενωσης και με ανυψωμένη τη μαύρη σημαία της οργάνωσης, που κατευθύνονταν προς την κεντρική πλατεία. Κατά τις 12 το μεσημέρι έκλεισαν τα μαγαζιά και η πλατεία και οι γύρω δρόμοι γέμισαν από κόσμο». Μετά την ομιλία έγινε πορεία στη Νομαρχία. Οι συγκεντρωμένοι εργάτες και αγρότες ζήτησαν να δουν τον νομάρχη, αλλά αυτός αρνήθηκε να τους δεχτεί. Γράφει γι' αυτό ο Χρ. Βραχνιάρης: «... τη στιγμή αυτή κατέφθασαν στρατιωτικές ενισχύσεις από το 5ο Σύνταγμα Πεζικού, με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη Χ. Καβράκο... Το πλήθος των διαδηλωτών ήταν ανάστατο και ζητούσε επίμονα να αποχωρήσει ο στρατός. Ο Καβράκος όμως έμεινε ασυγκίνητος. Μέσα σ' αυτό το πανδαιμόνιο από φωνές, αποδοκιμασίες και αντεγκλήσεις, προχωρεί προς το πεζοδρόμιο και διατάζει τους σαλπιγκτές να σημάνουν διάλυση για να αποχωρήσουν οι διαδηλωτές. Το πλήθος όμως των συγκεντρωμένων έμεινε αμετακίνητο. Τότε ο Καβράκος διατάζει τους στρατιώτες να πυροβολήσουν και έδωσε το σχετικό παράγγελμα. Οι φαντάροι τρομαγμένοι σηκώνουν τα όπλα και πυροβολούν στον αέρα. Αλλά όλο εκείνο το πλήθος, αντί να τρομάξει, πλησιάζει τους φαντάρους, τους αγκαλιάζει και τους απευθύνει θερμή έκκληση: Αδέρφια μας φαντάροι, ποιον θα πυροβολήσετε; Τους πατεράδες σας; Τις μανάδες σας; Τις αδερφές σας;... Και τότε έγινε κάτι το πρωτοφανέρωτο, που συγκίνησε βαθιά τα πλήθη των διαδηλωτών. Οι φαντάροι κατέβασαν τα όπλα. Ο Καβράκος λύσσαξε και χωρίς να δείξει την παραμικρή ταραχή έβγαλε το πιστόλι του και το σήκωσε ψηλά για να πυροβολήσει... Ρίχνει στο ψαχνό, πάνω στο συγκεντρωμένο πλήθος... Τον ακολουθούν οι αξιωματικοί και οι χωροφύλακες από τα κτίρια της Αστυνομίας και της Νομαρχίας... Οι σφαίρες βρήκαν εύκολα το στόχο τους. Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια της οδού Ασκληπιού βάφτηκαν από αθώο αίμα. Οι εργάτες και οι αγρότες πήγαιναν αδερφωμένοι και στο θάνατο...»(Χρ. Βραχνιάρη: «Η αγροτική - λαϊκή εξέγερση του 1925 στα Τρίκαλα», σελ. 15).

Η εξέγερση στα Τρίκαλα δεν ήρθε από το πουθενά. Είχε προηγηθεί ο ξεσηκωμός στο Καστράκι της Καλαμπάκας, που είχε μεγάλη συμβολή στο ξεδίπλωμα της συγκεκριμένης κινητοποίησης. Στις 31 Γενάρη 1925 οι αγρότες του Καστρακίου, συσπειρωμένοι στο Σωματείο Παλαιών Πολεμιστών, καταλαμβάνουν τα μοναστηριακά κτήματα των Μετεώρων, με αίτημα την απαλλοτρίωσή τους και τη διανομή τους στους ακτήμονες, γεγονός που αντιμετωπίστηκε με καταστολή από τις τοπικές αρχές. Ετσι, ένοπλες δυνάμεις της Χωροφυλακής και μιας διμοιρίας ιππικού από τη Λάρισα κυκλώνουν το χωριό και συλλαμβάνουν στελέχη του Σωματείου. Η καθολική αντίδραση των κατοίκων του χωριού αναγκάζει το στρατό να αποσυρθεί.

Αστοί και τσιφλικάδες χαρακτηρίζουν τις εργατοαγροτικές κινητοποιήσεις «επαναστατικό κίνημα». Γι' αυτό και κινητοποιούν χωροφυλακή και στρατό για να τις καταπνίξουν αδίστακτα ακόμη και στο αίμα.

Το αγροτικό ζήτημα απασχολεί την ελληνική κοινωνία από παλιά, έχει τις ρίζες του στην εποχή της τουρκοκρατίας. «H κατάστασις εις την οποίαν ευρίσκοντο οι ακτήμονες και οι πτωχοί αγρότες εις μερικάς περιοχάς - γράφει ο Γ. Κορδάτος - εδημιούργησεν εις το στρώμα αυτό της αγροτιάς μαχητικήν ψυχολογίαν. Η φτώχεια των και η κακομοιριά των ήσαν ο παντοτινός σύντροφός των» (Γ. Κορδάτου: «Η κοινωνική σημασία της ελληνικής επανάστασης του 1821», σελ. 107).

«Με την προσάρτηση της Θεσσαλίας (1881) το πρόβλημα της γης έγινε οξύτερο, γιατί τα 4/5 της γης των περιοχών που απελευθερώθηκαν ανήκαν είτε στους Τούρκους μπέηδες που παρέμειναν στην Ελλάδα, είτε πέρασαν στην κατοχή των Ελλήνων τσιφλικάδων που έσπευσαν να εξαγοράσουν σε τιμές ευκαιρίας τα κτήματα απ' τους Τούρκους που αποχωρούσαν ή ακόμα να καταπατήσουν πολλά από αυτά» (Χρ. Βραχνιάρη: «Η αγροτική - λαϊκή εξέγερση του 1925 στα Τρίκαλα», σελ. 15).

«Ενα από τα σημαντικότερα της περιόδου εκείνης κατά την ένταξη των εδαφών της Θεσσαλίας στο ελληνικό κράτος, ήταν το ζήτημα των εθνικών γαιών, της διανομής δηλαδή στους ακτήμονες αγρότες των εδαφών που αποτελούσαν προηγουμένως οθωμανική (ιδιωτική ή δημόσια) ιδιοκτησία (...) Ελλειμματική ήταν η παραγωγή της Ελλάδας σε σιτηρά, κάτι που, πρακτικά, σήμαινε ότι η χώρα αδυνατούσε να θρέψει τον πληθυσμό της με τα δικά της προϊόντα. Η ένταξη της σιτοπαραγωγού Θεσσαλίας στην Ελλάδα εξυπηρετούσε, μεταξύ άλλων, και αυτό το στόχο της ελληνικής αστικής τάξης» (ΚΟΜΕΠ, τ. 1/2000).

Στις αρχές του 20ού αιώνα η εμπορική και βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας παίρνει ταχύτερους ρυθμούς. Αρχίζει να συγκεντρώνεται στα αστικά κέντρα η εργατική τάξη. Αποτελείται κυρίως από πρώην αγρότες που πουλούν φτηνά την εργατική τους δύναμη. Εμφανίζονται επίσης και οι σοσιαλιστικές ιδέες, ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσης των εργατών στο Βόλο, που είναι το πιο αναπτυγμένο εμπορικό και αστικό κέντρο της Θεσσαλίας. Στο Βόλο ιδρύεται Εργατικό Κέντρο, ενώ κυκλοφορούν και οι πρώτες εργατικές εφημερίδες. Στα Τρίκαλα, επίσης, κυκλοφορεί η εφημερίδα «Εργάται». Αυτές οι εξελίξεις έχουν επίδραση στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Ρόλο, επίσης, διαδραματίζει η δράση του Μαρίνου Αντύπα, που προσπαθεί να ξεσηκώσει τους αγρότες ενάντια στους τσιφλικάδες για τη διανομή των τσιφλικιών στους ακτήμονες. Η δολοφονία του προκάλεσε μεγάλο αναβρασμό στο θεσσαλικό κάμπο.

Σημαντικό στοιχείο, που δείχνει ότι οι αγρότες είχαν αντιληφθεί από τότε τη διαχρονική σημασία του συντονισμού των αγώνων τους, είναι το γεγονός ότι «ο "Γεωργικός Πεδινός Σύλλογος" Καρδίτσας, μετά το συλλαλητήριο στην πλατεία της Καρδίτσας - 20 Γενάρη 1910 - αποφάσισε να στείλει αντιπροσώπους σ' όλες τις θεσσαλικές περιοχές για την ανάπτυξη κοινής δράσης»(Χρ. Βραχνιάρη: «Η αγροτική - λαϊκή εξέγερση του 1925 στα Τρίκαλα», σελ. 19). Το αποκορύφωμα των αγροτικών κινητοποιήσεων της περιόδου αποτελεί ο ξεσηκωμός του Κιλελέρ (6 Μάρτη 1910).

Η ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (Νοέμβρης 1918), που μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας το 1924, και η Μικρασιατική Καταστροφή συμβάλλουν αποφασιστικά στην ανάπτυξη του αγροτικού κινήματος, αλλά και στις πολιτικές εξελίξεις της Ελλάδας.

Στο πρόγραμμα του ΣΕΚΕ, που εγκρίθηκε από το Α' Συνέδριό του, αναφερόταν ότι το Κόμμα «θέλει την εθνικοποίηση των τσιφλικιών και των μοναστηριακών κτημάτων και την παραχώρησίν τους εις τας κοινότητας των καλλιεργητών».

Η συγκεκριμένη προγραμματική τοποθέτηση αλλά και η δράση του ΣΕΚΕ συνέβαλαν ώστε ο αγώνας της αγροτιάς να οργανωθεί σε πιο στέρεες βάσεις, να συνδεθεί με τον αγώνα των εργατών. Η Μικρασιατική Καταστροφή (Αύγουστος 1922) επιταχύνει την κρίση στην Ελλάδα και τις δυσχέρειες στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, που έχει να αντιμετωπίσει τεράστια οικονομικά προβλήματα που προκαλούν ο ξεριζωμός και η εγκατάσταση ενάμισι εκατομμυρίου περίπου προσφύγων (ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται συνεχώς σε πόλεμο από τους πρώτους Βαλκανικούς Πολέμους, το 1912, τη συμμετοχή της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο με την ΑΝΤΑΝΤ, 1914 - 1918), αλλά και η κρίση. Επίσης, έχει να αντιμετωπίσει τη ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, λόγω των πολέμων και της Μικρασιατικής Καταστροφής, με ευθύνη των κυβερνήσεων των «Φιλελευθέρων» του Βενιζέλου και της βασιλικής παράταξης. Σ' αυτές τις συνθήκες επιστρέφουν και από το μέτωπο οι έφεδροι πολεμιστές, «αφού γνώρισαν τη φρίκη του πολέμου, γυρίζοντας στα σπίτια τους, τσακισμένοι από τις κακουχίες και αηδιασμένοι από τις βρωμιές που είδαν με τα μάτια τους, τα βρίσκουν ολότελα ρημαγμένα. Οι οικογένειές τους λιμοκτονούν. Χιλιάδες οι ανάπηροι, τα ορφανά, τα θύματα πολέμου. Η ανεργία μαστίζει τους εργάτες και οι αγρότες μένουν χωρίς χωράφια, ζώα (τα έχουν επιτάξει) και εργαλεία... Ολα αυτά τα προβλήματα συσσωρευμένα μαζί αποτελούν την αντικειμενική βάση πάνω στην οποία θεμελιώνεται και αναπτύσσεται το κίνημα των παλαιών πολεμιστών»(Χρ. Βραχνιάρη: «Η αγροτική - λαϊκή εξέγερση του 1925 στα Τρίκαλα», σελ. 7 - 8).

Το παλαιοπολεμιστικό κίνημα αναπτύσσει τη δράση του σε δύο μέτωπα: Ενάντια στον πόλεμο, αφού και μια νέα πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία παραμένει πιθανή, και παράλληλα πρωτοστατεί στην ανάπτυξη των αγώνων της αγροτιάς, διεκδικώντας λύσεις στα άμεσα προβλήματα που την απασχολούσαν τότε, όπως η διανομή γης στους ακτήμονες, η κατάργηση των τοκογλυφικών χρεών, η απαλλαγή των αγροτών από τη βαριά φορολογία. Στη Θεσσαλία και σε ολόκληρη τη χώρα ιδρύονται Σωματεία Παλαιών Πολεμιστών, στα οποία πρωτοστατούν οι κομμουνιστές πολεμιστές που γύρισαν από τη φρίκη του πολέμου.

Το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) επεξεργάζεται αιτήματα για τους αγρότες. Το πρόβλημα της γης, όπως και όλα τα προβλήματα των μικρομεσαίων αγροτών, εκτός από το Α' Συνέδριο, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, θα το απασχολήσουν σ' όλα του τα Συνέδρια.

Ο Γιάννης Κορδάτος, ο οποίος μελετούσε το ζήτημα, προτείνει στο 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Απρίλης 1920) την αλλαγή της θέσης για «εθνικοποίηση» και την αντικατάστασή της με τη θέση για απαλλοτρίωση των τσιφλικιών χωρίς αποζημίωση. Θέση που θα γίνει τελικά αποδεκτή στο έκτακτο εκλογικό Συνέδριο του Κόμματος το Σεπτέμβρη του 1920. Στη διακήρυξη «Προς τους Ελληνας αγρότας», τοποθετεί το ζήτημα της εργατοαγροτικής συμμαχίας ως κεφαλαιώδες για το Κόμμα και το κίνημα.

«Το Εργατικό Σοσιαλιστικό (Κομμουνιστικό) Κόμμα δεν αντιπροσωπεύει όπως θέλησαν να διαδώσουν μερικοί καλοθεληταί, μία μόνη τάξη, την εργατική τάξη των πόλεων. Εχει σκοπό γενικότερο. Την προστασία και επικράτηση κάθε εργαζόμενης τάξεως, κάθε εργαζόμενου ανθρώπου. Και αγωνίζεται να γκρεμίση τη σημερινή εκμετάλλευση των ολίγων αστών, το αστικό κράτος.

Εργάται των εργοστασίων και εργάται των αγρών, μικροκαλλιεργηταί και μικροϋπάλληλοι, αποτελούν για μας τη μεγάλη τίμια εργαζόμενη οικογένεια, αυτή που πρέπει να αναλάβει και την κυβέρνηση της χώρας. Εργάται και αγρόται έχουν κοινούς εχθρούς: Το αστικόν κράτος, τους κεφαλαιοκράτας, εκμεταλλευτάς, τους διάμεσους παρασίτους. Το κράτος δηλαδή, και αι αστικαί κυβερνήσεις αντί να φροντίζουν για την προστασία των εργαζομένων τάξεων, κατήντησαν ο χειρότερός των τύραννος. Φόροι και μονοπώλια, αστυνομία και δικαστήρια, στρατός και επιτάξεις, είναι σήμερα στα χέρια του όπλα καταπιεστικά για τον αγρότη και τον εργάτη...» («Ριζοσπάστης», 27 Σεπτέμβρη 1920).

Το εκλογικό πρόγραμμα για τους αγρότες ανάμεσα στ' άλλα αναφέρει.

«Αμεση και οριστική κατοχή των αγρών από τους (δουλεύοντας) αγρότας εις αυτούς άνευ αποζημιώσεως και κατάσχεσις των έκτακτων κερδών των τσιφλικούχων και γαιοκτημόνων που απεκτήθησαν κατά την διάρκειαν του πολέμου προς εφοδιασμόν των γεωργών και αγροτών με γεωργικές μηχανές και κατασκευήν εργοστασίων, υδραυλικών έργων κ.λπ. και κατάργησις όλων των παλαιών χρεών των χωρικών εις τους τοκογλύφους, τα μοναστήρια και το κράτος»(«Εργατικός Αγών», 29 Σεπτέμβρη 1920). Στη διακήρυξη επίσης κάνει λόγο για παραγραφή των υποθηκών των αγροτών, για εγγειοβελτιωτικά έργα, για έργα αγροτικής συγκοινωνίας και κατασκευή αγροτικών δρόμων, για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους αρρώστους (δωρεάν ιατρεία στις κοινότητες), για περίθαλψη των παιδιών και των γερόντων με κρατική επιχορήγηση στους γονείς που έχουν παιδιά κάτω των 13 χρόνων και δεν μπορούν να τα θρέψουν, καταβολή συντάξεων στους αρρώστους και στους αγρότες που ξεπερνούν τα 50 χρόνια, ακόμη και για την ξεκούραση και διασκέδαση των αγροτών με κινηματογράφους, θέατρα κ.λπ.

Ετσι, το Κόμμα της εργατικής τάξης δημιουργεί τη βάση για τις αγροτικές διεκδικήσεις, για να πάρει το αγροτικό κίνημα συνειδητό χαρακτήρα μαζί με την εργατική τάξη ενάντια στο αστικό κράτος, δρώντας ταυτόχρονα για να πάρει σάρκα και οστά η εργατοαγροτική συμμαχία. Η Μικρασιατική Καταστροφή και η έλευση των προσφύγων στην Ελλάδα οξύνουν ακόμη περισσότερο το πρόβλημα της γης. Η δυνατότητα με βάση το επίπεδο ανάπτυξης της οικονομίας και του καπιταλισμού για αποκατάσταση των προσφύγων ήταν ελάχιστη έξω από το μοίρασμα των τσιφλικιών και της μοναστηριακής γης. Ανάλογο πρόβλημα υπήρχε και με τους παλαιούς πολεμιστές (από τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική εκστρατεία), οι οποίοι είχαν αναπτύξει αξιόλογο κίνημα για την αποκατάστασή τους, συνδεδεμένο με το πρόβλημα της γης.

Το ΣΕΚΕ (Κ) με τη δράση του, την περίοδο αυτή και ιδιαίτερα μετά το 1924, συμβάλλει σημαντικά στην ανάπτυξη των αγροτικών αγώνων, του αγροτικού κινήματος, της κοινής δράσης εργατών - αγροτών. Και αυτό είχε την έκφρασή του και στη Θεσσαλία, και στην εξέγερση στα Τρίκαλα.

Το ΚΚΕ βαδίζει στα 100 χρόνια του έχοντας μια ηρωική, αγωνιστική ιστορική διαδρομή με την πρωτοπόρα δράση του για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την εγκαθίδρυση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Στιγμές της Ιστορίας σαν αυτή του ξεσηκωμού στα Τρίκαλα φωτίζουν αυτό το δρόμο, δίνουν χρήσιμα διδάγματα και αποτελούν παρακαταθήκη στους αγώνες του σήμερα, στους αγώνες που έρχονται για την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Με πιο σημαντικό το ότι «δεν υπάρχουν χαμένοι αγώνες, χαμένοι είναι οι αγώνες που δε γίνονται». Αλλωστε, η φτωχή αγροτιά στις σημερινές συνθήκες ξεκληρίζεται για να ενισχυθεί η καπιταλιστική αγροτική παραγωγή, αυτή η προοπτική αποτελεί στρατηγική της ΕΕ, του κεφαλαίου και της εξουσίας τους στην Ελλάδα. Η φτωχή αγροτιά δεν μπορεί να ζήσει ικανοποιώντας όλες τις ανάγκες της. Είναι μονόδρομος η συμμαχία της με την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, κόντρα στο κεφάλαιο, στα μονοπώλια, για το δρόμο ανάπτυξης όπου δίπλα στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και της γης, θα οργανώνεται ο παραγωγικός συνεταιρισμός, στον οποίο οργανωμένοι οι σημερινοί φτωχοί αγρότες, με τη συμβολή του εργατικού κράτους, θα παράγουν φτηνά και καλά, ποιοτικά προϊόντα συμβάλλοντας και αυτοί στην οριστική λύση του διατροφικού προβλήματος για όλο το λαό, ενώ ταυτόχρονα θα ικανοποιούνται όλες οι σύγχρονες και συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες τους.