Κυριακή 17 Ιούνη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΣΤΟ ΓΚΕΤΕΜΠΟΡΓΚ
Πρωταγωνιστές ήταν οι «απ' έξω»

Περιμένοντας τον εχθρό - λαό

Associated Press

Περιμένοντας τον εχθρό - λαό
ΓΚΕΤΕΜΠΟΡΓΚ.-

Η Σύνοδος του Γκέτεμποργκ είναι η δεύτερη Σύνοδος Κορυφής που σφραγίζεται όχι από αυτά που έγιναν πίσω από τις κλειστές πόρτες του μεγάρου όπου συνεδρίαζαν οι «δεκαπέντε», αλλά από αυτά που συνέβαιναν έξω. Η προηγούμενη ήταν η Σύνοδος της Νίκαιας το Δεκέμβρη του 2000. Τότε, όλα τα μέσα ενημέρωσης είχαν παραδεχτεί ότι ο πρωταγωνιστής της Νίκαιας ήταν οι χιλιάδες διαδηλωτές, απ' όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που συμμετείχαν σε μια πρωτόγνωρη κινητοποίηση κατά της «παγκοσμιοποίησης» και της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τώρα στο Γκέτεμποργκ, και πάλι οι διαδηλωτές «έκλεψαν την παράσταση». Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης υποχρεώθηκαν για άλλη μια φορά να παραδεχτούν ότι οι αντιδράσεις κατά της ΕΕ και των επιλογών της είναι ισχυρότερες παρά ποτέ. Από το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης το Γκέτεμποργκ ήταν μια πόλη σε «κατάσταση πολιορκίας». Η επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου Τζ. Μπους οδήγησε την αστυνομία της Σουηδίας στη λήψη μέτρων που δημιουργούσαν εικόνες πολεμικής αναμέτρησης. Δεν είναι μόνο η τεράστια κινητοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων απ' όλη τη χώρα (υπολογίζεται ότι συγκεντρώθηκαν πάνω από 15.000 αστυνομικοί για να προστεθούν στις αστυνομικές δυνάμεις του Γκέτεμποργκ), ήταν η απαγόρευση της κυκλοφορίας σε ένα μεγάλο μέρος της πόλης, η κατασκευή «οδοφραγμάτων» για να εμποδιστούν οι διαδηλωτές να πλησιάσουν στο κτίριο της Συνόδου, ήταν ακόμη και η αγριότητα με την οποία η αστυνομία (έφιππη και πεζή) αντιμετώπισε τους διαδηλωτές. Το γεγονός είναι ότι οι διαδηλώσεις του Γκέτεμποργκ επιβεβαίωσαν την ύπαρξη και την ανάπτυξη ενός μαζικού και μαχητικού κινήματος, το οποίο είναι μια εν δυνάμει απειλή για την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και για ό,τι περικλείει η νέα παγκόσμια στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου και ακούει στο όνομα «παγκοσμιοποίηση» ή «νέα τάξη». Εγράψανε, όμως, και υποθήκες για μια συνέχεια που θα αρχίζει από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων σε κάθε χώρα ξεχωριστά και ολοκληρώνεται με κινητοποιήσεις σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο ακόμη επίπεδο.

Αλλά δεν ήταν μικρού ενδιαφέροντος και τα όσα συνέβησαν στην ίδια τη Σύνοδο. Στο πρώτο σκέλος, στη συνάντηση και τη συζήτηση των «δεκαπέντε» με το νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, είναι αξιοσημείωτο ότι οι μεταξύ τους αντιθέσεις έγιναν ορατές διά γυμνού οφθαλμού. Οι ανησυχίες και οι αντιρρήσεις των Ευρωπαίων για τα σχέδια της «αντιπυραυλικής άμυνας» και τον «Πόλεμο των Αστρων» δεν καθησυχάστηκαν από τον Μπους, ο οποίος επέμεινε ότι το σχέδιό του θα εφαρμοστεί. Ο φόβος των «δεκαπέντε» για ένα νέο ράλι πυρηνικών εξοπλισμών, μετά την κατάργηση της συμφωνίας ΑΒΜ του 1972, που θα τους αφήσει εκτεθειμένους, όχι μόνο δε μειώθηκε, αλλά μετατράπηκε σε βεβαιότητα.

Η διαφωνία που εκδηλώθηκε για τη συμφωνία του Κιότο (συμφωνία για την προστασία του περιβάλλοντος) αποτυπώνει και ουσιώδεις διαφορές και ανταγωνισμούς στον οικονομικό τομέα. Το βέβαιο είναι ότι και οι δυο πλευρές προωθούν, η κάθε μία με τον τρόπο της, την εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, ενός κατ' εξοχήν κοινωνικού αγαθού.

Οσον αφορά στα θέματα της επίσημης Συνόδου του Γκέτεμποργκ, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιβεβαίωσαν την εγκληματική συνενοχή τους για το δράμα της Βαλκανικής και με τα όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το πρωί της Παρασκευής αποφάσισαν να δώσουν το «πράσινο φως» για τη στρατιωτική επέμβαση, την οποία ονόμασαν «ειρηνευτική αποστολή». Βεβαίως γνώριζαν ότι η τελική απόφαση ανήκει στο ΝΑΤΟ, δηλαδή στις ΗΠΑ, αλλά αυτό δε μειώνει καθόλου το γεγονός ότι οι «εταίροι» πρωταγωνίστησαν και σ' αυτό το επεισόδιο της βαλκανικής κρίσης. Οσο για την ελληνική κυβέρνηση, αυτή δήλωσε και πάλι παρούσα στο έγκλημα, έτοιμη να πάρει μέρος στην επέμβαση από την πρώτη γραμμή.

Το θέμα της διεύρυνσης ήταν, θεωρητικά, το σημαντικότερο θέμα της Συνόδου. Η σαφής και χωρίς παρερμηνείες θέση της Γερμανίας δεν άφησε πολλά περιθώρια στους υπόλοιπους. Δεν αποφασίστηκε κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την ένταξη των νέων χωρών. Η διεύρυνση θα αρχίσει μετά την ολοκλήρωση της επόμενης Διακυβερνητικής Διάσκεψης για την «ομοσπονδιοποίηση», όχι νωρίτερα από το 2005. Αυτά είπε ο Γκ. Σρέντερ και οι «δεκατέσσερις» συμφώνησαν. Ηταν όμως υποχρεωμένοι να χρυσώσουν το χάπι για τις υποψήφιες χώρες που περίμεναν ότι η διεύρυνση θα άρχιζε το 2003.

Υποσχέθηκαν λοιπόν ότι οι υποψήφιες χώρες του «πρώτου κύματος» θα συμμετέχουν στις ευρωεκλογές του 2004 χωρίς να είναι μέλη της ΕΕ, δηλαδή «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».

Οσο κι αν προσπάθησαν να το υποβαθμίσουν, το αποτέλεσμα του ιρλανδικού δημοψηφίσματος και του «ΟΧΙ στη Συνθήκη της Νίκαιας», προκάλεσε έντονη ανησυχία στους συμμετέχοντες στη Σύνοδο. Αποφάσισαν να παράσχουν ολόπλευρη βοήθεια στην κυβέρνηση της Ιρλανδίας για να μεταπείσει τους Ιρλανδούς, ώστε σε ένα νέο δημοψήφισμα να πουν τελικά το «ναι».

Τέλος όσον αφορά στα οικονομικά, η Σύνοδος κατέληξε στην απόφαση ότι το διεθνές οικονομικό περιβάλλον (ύφεση στην οικονομία των ΗΠΑ, αύξηση των τιμών του πετρελαίου) οδηγεί στην επιτάχυνση των «διαρθρωτικών αλλαγών». Στην αιχμή αυτής της πολιτικής θα βρεθούν η πλήρης απελευθέρωση των αγορών, οι ιδιωτικοποιήσεις και η κατεδάφιση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης. Μια νέα επίθεση κατά των εργαζομένων στο όνομα της «ανάκαμψης».


Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ