Κυριακή 17 Ιούνη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 12
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΡΟΤΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

(με τα σαπιοκάραβα)

ΘΕΛΩ να θυμάμαι πάντα εκείνο τον πελώριο βράχο, εκεί στα βόρεια του Θιακιού, στην μπούκα του μικρού λιμανιού, στις Φρίκες, που πάνω του η ναυτοσύνη του νησιού του Οδυσσέα έχει χαραγμένο την αλήθεια και το μήνυμα της πικροκυματούσας θάλασσας.

ΜΙΑ δωρική αφιερωματική επιγραφή που την μπουχίζει το κύμα, μας λέει πως «κάθε οργιά της θάλασσας έχει χιλιάδες σταγόνες αίμα». Είναι ακριβώς αυτό, που ειπώθηκε την περασμένη Πέμπτη στην αίθουσα του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιά από τους χαροκαμένους συγγενείς του τσιμεντάδικου «Δύστος».

«ΜΕ ΤΟ αίμα των παιδιών μας, η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη. Λόγια, που ειπώθηκαν στους δικαστές, καθώς άρχιζε μια ακόμη δίκη για ένα έγκλημα, με τους 20 ναυτεργάτες πνιγμένους ανοιχτά της Κύμης στις 28 Δεκέμβρη 1996. Η πλωτή αυτή «νεκροφόρα» μπατάρισε κι έγινε τάφος για τους ναυτικούς, που ανάμεσά τους ήταν κι ένα δεκάχρονο παιδί.

ΑΥΤΟΣ ο ατελείωτος, ο συγκλονιστικός θρήνος της θάλασσας, του κόσμου της που χαροπαλεύει πάνω στο κύμα της μια ολόκληρη ζωή, είναι από τα θέματα που έχουν άσβηστες δημοσιογραφικές μνήμες όταν στη σύνταξη της εφημερίδας έφτανε η πρώτη είδηση για μια ναυτική τραγωδία, για ένα ακόμη εφοπλιστικό έγκλημα.

ΜΑΥΡΗ κατάμαυρη βίβλο συγκροτούν και μάλιστα πολύτομη, όλες αυτές οι ναυτικές τραγωδίες, πιο σωστά τα εφοπλιστικά εγκλήματα, τα οποία τα περισσότερα κουκουλώνονται και τελικά βγαίνουν αθώες «περιστερές» οι εφοπλιστές και φταίχτες οι πνιγμένοι, οι ναυτικοί που στις πλάτες τους τα φορτώνουν όλα...

ΤΟ ΑΜΑΡΤΩΛΟ υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Οι αφεντάδες της θάλασσας τα 'χουν όλα δικά τους, ό,τι γυρέψαν από τα παλιά χρόνια όλα τα πήρανε και μάλιστα με το παραπάνω. Αυτοί άρπαξαν τα «λίμπερτι» και τα μοίρασαν πριν ακόμη βγει η πρώτη σύνταξη για έναν από τις χιλιάδες ναυτεργάτες, που χάθηκαν στους ωκεανούς στα χρόνια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου.

ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ κι οι εταιρίες τους έχουν από χρόνια πλάσει το «μύθο» πως για όλα τα ατυχήματα, τις πολύνεκρες ναυτικές τραγωδίες, ένας και μοναδικός είναι ο φταίχτης, ο ναυτεργάτης. Και πάνω του πέφτουνε όλα... Αυτός κι ο καιρός...

ΟΥΤΕ λόγος ποτέ για τα σαπιοκάραβά του, τα «πλωτά φέρετρα», τους σκυλοπνίχτες που με τις ευλογίες του υπουργείου Ναυτιλίας μπορούνε να τα κυκλοφορούν και με τη «βούλα» των αρμόδιων να πνίγουν κάθε τόσο κόσμο και κοσμάκη...

ΝΑ φρεσκάρουμε τη μνήμη εδώ κι εκεί με μερικές παρόμοιες τραγωδίες που τα σαπιοκάραβά τους, με του ΥΕΝ τις «βούλες» έστειλαν στης θάλασσας τον πάτο δεκάδες ναυτεργάτες δρομολογημένους σε «ρότα» θανάτου...

ΜΗΠΩΣ δεν ήταν σε «ρότα» θανάτου το «Κότυ Ι» που στη φοβερή ναυτική τραγωδία (Γενάρης 1993) το σαπιοκάραβο, που κουβαλούσε τσιμέντα δώδεκα μόλις μίλια στ' ανοιχτά της Μονεμβασιάς έπνιγε 17 ναυτικούς;

ΜΠΟΡΕΙ ο Καβομαλιάς «να 'βγαζε φίδια», όπως οι ναυτικοί προσδιορίζουν στη γλώσσα τους την κοσμοχαλασιά του καιρού, αλλά η εντολή που δώσανε οι εφοπλιστές, τ' αφεντικά του πλωτού φερέτρου, ήταν να ταξιδέψει.

ΝΑ σηκώσει άγκυρα... Και να κουβαλήσει το τσιμέντο στη Σικελία... το τσιμέντο είχε την απόλυτη, την πρώτη προτεραιότητα και δευτερεύοντα όλα τ' άλλα και φυσικά κι οι ανθρώπινες ζωές που ταξίδευαν στο τσιμεντάδικο. Ηταν μια τραγωδία που είδαμε να πνίγονται οι ναυτικοί μας μπροστά στα μάτια μας στα ακρογιάλια μας.

ΕΙΜΑΣΤΕ χρεωμένοι στους νεκρούς μας, αυτό υπογράμμισε με την έναρξη της δίκης του «Δύστος» ο πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ Γιώργος Τούσσας... Εχουμε υποχρέωση και καθήκον στη μνήμη των 20 αδικοχαμένων του σαπιοκάραβου, σε όλους τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν σε τραγικά ναυάγια, απέναντι στη ναυτεργατική οικογένεια.

ΕΙΝΑΙ μια χρέωση, που δε στέκεται στα λόγια, αλλά πάει βαθιά και μακριά σε αγώνες για να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι και να παρθούν μέτρα προστασίας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα...

ΜΕΓΑΛΗ και δύσκολη η μάχη της δίκης του «Δύστος» με τέτοια θεριά... Δεκατρείς μεγαλοδικηγόροι δικάζουν μια χαροκαμένη οικογένεια, που παλεύει για 20 νεκρούς. Ενας μόνο δικηγόρος της πολιτικής αγωγής κατόρθωσε να μείνει στην αίθουσα...

ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ τα λιγοστά λόγια, που είπε πριν τη διακοπή της δίκης, της αδελφής του ναύτη Θανάση Παπαϊωάννου που ακόμη αγνοείται: «Φεύγουμε και φοβούμαστε όλοι, είπε ο αδελφός της πριν φύγει για το τελευταίο ταξίδι. Μου έλεγε ότι είναι σαπιοκάραβο, ότι συχνά παρουσίαζε μπλακ - άουτ κι ότι κολλούσαν τις τρύπες του στις λαμαρίνες με τσιμέντο»!

ΕΙΝΑΙ συγκλονιστικός πάντα της ναυτοσύνης ο πόνος. Κι αυτός που ξαφνικά ξεσπάει και χτυπάει την πόρτα του ναυτικού με του χαμού το μαντάτο. Αλλά και το δράμα της οικογένειας μέσα στις αίθουσες, στου διαδρόμους για να παλέψει με τα θεριά. Είναι αβάσταχτος. Και κρατά χρόνια...

Η ΘΑΛΑΣΣΑ βάφτηκε κόκκινη με το αίμα των παιδιών μας. Τι θα γίνει με αυτούς που τους έπνιξαν. Ηταν η οργισμένη κραυγή ενός πατέρα που ακούστηκε μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Τη διαβάσαμε στο «Ρ» και σ' άλλες εφημερίδες. Τα περιβόητα κανάλια έχουν «φερμπότεν» σε τέτοια θέματα. Μόνο «δοξαστικά» αναπέμπουν για τα σκυλόψαρα της ολιγαρχίας και τις αυλές τους.


Του
Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ